Beth Hart is al jaren een gevestigde naam op gebied van bluesrock, met name in Europa. Ze trad op met gitaarreuzen als Jeff Beck en Joe Bonamassa, maar heeft bewezen ook prima op eigen benen te kunnen staan.

De stevig getatoeëerde Hart komt over als een heftige dame. Ze had een zware jeugd en kampte met verslavingen en teleurstellingen, die ze vrijmoedig bezingt. Zulke omstandigheden en geestelijke pijn hebben echter ook heel veel geweldige muziek opgeleverd. Hart heeft een geweldige stem, die ze zowel helder als schurend en gebarsten kan laten klinken. De band speelt in dienst van de sterke songs, zonder dat het braaf wordt. Maar een stem als de hare draagt gewoon elk nummer, zelfs als ze K3 of Justin Bieber zou coveren.

Jazz Man is echt ouderwetse jazzy blues, waarin ze lekker los gaat. Let’s get Together is retrosoul van topkwaliteit, heerlijk swingend gespeeld en gezongen. Met zo’n stem kun je alles. In Love Gangster verklankt ze de wanhoop en pijn van een in de steek gelaten geliefde. Hart kan zoetig flemen, zoals in Coca Cola, woedend vlammen (Love Is A Lie, Fire On The Floor) en vuil en gemeen swingen (Fat Man). Te gek. En dan hebben we de prachtige tranentrekker Woman You’ve Been Dreaming of nog niet gehad. No Place Like Home is een mooie afsluiter.

Het rauwe randje en de oprechtheid van haar teksten en zang plaatsen dit album wat mij betreft ver boven de middelmaat. Haar muziek kan dienen als een soundtrack voor de desolate en rauwere kanten van Amerika en de westerse wereld in het algemeen. Google maar eens op haar single Fire On The Floor. Beth Hart kan in Nederland al lange tijd op een flinke aanhang rekenen. Dit album maakt duidelijk waarom.