Met zijn spitante en niet van ironie gespeende songwerk op de voorgangers Sad Go Lucky en My First Posthumous Release, alleen de titel, laveert de  singersongwriter uit Chicago tussen, blues , jazz en country zonder evenwel de rock te verloochenen. Dat is op Spin Spin Dizzy, het zevende werkstuk, niet anders. Ook nu besteed Rose bijzondere aandacht aan de teksten en arrangementen.

De verrichtingen zijn vaste band The Tancedos met bassist Steve Hashimoto en gitarist Steve Doyle wordt sporadisch aangevuld met bijkomende instrumentatie.  In het folkgetinte How Many Jaws? is dat een sitar gecombineerd met  lepelpercussie, die duikt ook op in het rockende door slidegitaar aangedreven Worse Came To Worse ( I Feel Allright). Vergezeld door een blazerssectie die ook de titelsong kleurt Maury Smith zingt even mee en Ashamed vermeldt de banjo- en mandolinespeelster als coauteur.

Zo valt er meer te ontdekken dan je bij een eerste oppervlakkige beluistering vermoed  enn dat is altijd leuk voor de luisteraar die zich bovendien  kan verdiepen in de bijgevoegde teksten. Na het fraaie afsluitende Jubilation Grip, onmiskenbaar folk van de betere soort, is nog een ‘hidden track’ van een wonderlijk strijkersduo dat een muzikaal boeket bekroond.