Het blijft een mooi gegeven om in de ontwikkeling van een artiest te ervaren dat deze haar roots trouw blijft. Zo zal in de voordracht van Angel Olsen altijd het folky country verleden hoorbaar zijn. Maakt ze op Burn Your Fire For No Witness al een flinke stap voorwaarts richting de indie rock, met het daarop aansluitende My Woman mag als een regelrechte rauwe gitaaralbum gekwalificeerd worden. Het lijkt erop dat ze hiermee haar definitieve vorm gevonden heeft. Voordat ze met een volgende plaat aan de slag gaat verrast ze met het bij elkaar geraapte Phases. Een sterke verzamelaar bestaande uit eerder uitgebrachte bonustracks en ander interessant spul.

All Mirrors onderscheid zichzelf door het prachtige cineastische karakter. Donkere film noir nummers worden met klassiek georkestreerde big band soundtrack songs afgewisseld die zo op een versleten jaren zeventig plaat kunnen staan. David Lynch meets John Barry. Het is vooral de duisternis die overheerst. Stevig opgenomen strijkers en zware percussie geven de dynamische voordracht van Angel Olsen nog meer kracht. Qua omlijsting zit ze in dezelfde hoek als de souldiva’s, haar singer-songwriter achtergrond geeft er een eigen invulling aan. Het folky draadje is dun, maar nog steeds intact.

Met de magische betoverende opbouw van Lark schudt ze direct al het indie verleden van zich af. De gitaar is door sfeervol versterkte viooluithalen vervangen. Hard en dreigend eisen deze alle aandacht op. Angel Olsen vraagt het uiterste van zichzelf om hier nog bovenuit te klinken. Zeker als het niet misselijke drumwerk ook nog frontaal op de voorgrond treedt. Onbegrijpelijk dat ze voorheen de vocalen wat onzeker op de achtergrond parkeerde. Met kleine subtiele veranderingen werpt ze een gekleurd Oosters klankentapijt over de songs. De gedurfde uitwerking vraagt om een live uitvoering met een breed scala aan opgeleide muzikanten. Wat moet dit gigantisch gaaf met de stemvaste jammerende uithalen van de zangeres klinken.

Dit in combinatie met de zweverige retro disco klanken zorgt voor nog meer veelzijdigheid. Legt ze met haar sensuele stem daar de nadruk op, dan ontstaat er een aangename dromerige sound. Blitse gedateerde orgeltoetsen laten je wegdromen, en nergens is er de binding met haar oude geluid aanwezig. De gitaar zit netjes in de koffer opgesloten, en ik betwijfel of deze ooit nog tevoorschijn komt. Een gewaagde keuze om de instrumenten zo ver in de mix naar voren te plaatsen. En als er dan ook nog valse orgelklanken weerklinken betwijfel ik of dit bij haar oude aanhang in de smaak zal vallen.

Angel Olsen flirt met de muziekgeschiedenis. Uitdagend schud de femme fatale het ingeslapen pop etiquette van zich af. Totaal buiten de lijntjes tredend volgt ze haar gepassioneerde hart. Toch komt ze alleen met het warme ritmische Summer nog enigszins in de buurt van de openingstreffer en de daarop volgende titeltrack; de prijsnummers van All Mirrors. Om dan ook nog met de sentimentele fifties ballad Change af te sluiten is stiekem wel een genot.