De samenwerking tussen Andreas Scholl en Accademia Bizantina bleek eerder een formule voor succes. In 2003 en 2005 maakten contratenor en ensemble twee goed ontvangen albums. Deze keer pakt het gouden paar aria’s, liederen en instrumentale stukken van Purcell aan. Waar Purcell nogal eens met een stijf Brits sausje overgoten wordt, voorzien Scholl en Accademia Bizantina zijn stukken van een laagje mediterraans zonlicht.

Ensemble en vocalist zijn meesters in flexibiliteit: geen strakke lijnen, maar verbluffend vloeiend spel, zoals in het dromerige Fairest Isle. Absoluut hoogtepunt is het expressieve What Power Art Thou, een ode aan icoon en zanger Klaus Nomi (1944-1983). In een aantal liederen gaan drama, expressie en articulatie verloren door de moeite die het Scholl lijkt te kosten om zijn stem onder controle te krijgen. De duetten met contratenor Christophe Dumaux onderstrepen Scholls fragiele stem. Dumaux’ stem is vol en krachtig. Niettemin is het duet Sound The Trumpet een absolute knaller.

Deze recensie verscheen eerder in Luister 672.

Tracklist O Solitude:

1. If music be the food of love
2. Sound the trumpet
3. Strike the viol, touch the lute. King Arthur or The British Worthy
4. Chacony
5. Fairest isle (Venus)
6. What power art thou? A Tribute to Klaus Nomi
7. Chacony in G minor. The Fairy Queen
8. One charming night. Pausanias, the Betrayer of His Country
9. Sweeter than roses. Dido and Aeneas
10. When I am laid in earth (Dido’s Lament)
11. The Gordian Knot Unty’d
12. Here the deities approve. Oedipus, King of Thebes
13. Music for a while
14. O dive custos Auriacae domus. Elegy on the Death of Queen Mary, 1695
15. O solitude, my sweetest choice!
16. Pavan in G minor
17. Now that the sun hath veiled his light