Een halve eeuw geleden brachten The Allman Brothers Band hun eerste langspeler uit. Dat titelloze debuut was opgebouwd met een ongemeen sterk mengsel van rock, blues, Jazz en R&B. De ongebonden improvisaties van de gitaristentandem Dicky Betts/ Duane Allman en doorleefde soul feel van zijn broer zanger en orgelist Gregg, ondersteund door een geweldige ritmesectie met twee simultaan opererende percussionisten en een bassist, het blijft een markante combinatie

Het repertoire was vooraf uitvoerig getest ‘on the road’ en binnen het jaar was er al een even straffe opvolger klaar. Een jaar later overleed  gitarist Duane Allman. Naast zijn werk met Clapton’s Derek & The Dominos laat de gitarist indrukwekkende studiosessies met Clarence Carter, Wilson Pickett en Aretha Franklin na. De imposante, in ’71 geregistreerde sets, vastgelegd op de live dubbellaar At Filmore East, zijn opgebouwd als een onvervalste jazz sessie met de focus op de interactie van de muzikanten.

De uitvoering  van het Allman Brothers repertoire door het vijftienkoppig combo Big band Of Brothers leunt met de inbreng van de blazerssectie meer bij traditionele jazzstructuren aan. In het instrumentale Don’t Want You No More komt de blazerssectie  op de voorgrond  met een glansrol voor Wycliffe Gordon die zich manifesteert met energieke solo’s. De illustere trombonist zorgde overigens voor de arrangementen van Hot‘tlanta de enige song die destijds door de voltallige Alman Brothers Band werd gecomponeerd. In Dreams vervangt de trombone de oorspronkelijke zanglijnen.

We horen de soepele zang van Marc Broussard die al in de opener Statesboro Blues opduikt terug in The Whipping Post. Het eveneens van het Allmans debuut afkomstige  It’s Not My Cross To Bear wordt naar sfeervolle after hours jazz getransformeerd, bluesy zang van Ruthie Foster’s zang flankeert de zwoele sax, orgel en snarenwerk. De snerpende variant in Stand Back wordt  gedebiteerd door Jack Pearson die in de jaren negentig  even inviel voor Warren Haynes bij The Allman Brothers.

Uiteraard mag het epische In Memory of Elisabeth Reed hier niet ontbreken en we krijgen een dynamische demonstratie, met volop ruimte voor de blazerssectie en een pittige orgelsolo, die tot zeven minuten gereduceerd wordt. Voor het experimentele Les Brers In A Minor wordt daarentegen wat meer tijd uitgetrokken. Een knap eerbetoon aan de invloedrijke muzikale nalatenschap van de betreurde Allmans en hun muzikale Brothers.