Ben Watt
Fever Dream
Het was twee jaar geleden erg fijn om Ben Watt terug te horen op eigen kracht. Hendra was een prachtig album dat in volle glorie aangaf waarom het tijd was voor Watt om ook solo weer van zich te doen laten spreken. Met het erg sterke Fever Dream overtreft hij deze voorganger.
Nadat Watt en zijn ega Tracey Thorn een aantal jaren gelden besloten nu maar eens echt te stoppen met hun successamenwerking Everything But The Girl, de band die ze startten vlak nadat hij zijn eerste album North Marine Drive had uitgebracht in 1983, bleek zowel voor Thorn als Watt de weg vrij om muzikaal precies datgene te gaan doen waar ze zin in hadden. Bij Thorn lag dat meer binnen de elektronica, bij Watt meer in de folk. Hendra was een geweldige her-kennismaking en liet een ervaren singer-songschrijver horen met een voorliefde voor de Britse folk en rock.
Voor Hendra stelde hij een band samen met daarin een voorname rol voor oud Suede-gitarist Bernard Butler die elke song van Watt een magische glans gaf. Niet raar dus dat Watt voor zijn nieuwe album Fever Dream wederom met hem werkt. Daarnaast heeft hij in de geweldige (vooral van het Neil Cowley Trio bekende) contrabassist Rex Horan en drummer Martin Ditcham niet alleen een solide basis maar ook muzikanten met veel drive en creativiteit te pakken.
Qua songschrijven blijft Watt flink doorgroeien. Zowel muzikaal als tekstueel zoekt hij steeds weer optimaal de diepte. Het vertrouwen in zijn band voorziet in een dynamische en open sfeer die elke song nog meer doet ademen. Gelijk in albumopener Gradually is dat al optimaal te horen. Tjonge, dat spel van Butler alleen al maakt dit een glansrijke opening. Het titelnummer sluit daar fantastisch op aan. Absolute prachtsong ook.
Op Fever Dream laat Watt in 10 nieuwe songs horen hoe groot zijn klasse is. Heel erg duidelijk is te horen dat hij veel plezier heeft met de muzikanten die hem omringen. Zijn stem en spel klinken doorleefd en vitaal. Qua songschrijven vindt hij binnen Fever Dream met zijn versie van folkrock zijn ideale vorm. Songs als Women’s Company, Winter’s Eve, het aan John Martyn verwante Running With The Front Runners, Never Goes Away en de albumafsluiter New Year of Grace met de geweldige Marissa Nadler behoren tot de mooiste die je dit jaar gaat horen.
Voor eenieder die de levenswandel van Watt kent, en vooral zijn verschrikkelijke ziekte die hem bijna het leven koste, is elk nieuw album een geschenk uit de hemel. En zo levenslustig als Fever Dream klinkt zo hebben we Watt het allerliefst natuurlijk. Prachtplaat die nu al tot de mooiste van het prille jaar behoort.