Amy is de dochter van de Levon Helm, de legendarische zanger/drummer van The Band en Libby Titus, Helms jeugdliefde en vrouw. Na de scheiding zoekt Libby Troost bij Dr.John en later bij Donald Fagen. Tijdens haar jeudgjaren pendelt Amy tussen thuisbasis Woodstock, Los Angeles en New York City. Ze volgt er een muzikale opleiding  en speelt in de plaatselijke clubs. Bij vaders bluesband The Barn Burners plukt ze aan de mandolinesnaren en in Manhattan zet ze Ollabella, een vocaal rootscombo, op poten. In Woodstock bouwt ze met Levon Midnight Ramble op, een studio en intiem concertzaaltje in een houten schuurgebouw. Amy figureert  er in de huisband en met de gasrmuzikanten, ook na het heengaan van Levon Helm vinden er nog geregeld sessies  met gerenommeerde muzikanten plaats in de houten schuur.

Amy flankeert haar vader in de studio op zijn laatste albums Dirt Farmer en Electric Dirt en op de uit 2011 daterende concertregistratie Ramble At The Ryan. De opnamesessies voor haar eerste werkstuk worden opgestart  met The Midnight Ramble Band, na de dood van haar vader werkt ze met haar eigen band The Handsome Strangers Didn’t It Rain verder af. Dat is ondertussen vijf jaar geleden en voor de opvolger Too Shall Light reist Amy af naar Los Angeles en resideert samen met Joe Henry en de vertrouwde ritmesectie met Jay Bellerose en Jennifer Condos enkele dagen in de legendarische United Recording Studios in Hollywood.

In nauw overleg met Henry selecteert Helm de songs. Die worden verwerkt in spontane sessies waarbij onveranderlijk de zang op de voorgrond komt. Amy heeft een soepele soulstem waarmee ze moeitellos tussen folk, country , en soul pendelt daarbij creëert de alomtegenwoordige aanwezigheid van een gospelkoortje een bijzondere sfeer. Dat wordt meteen duidelijk in de titelsong, het van His Golden Messenger geleende This Too Shall Light wordt aangestuurd door het  orgel van Tyler Chester en gitaarlicks van Doyle Bramhall en loopt uit in een door percussie ondersteunde a capella outro.

Henry’s Odetta wordt met galmende pianotonen en een akoestische backbeat in broeierige  gospelfolk getransformeerd terwijl het van Milk Carton Kids afkomstige Michigan een onpeilbare  troosteloosheid uitstraalt. Freedom For The Stallion stamt uit de Toussaint catalogus, we herinneren ons de uit beginjaren zeventig daterende  interpretatie van Boz Scaggs’. Amy brengt de koortsige southern feel op onnavolgbare wijze over met een doorleefde vertolking die de vergelijking met menig zwarte soulsista moeiteloos doorstaat.

Rod Stewarts Mandolin Wind wordt niet aangegrepen voor een voorspelbare mandoline demonstratie, er is zelfs geen mandoline te bespeuren, het op slidegitaar en barrelhouse piano gebrachte nummer heeft weliswaar een persoonlijke insteek maar verbleekt bij de originele versie. Long Daddy Green is van jazzman Blossom Dearie , een held uit de tienerjaren van de zangeres, de Hammond B krijgt een hoofdrol in deze enigszins overbodige, pastorale ode.

Stukken relevanter klinkt het afsluitende luikje, een eerbetoon aan vaders muziek. The Stones I Throw (Will free All Men) stamt uit het pré Band tijdperk, de song van Robbie Robertson werd in ‘65  door Levon  & The Hawks vereeuwigd en krijgt hier een energieke reprise op een aanstekelijke soulgroove die andermaal wisselwerking met het koortje benadrukt.

Die blijft overigens aanwezig in het zelf gecomponeerde met mandoline gebrachte Heaven’s  Holding Me, een emotioneel geladen hoogtepunt. Vervolgens meandert River Of Love naar de ontknoping, een mooie respectvolle glorieuze, uiteraard a capella  gebrachte traditionele hymne Gloryland, de vertrouwde afsluiter van vaders concerten. This Too Shall Light, een opmerkelijk muzikaal hoofdstuk voor de chanteuse Amy Helm, vader Helm kan tevreden verder ‘uitrusten’.