Asleep At The Wheel verzeilde na de verhuis vanuit de oorspronkelijke thuishaven in West Virginia via een tussenstop in Californië in Austin. Vanuit het Texaanse muziekmekka dragen ze de erfenis van de Western Swing wereldwijd uit. Daarbij kan je niet om Bob Willis heen, een halve eeuw loodst zanger gitarist Roy Benson zijn combo door de rijke nalatenschap van het  dynamische countrygenre. In een alsmaar wisselende bezetting is Benson de enige overblijvende muzikant van de originele bezetting. De afgelopen decennia werd The Wheel vooral in de buurt van bekende vrienden zoals Willie Nelson gesignaleerd. De afgelopen decennia komt de adaptatie van het pionierswerk uit country en western swing vooral op live-registraties en kerstplaten aan bod.

Drie jaar geleden kwam er nog een langspeler uit Benson zette zich nog eens terug aan de schrijftafel met nieuwe zangeres Katie Shore, die eveneens enkele songs aanleverde voor New Routes.

Half A Hundred Routes maakt de balans op van de afgelopen halve eeuw. “I’ve missed a lot of things I know I’ve missed you once again.You’ve asked me where I’ve been my friend well I’ve, been around the bend. And back again and here again I’ve missed you friend I fear It’s just that I’ve been on the road for half a hundred years’’, zingt Benson in de voor de gelegenheid eigenhandig gecomponeerde titeltrack, een uitspraak van Jamey Johnson vormde de aanzet voor dit geheel autobiografische epos. Voortreffelijk ondersteund door pedalsteel en een blazerssectie, het vertrouwde soepele swing recept.

In de uitgebreide bloemlezing die volgt duiken Bensons kompanen van weleer op. Chris O’Connell, de zangers die jarenlang Benson flankeerde, brengt It’s The Same Old South op fiddle en pedalsteel en sprankelende piano, de percussionist Leroy Preston verkondigt ‘’I do what I must do’’, een doodeerlijke terugblik en diept even verderop het slepende Pay Check to Pay Check.

Uiteraard ontbreken flitsende saloonfloor killers als The Weel Boogie en Bump Bounce Boogie evenmin. Het evidente prijsbeest uit de Bob Willis stal. Take Me Back To Tulsa wordt voor de gelegenheid door George Strait en Willie Nelson gedebiteerd. Lyle Lovett zingt even mee in There You Go Again terwijl de onvolprezen Lee Ann Womack in The Letter That Johnny Walker Read present is en het duet naar een hoger niveau tilt.

Miles and Miles of Texas en Bobby Troup’s Route 66 vormen nog steeds het ideale duo om de stoelen aan de kant te schuiven.  Na het instrumentale Spanisch Two Step met een glansrol voor fiddleman Johnny Gimble en de overige muzikanten wordt met bitterzoete bijdragen van Emmylou Harris en Nelson afgesloten in het toepasselijke The Road Will Hold Me Tonight. De indrukwekkende gastenlijst op de feestelijke jubileumviering, het zegt veel over de intrinsieke klasse van dit onverslijtbare Texaanse muziek instituut.