De zomer is nog niet eens voorbij en de eerste neerdalende ijzige herfstplaten dienen zich als onbetrouwbare weersvoorspellingen al aan. Het uit Leeds afkomstige agressieve verdelgingsmiddel Blacklisters maakt korte metten met de overwoekerende postpunk scene door oorverdovend hard toe te slaan. Want ergens onder die loeizware hardcore herrie zit weldegelijk een muzikale link met de arbeidersklasse bands die momenteel de alternatieve muziekwereld in de greep houden. Dezelfde rokerige puinresten die ooit het welvarende Groot Brittannië vormde en nu meer dan ooit onder vuur liggen hoor je in de gemeende waanzin van de freakende vocalist Billy Mason-Woodis terug.

Op Fantastic Man moet gelukkig niet alles helemaal kapot. De dreunende sloopmachine heeft al een tweetal albums lang een vernietigend spoor van vernieling achter zich gelaten. De komst van Steve Hodson betekent het einde van het oerdonkere basgeluid waarmee Owen Griffiths twee platen lang zo nadrukkelijk prettig aanwezig is. Zijn vervanger is stukken minder metal georiënteerd en geeft juist een funky twist aan het geheel. Niet dat we nu heerlijk de kamer door dansen, maar het is lang niet meer zo duister.

De heftige emo schreeuw van de zanger is nog steeds zo hysterisch beladen als op de gelijknamige debuutplaat. Daar zetten ze vol overtuiging hun positie van dynamische liveband vol overtuiging op tape vast. Natuurlijk is het onmogelijk om het intense contact met het publiek te herbeleven, die turbulente interactie is absoluut wel voelbaar. Het opgefokte karakter is iets meer gestroomlijnd, al masseert de zanger nog steeds aangenaam tevredenstellend op een geforceerde manier zijn opgezwollen keelamandelen.

Fantastic Man is moddervet maar niet zo stroperig als het vorige werk. Ook nu is het de bedoeling om die spontane podiumbeleving zo puur mogelijk vorm te geven, en daarvoor is een opnamedag in de studio blijkbaar genoeg. Blacklisters heeft het niet nodig dat een producer nog aan het geluid sleutelt en de basis door toegevoegde mooimakerij vermorzeld. Fantastic Man hoort vies, ronkend en rauw te klinken, en daarin zijn ze zeker geslaagd.

Het energieke Sports Drinks is een oppeppende kilometervreter waarmee ze gelijk met volle snelheid inhakken, en die zeer dicht tegen de punk uit het pre-grunge tijdperk aanleunt. De tegendraadsheid van Steve Hodson wordt door een flinke portie aan krassende noise overstemd die Dan Beesley daar destructief overheen lanceert. Ouderwets rammend voegt Alistair Stobbart daar een adrenalinekick aan toe die door de manische woordengolf van Billy Mason-Woodis beantwoord wordt. Met dit hoge tempo werken ze zich in een half uur tijd door de songs heen.

Fantastic Man is meer dan een machinale gehaktmolen waarin het vlees en bloed tot een zielloze brei aan samengeprakte eenheidsworst vermengd wordt. Ondanks dat de woede voor cynisme plaats gemaakt heeft, blijft het heerlijk tegen de maatschappij en hun opgelegde regeltjes schoppen, waardoor ze genoeg raakvlakken met de hardcore movement hebben die vanaf begin jaren tachtig hun onvrede uitspreekt. Na een stilte van vijf jaar pakken ze genadeloos die positie als prominente hardcore noise band weer op.