Al geruime tijd zijn weg zoekend tussen elektronica en een meer akoestische benadering van zijn muziek, wilde hij de nummers van het al niet in overweldigende productielagen omkomende Time On My Hands in een lo-fi jasje gieten. Als je je bedenkt dat zijn albums zich juist ook in productie en arrangementen onderscheiden, van het werkelijk verbijsterend In The Silence, tweede langspeler Afterglow, het opnieuw prachtige Bury The Moon dat de perfecte synthese leek te brengen tussen klein akoestisch en versterkte magie en de nog maar vorig jaar verschenen eerdere versie van Time On My Hands. Ook dat laatste album bracht ons al de nummers van de jonge IJslander, fraai geproduceerd, nergens over the top als verklankte bombast, nee, juist in subtiele mix van klanken, vooral de verrijking biedend van andermaal nieuw werk van de IJslander met zijn heerlijk ontwapenende stem.

Tegelijkertijd, Ásgeir wilde loskomen van de productie van het album. En dat is met deze lo-fi versie meer dan geslaagd. Ja, natuurlijk hoor je dat het dezelfde nummers zijn, natuurlijk kun je je laven aan de stem van Ásgeir, maar het adagium Less Is More, is met deze versie bijzonder geslaagd neergezet. Misschien klinkt het gek, maar zo teruggebracht naar het fundament van de liedjes, komt Ásgeir dichterbij, voel je meer de essentie van zijn muziek, meer de beleving nog dan op de originele versie van het album. Luister opnieuw naar het titelnummer en waan je in één ruimte met Ásgeir.

Het is bijzonder wel om deze nieuwe versie zó te beluisteren. Pas nu valt op hoeveel productie er kwam kijken bij de reguliere versie van het album. Dat album voelde zeer zeker niet als over-geproduceerd, terugluisterend, ook beide versies naast elkaar, voelt die eerdere release veel meer als glad gestreken en bedoeld voor de markt dan deze nieuwe versie. Nee, de muziek van Ásgeir is echt niet opeens commercieel geworden, zeer zeker niet. Tegelijkertijd, die eerste versie die kan je zowat nog los beluisteren van de tekstuele kant van de muziek.

Snowblind van toen gaf je alle gelegenheid je in de dansbaarheid van het nummer te storten. De nieuwe versie confronteert je veel eerder met de boodschap van Ásgeir. Dichter, veel dichter op de huid. Dat directe past uitstekend bij de nummers; met een palet aan teksten waar vaak juist zijn vader, een van IJslands dichters vaak verantwoordelijk voor was. Juist bij het maken van het originele album verzette Ásgeir de bakens én ging hij er naar over om meer zelf teksten te schrijven.

Een combinatie van teksten dus die, ongeacht de schrijver ervan, in deze lo-fi versie je eerder bij de kladden pakken. Gaf Giantess op de eerdere versie van het album je nog het idee dat je naar een positief verklankte beleving luistert, vooral ook door de productie, je voelt nu veel meer, veel directer de kwetsbaarheid die in het nummer zit. Wanneer je je bedenkt dat het gedicht van Ásgeir’s vader, dat hieraan ten grondslag lag, over depressies gaat, valt dat alles dan ook op zijn plaats in deze gestripte versie.

Ásgeir wilde het al allemaal anders doen met de eerdere release van het album. Naast de teksten nam hij zelf meer afstand van de productie van het album. En vertrouwde hij meer en meer op zijn producer Guðmundur Kristinn Jónsson. Daarnaast was het ook het album waarop zijn stem in veel minder gelaagdheid klinkt dan op eerdere releases; een stap die hem ook de nodige moeite kostte. Luister je naar de lo-fi versie, dan draagt juist dat bij aan de directheid van het album, de stomp in je buik, de confrontatie met de teksten én in het algemeen, de intensere beleving van exact dezelfde nummers.

Het album was al erg goed zoals het was. Tegelijkertijd, er is zoveel gewonnen in zeggingskracht en impact van de nummers dat we niet kunnen voorbijgaan aan het onderscheid in beleving. Luister je naar deze lo-fi versie, dan heb je het idee dat Ásgeir juist ook bewust kiest voor het opzoeken van die verbinding, van contact, wellicht ook genietend van contact met publiek, live spelen. Daar plezier aan beleven, heeft hem tijd gekost, vroeger vroeg hij zich af of hij wel goed genoeg was, of hij het wel verdiende. Vragen over hoe kwetsbaar hij kan zijn in zijn muziek hebben die plaats nou overgenomen. Hij voelt zich steeds meer op zijn gemak in een live setting. En als hij in zijn hoofd zit en teveel nadenkt, wat hem regelmatig overkomt, is het goed dat hij alles nog eens relativeert aan de hand van zijn eigen Limitless. Als je Time On My Hands al mooi vond in de reguliere versie, dan is het toch echt een aanrader om deze nieuwe versie te gaan beluisteren. Het geeft echt een andere beleving aan wat al een geweldig album was. En meer nog, meer nog, de muziek van Ásgeir live ervaren, dat is, zeker na beluisteren van deze lo-fi versie alleen nog meer iets om naar uit te kijken. Prachtige ingetogen heruitgave van een fijn album!