Bailterspace (voorheen bekend als (Nelsh) Bailter Space) bracht eind augustus hun negende studioalbum getiteld Strobosphere uit. De Nieuw-Zeelandse/New Yorkse rockformatie bracht dertien jaar lang niets nieuws uit en wat dat betreft moest de band wel met iets heel goeds komen. Wat opvalt is het ongelikte typische shoegaze geluid, dankzij ruw speelwerk en het ontbreken van hightech apparatuur. Iedere slag op de snaredrum klinkt anders en de zang is niet altijd even goed hoorbaar. Dat maakt deze cd juist zo prettig.

Het album start vredig en kalm met een ongepolijste voortkabbelende gitaarmelodie in Things That We Found. Zanger, gitarist en bassist Alister Parker (eerder lid van The Gordons) zingt zwoel en zacht en dat zet meteen de toon voor de mythische klanken op de cd. Titelsong Strobosphere is heerlijk donker en rauw en doet me qua sound sterk denken aan Sunday van Sonic Youth. Ook Polarize is een ultiem Sonic Youth liedje. De intro van Island klinkt precies als About A Girl van Nirvana en dat is natuurlijk ook geen misselijke band. Het lijkt dan ook opzet, want de melodielijn verandert in het lied heel natuurlijk.

No Sense klinkt freaky en onheilspellend en is het eerste nummer waarin Parker’s zang duidelijk te horen is. Het album wordt zo steeds onstuimiger en gedurfder. Meeting Place is een goede samenvatting van het hele album: een sereen begin dat uitmondt in hardere gitaren en een dreunende bas. Dset is een lekker uptown lied, in tegenstelling tot de rest, maar valt niet uit de toon. Afsluiter World We Share kabbelt net zo lekker voort als opener Things That We Found, maar het klinkt veel opgewekter. Prachtig.

Bailterspace mag apetrots zijn op het nieuwe album en is dat hoogstwaarschijnlijk ook. Het album blaakt van gezondheid en rockt als vanouds. Ik toost op Strobosphere.