1-2-3 en go! Dat is het gevoel dat je krijgt van kiet af bij Pretty Promises. Verwacht vooral dat de versterker open staat, dat de drummer zich al warm speelt, dat de bas geen seconde onaangeroerd blijft en dat de gitaren raggen alsof ze nooit anders deden. Oh ja en Marc Ibelings, de zanger van Bad To The Bone laat zich bepaald niet onbetuigd en zingt zijn teksten vol vuur, speelt gitaar en mondharmonica en op de zes snaren weet hij broer Maarten naast zich en met elkaar weet dit gezelschap een portie onversneden rock ‘n roll te brengen zoals alleen die bands weten te brengen die zowat uit oergesteente zijn gehouwen.

Een jonge nieuwe band dan? Welnee, jôh. Bad To The Bone is er al van vóór de eeuwwisseling, de laatste dan weliswaar maar de gretigheid waarmee het album gespeeld is, dat is alsof de band nog maar net voor het eerst in het repetitiehok is losgelaten. Tegelijkertijd, aan de stem van Marc hoor je dat hij al iets langer zijn stembanden de sporen geeft. Zo gruizig, rauw, gepassioneerd en to the point, je zou bijna gaan denken dat hij rock ademt in al dat hij doet. En als je dan ook nog eens hoort hoe heerlijk hij zijn mondharmonica laat klinken, vanaf het openingsnummer af al, dan is dat gewoonweg op en top genieten.

Pretty Promises, je voelt al aan je water dat het zeker niet gaat om mooie beloften. Dit album is gewoon rock ‘n roll, man! De drums die het album openen, zetten de toon. Karel Dops legt een meer dan solide basis neer, met naast zich de al net zo strak opererende Paul van Schaik op bas. Als je hoort hoe Dance Dance Baby erin knalt, dan zou je zowat al kunnen volstaan met de ritmesectie, maar doe zeker niet te geringschattend over het gitaargeluid want de strakke basis krijgt met de gitaarpartijen nog meer karakter. Vlammend, raggend, niets ontziend. Ja, tegenwoordig willen we dat muziek een totaalervaring is, moeten we een optreden ook opleuken met allerlei visuele effecten, misschien veel meer om de muzikale armoede te verbergen, maar Bad To The Bone laat je vooral ervaren dat muziek vooral muziek moet zijn. Geen gezeik, inpluggen, spelen, rocken, zonder franje. Wat de band zich nog wel permitteert én wat ook een verrijking is, is de Hammond van Tyn Smit. Ook gewoon zoals je het mag verwachten, inpluggen én gaan.

Hoe of dat klinkt? Let It Go laat je dat zonder dralen, zonder omwegen horen. Dan hebben we ook al het heerlijke Lone Wolf gehad. En het fijne van de band ook weer hier? Gáán! Ook met de achtergrondzang van in ieder geval de zeer fraai genaamde The Bonettes naast de zang van Marc. Het is wat het is. Longen uit je lijf-muziek, zweten, genieten. Waar Marc zijn uithalen vandaan haalt, dat weet Joost ongetwijfeld, maar het past er geweldig bij.

Met Pretty Promises levert Bad To The Bone een indrukwekkende portie energie in rockformaat. Geen stadionrock, geen muziek die het moet hebben van fratsen of van immense beeldschermen bij optredens, gewoon de muziek die ertoe doet. Het album heeft ondanks het hoge adrenalinegehalte ook de nodige afwisseling. Love Lights is een passend bluesy midtempo nummer dat de mannen ook past: gitaren, zang en Hammond vullen elkaar hier perfect aan. En wat een fijne solo doorklieft het nummer. Zó doe je dat. Met de slotnummers Above Us One Sky en Tides Of Time eindigt het album fraai en in stijl.

Het vijfde studio-album van de band laat horen dat de broers Ibelings en hun bandmaten nog meer dan genoeg energie hebben om voorlopig hun steentje bij te dragen aan de belofte van rock ‘n roll forever. Dit is meer dan Pretty Promises, dit is onversneden Nederrock, Bad To The Bone-stijl. Deze Old Dirty Ass Rock’n Rollers mogen nog wel even blijven doorgaan met hun muziek over het voetlicht te brengen. Zo horen we het graag!