De eerste single op het legendarische Factory label kwam uit in het voorjaar van 1979: All Night Party van A Certain Ratio. En nu, meer dan tien albums verder, is er Loco, een plaat waarmee de band zowel terug- als vooruitkijkt. De blik van de Mancunians – Jez Kerr (zang/bas), Martin Moscrop (trompet, gitaar) en Donald Johnson (drums) is naar voren gericht omdat het 40-jarig jubileum, inclusief een tweetal verzamelalbums, inmiddels achter de rug is. Echter, bij beluistering van Loco ga je toch ook de tijdmachine in. De band is door de release van hun retrospectieven overduidelijk weer in aanraking gekomen met hun invloeden en inspiraties.

Amerika, bijvoorbeeld, waar de band in de jaren tachtig nogal eens kwam, is zeker van invloed geweest: Bouncy Bouncy, mixt electro en go-go, Family is lekkere go-go/funk met slap bass (en simplistische, idealistische teksten). Het is opvallend dat de band hier atmosferische passages met pauken doorheen weeft. Yo Yo Gi, – dat ook knikt naar Japan – is een lekkere discopunktrack met Cybotron/Detroit echo’s.

De diepe, dromerige kant van A Certain Ratio, die de groep zo’n bijzondere postpunk/funk-outfit maakte, komt ook aan bod: de eerste minuten van opener Friends Around Us zijn een mooie trip van verre punkgitaren, effectvolle baslijnen en kronkelende saxofoon, aangevuld met Jez Kerrs altijd prettig lijzige vocalen. Veelal kiest de band echter voor lekkere dikke grooves die dankzij het ‘ACR-stempel’ altijd net genoeg sfeer, diepgang en persoonlijkheid hebben om niet voor gemakzuchtige indie dance te kunnen worden versleten: Supafreak is een big beats-track die lekker gevarieerd wordt ingekleurd en What’s Wrong leunt op een krachtige baspartij waarover de band wah wah, spoken word, fluisterzang en desolate sax neerlegt.

Elders houdt de band, die gedurende de jaren tachtig van postpunk en punkfunk naar (bijna) poppy dance verschoof  het opvallend toegankelijk: Always In Love glijdt lekker voorbij en staat mijlenver van hun eerste platen. Het uptempo Berlin heeft een donkere onderstroom maar is ondertussen lekker behapbaar, precies zoals stadgenoten New Order het al jaren doen. Het is de weldadige afsluiter Taxi Guy die na negen fijne maar niet al te verrassende tracks eigenlijk het meest opvalt: een percussieve reis naar Brazilië met een hoofdknik naar 808 State. Er zijn vervelendere combinaties denkbaar.

Met Loco doet A Certain Ratio een greep in het eigen verleden en in de muziek die hen inspireerde en aanspoorde door de jaren heen. Het resultaat is een plaat die af en toe terugvoert naar de beginjaren van de groep maar die veelal de albums vanaf pakweg 1982 tot en met 2008 in herinnering brengt. Dat betekent dus een grabbelton aan Britfunk, breakbeats, gogo, Balearic, indie, soul, postpunk en jazz. De band varieert daarmee meer dan op het voorgaande Mind Made Up uit 2008. Die plaat had echter wel meer samenhang maar bleef helaas te veel onder de radar. Met Loco laat A Certain Ratio in ieder geval weer horen ondanks de veelheid aan stijlen wel een herkenbaar en smaakvol album te kunnen afleveren. Het is ook mooi dat vocaliste Denise Johnson, die sinds het album MCR uit 1990 veel met de band optrok, nog uitgebreid te horen is op deze plaat. Johnson, die te horen was op songs van onder meer Primal Scream, Pet Shop Boys, New Order en Electronic overleed in juli van dit jaar. Ze geeft extra kleur aan dit sowieso al kleurrijke, positieve album.