Duistere postpunk depressies staan aan de oorsprong van de theatrale zwartgallige stiefzuster, de gothic rock. Na een korte succesvolle periode sterft deze sub stroming langzaam af. Voordat de zonwerende doodskisten zich definitief sluiten, reanimeert de metal deze doemdenkers, en geeft er een sprookjesachtige twist aan. Ze verwerken klassieke horrorlijnen met vrouwelijke hoge zangpartijen en geschoolde opera tragiek, en voegen daar de nodige darkwave elementen aan toe. Het Brusselse Baby Fire filtert dit eindproduct van alle onnodige bijzaken, waarna er een pure substantie overblijft.

Binnen dit damestrio is het Dominique Van Cappellen-Waldock die als zingend boegbeeld al een aantal jaren in de Belgische underground scene rondfladdert. Haar broeinest bevindt zich echter in de omgeving van de Londense Marquee Club, waar de postpunk haar vorm krijgt, maar waar ook de New Wave of British Heavy Metal tot bloei komt. Het belang en invloed van dit punkhol is vergelijkbaar met het New Yorkse CBGB, geen verkeerde basis dus. Op jeugdige leeftijd raakt ze met rockicoon Ronnie James Dio in gesprek, die haar demo’s beluisterd, en haar aanmoedigt om haar muzikale pad te vervolgen. Als ware liefhebber van de loeizware doemsound kleeft ze bij het trage slopende rockgeluid en de tevens zeer verwante nachtbeminnende uitstulpingen aan.

Zorgvuldig werkt Dominique Van Cappellen-Waldock haar schaakspel uit, bewust gekozen om op meerdere dark horses in te zetten. Zo verspreidt ze haar winstkansen door de aandacht over meerdere bandgroeperingen te verdelen. Von Stroheim, Fleur de Feu, Veda, Keiki en Baby Fire hebben allemaal hun roots in de illustratieve rockscene rondom deze bijzonder veelzijdige artiest. Met haar occulte, satanische stemkunsten en doordringende feministische boosaardige uitstraling eist ze binnen dit geheel haar eigen plek op. De sporadisch menselijke trekjes zijn op de albumhoes van Grace terug te vinden, het Alice Smith artwork is een bewerkte röntgenfoto van Dominique Van Cappellen-Waldocks gebroken schouder.

Deze hooggewaardeerde artiest komt buiten de hokjes denkende collega’s in het vizier. Omdenkers, zoals de experimentele Swans noiserockers, de vernieuwende postpunk godenzonen van Godspeed You! Black Emperor en de anarchistische punkverbreders die een indrukwekkend verleden bij Crass en The Ex opbouwen. Amicale muzikanten die tevens bereid zijn om een bijdrage aan Grace, de vijfde studioplaat van het damestrio Baby Fire te leveren. De ervaringsrijke Franse Lucile Beauvais produceert in het verleden haar eigen soloplaten en is binnen Baby Fire als gitarist en keyboardspeler actief, bassist en tevens treurnisviolist Cécile Gonay heeft een veelzijdig verleden, waarvan ze het oorspronkelijke startpunt al in jaren negentig afrekent.

Dominique Van Cappellen-Waldock kruipt in haar spookachtige felle Diabolita ijskoningin personage. een mysterieuze verschijnsel wier stemgeluid in dezelfde hoek als Siouxsie Sioux en de latere Nico valt te categoriseren. De zwarte weduwe spint met ragdraden haar spinnenweb netwerk om zich heen. Met als gastpioniers Crass punkdichteres Eve Libertine en The Ex oerknal G.W. Sok krijgt Love een memorabele eighties behandeling. Het idealisme verwrongen door vertwijfeld realisme. Rebels tegenstrijdigheid door wijze levenservaringen hervormt.

Grace is een dreigende verslaglegging van demonische spirituele wierrookstokjes beneveling met een ode aan de grens brekende tripfilosofie van William Blake. Theatrale ijzige stemcollages sieren het spookhuis beklemmende A Spell op. Beangstigende doodskreten door grafruimende gitaarriffs, doffe baslijnen en holle Neanderthaler drumslagen voortgestuwd. Een exorcistische headcleaner machine die de psychedelische ruimte voor Fleur de Feu vrijmaakt, deze titel is trouwens van het andere gelijknamige Dominique Van Cappellen-Waldock hobbyproject afgeleid. Toortsfakkel dramatiek, as verbrandend met de eeuwige leegte als doodlopende eindbestemming.

Mike Moya laat het Baby Fire titelstuk Grace langzaam in ruim zeven minuten aan landschap cremerende Godspeed You! Black Emperor geluidsbelevingen creperen. Wespensteken kakofonie lanceert een verdovend drones aura rondom de Prayer smeekzang heen. Huiveringwekkende hoorspel passages en pijnigende vluchtige gitaarakkoorden schalen de Sing in Brightness dramatiek op. Laetitia Sheriff fragmenteert Eternal tot een splintergroepering aan helse vocalen, die als valse wachters de hemelpoorten bewaken. Grace intrigeert, zalft en strooit vakkundig zout in de wonden.