Alt-J
The Dream
Gezonde verantwoorde smoothie muziek, bij een band als Alt-J is het maar afwachten wat ze nu weer in de blender gooien. De smurrie door het verstoppende afvoerpotje weggespoeld, het winstgevende residu daar draait het hier om. In de tussentijd hebben ze de smaakpapillen verfijnd, het presenteerbare The Dream goedje is smakelijk over een twaalftal prima verteerbare uitsmerende tracks verdeeld. De uit Leeds afkomstige folky elektropoppers maken met het overrompelende An Awesome Wave alweer tien jaar geleden een veelbelovende droomstart. Als opvolger This Is All Yours bovenaan op de eerste plek van de Britse albumlijsten piekt, is bassist Gwil Sainsbury er al een tijdje niet meer bij. Het gematigdere ontvangen filmische Relaxer is trager, donkerder en kruipt sidderend onder je huid.
The Dream opent als een duistere tripgoth nachtmerrie. In de ironische spookrockopera Bane staan de verlokkingen van het kwaad centraal, prachtig in het verslavende dorstende verlangen naar het cafeïnerijke stimulerende Coca Cola vormgegeven, in principe vervangbaar door elk ander onweerstaanbare ziekelijke genotsmiddelbehoefte. De kracht welke reclamecampagnes op het beïnvloedbare consumptiegedrag uitoefent. Hell Is Just Around The Corner, de muzikale donkere horrorverschrikkingen van het jaren negentig Bristol tijdperk kloppen als een geest uit het verleden aan de voordeur. Maar eigenlijk is U&ME de daadwerkelijke aftrap van The Dream, memorerend aan de oorsprong van Alt-J. Drugsrijke warme zomers, heel veel festivals met nog meer soul en liefde, zonnige LSD gitaargolven, slacky Ibiza ritmes en een brommende bas.
De verveling van het eindeloos tijdens de pandemie huisarrest detective series volgen komt in het luie Netflix bankhangerige Happier When You’re Gone en de slapeloze beklemmende postpunk van het aan The Silence of the Lambs vrouwenmoordenaar Buffalo Bill herinnerende Losing My Mind aan bod. Catchy eighties new wave vormt het real life The Actor script voor de opkomst en ondergang van de vroegere jaren tachtig cocaïne snuivende filmsterren generatie. Sixties Motown soul surft door het opkwikkende Hard Dive Gold heen, het goudkoortsige naïeve verlangen om een alles toereikend luxe leven te leiden.
De toereikende Amerikaanse Droom komt thematisch in het Chicago en Philadelphia tweeluik aan bod. Brute kille darkwave gitaarexplosies verstoren de melancholische folky Americana van Chicago, waarna de nostalgische houseclubs het nachtelijke bestaan en de daaruit voortkomende kille electronic body music overlevingsdans symboliseren. Orkestrale tragische Philadelphia opera uitspattingen openen de zaaldeuren van Walnut Street Theatre, het oudste theater van de Verenigde Staten. Het croonende door mannelijke gospelsamenzang ingeleide Walk A Mile leeft op het randgebied van verhalende blues en kastanjebruine hiphop grooves.
Troostend ontwaakt de nieuwe lente als de eeuwigdurende corona winterslaap voor het hoopvolle Get Better plaats maakt. De gehamsterde Nutella voorraad vervaagt en de normalisatie komt weer op gang. Heropende bakkerijen lokken de klanten weer ouderwets met vers gebakken brood binnen, laatste deprimerende verjaardagen worden niet meer met beperkte bezoekregelingen op een overvolle eenzame Intensive Care gevierd. De sprekende Powders blues gitaar herpakt het vertraagde slakkengang tijdsbeeld en loopt met terugwerkende kracht achterwaarts de pre COVID jaren binnen. The Dream kondigt de realiteitsdrang aan om een vredige toekomst op te bouwen. Het veelzijdige Alt-J levert met pittige verfijnde zomercocktail songs een waar overtroevend meesterwerk af.