Het beeld van de ondergaande zon en een eenzame cowboy welke op het paard gehesen de toekomst tegenmoed rijdt, zal bij mij altijd aan de countrymuziek kleven. Bij Angel Olsen is dit niet anders. Het zware verlies van haar adoptieouders, de verlate weeskind positie, het afgesloten relatieverdriet en de openbare erkenning van haar liefde voor kersverse levenspartner Beau Thibodeaux. Bij deze singer-songwriter eist elke plaat een verrassende aanpak op, haar veelzijdigheid sierend. In de huidige levensfase zijn de kameleonkleuren vervaagd en vragen ze om een hernieuwde gewenningsproces in een differentiërende omgevingsacclimatisering.

Sober, opgelucht en intiem, met hier en daar de openlijke adoratie sprankeling van het hervonden geluk. Was ze op haar debuut nog Half Way Home, nu legt ze deze weg opnieuw af, alleen onder andere omstandigheden. Volgroeid, ervaringsrijker, maar wel diezelfde treursnik delende. Op All the Good Times heeft Angel Olsen haar voorspoedige reisbagage al ingepakt, maar gooit een drastische eindbestemmingsverandering roet in het eten. Een wrange bijsmaak, die de gehele melancholische Big Time flashbacksfeer markeert. Geen eighties jeugdrevival Aisles songs, geen filmische zelf reflecterende All Mirrors karakterschetsen meer. Die spiegelbeeldweerkaatsing is beslagen, beschadigd en gebroken, de scherpe glasscherven zijn niet te lijmen.

In de meeslepende All the Good Times weemoed biecht Angel Olsen haar bekommeringen op. Teder en vastberaden, met sobere kerkorgelbegeleiding, opkwikkende soulblazers en vervagende country slidegitaar beheersing. Bij het mijmerende Dream Thing gaat Angel het persoonlijke gesprek aan, en gunt ze zichzelf een klein stukje vergiffenis. Herboren of juist aan die weggestopte innerlijke emoties toegevende? Het Nashville berustende Big Time lacht de dag toe. Verliezende in de liefde, winst creërend in de liefde. Onafhankelijk met de buitenwereld brekende, om die loeizware standvastige ketting tot persoonlijk eigengoed te ketenen.

De leerzame gebroken harten wijsheden en haar overleden ouders, schaduwgeesten uit het prille verleden geven in gedachte het grijze dragende Ghost On kleur. Hoe verschrikkelijk schrijnend kan het zijn, de wereld is volop in beweging, het verlangen naar geborgenheid immens groot, maar de veilige thuisbasis ontbreekt. Go Home verlies confronterend, dan val je wel eventjes stil. De woorden komen snoeihard binnen, adembenemende schoonheid, adembenemend verstikkend. Toch hoor je hier de kracht van het door mij nog hoger aangeschreven All Mirrors terug. Durf in die spiegel te kijken, heerlijke filmviool tragiek met jaren negentig druilerigheid.

Na het fragiel dromerige problematiek wegwiegende All the Flowers dwingt ze in het kwetsbare naar de hemelse soulrock climax toewerkende Right Now de nodige respect af. Hierbij overstijgt Americana en country producer Jonathan Wilson zichzelf door in de wervelwind aan soulstrijkers er ingespeelde gitaarsmerigheid aan toe te voegen. Toch overheerst er vooral het vermoeide energie slopende zwarte wolkendek This Is How It Works verdriet. Het veranderingsproces is Angel Olsen een paar stappen voor, waardoor ze noodgedwongen die eindsprint uitstelt. Soms is de wedstrijd waardig uitlopen belangrijker dan het winstbelang.

Die geloofsberoeping in Through the Fires is een typisch Amerikaans fenomeen, waar wij hier in het nuchtere kikkerland veel minder binding mee hebben. Dit stukje cultuurgoed hoort wel degelijk op Big Time thuis, al heb ik minder met het suffige fantasierijke Disney musical sfeertje. Die verstilling werkt beter op het overpeinzende Chasing the Sun, al ligt deze wel totaal in het voorganger verlengde. Net eigenwijs krassend buiten de ansichtkaarten palmbomenkitch lijntjes kleuren. Het beeld van de ondergaande zon en een eenzame cowboy welke op het paard gehesen de toekomst tegenmoed rijdt, het beginpunt blijkt dus ook de eindbestemming van Big Time te zijn.