De Songs from Isolation coverplaat is een leuk tussendoortje, maar eigenlijk verlang je toch echt vooral naar de opvolger van het voortreffelijke Forever Blue debuut. Liedjesvertelster A.A. Williams trekt je vanuit haar folky singer-songwriter achtergrond verder de diepe opslokkende duisternis in. Prachtig hoe die metamorfosewisseling steeds meer vorm krijgt en haar werkelijke gedaante in het bloedstollende Melt bloot geeft. Het karakteriserende evenwicht tussen melodieuze schoonheid en donkere death grunt verschrikkingen raakt op As the Moon Rests enigszins uit balans. Een gitzwarte gothic sprookjesplaat is het gevolg, waarmee ze nogmaals haar rol op het Bella Union label veilig stelt.

Op de eerder verschenen Arco EP bewerkt ze een viertal tracks tot sfeervolle filmische strijker composities. Live staat A.A. Williams veelal met gitaar bewapend op het podium, maar de hoogwaardige klassiek geschoolde muzikant heeft tevens als celliste de nodige speeluren op haar naam staan. Ze heeft het allemaal zelf in de hand, de complexe songarrangementen, de slepende vocalen en de definitieve uitvoering. Op As the Moon Rests neemt Geoff Holroyde achter het drumstel plaats en speelt manlief Thomas Williams de baspartijen in. Dat laatste is toch wel bijzonder, As the Moon Rests is thematisch namelijk vooral een echtscheidingsplaat. Het down to earth Hollow Heart geeft het al aan, het hart als een afstervend rottend donker orgaan, leeggezogen door liefdesverdriet.

Eenzame treurviolen hergroeperen zich tot een georkestreerd leger, en wachten het geschikte moment af om zich dreigend vanuit de helse uithoek te presenteren. Doordat ze veel meer aandacht aan die rouwrand omlijsting besteedt, voelt As the Moon Rests als een echte gothic rockplaat aan. Zwaar met laag gestemde diepe bassen, theatraal pianowerk en doorzagende gitaarpatronen. Natuurlijk spelen de contractuele tourverplichtingen met het legendarische Sisters Of Mercy een grote rol bij deze in beweging zijnde ontwikkelingen, en als de hoofdband niet meer aan de verwachte verwachtingen voldoet, pakt A.A. Williams rijkelijk de kans om het in doodgravers kleding gehulde publiek tevreden te stellen. Een nieuwe doelgroep, een andere uitdaging.

De As the Moon Rests tragiek is een sterk staaltje vintage gothic metal, waarmee ze liefhebbers van het oudere Within Temptation, Paradise Lost, Evanescence en The Gathering werk zeker tevreden mee stelt. Verbaal kan A.A. Williams het allemaal gemakkelijk aan. Toch kiest ze schijnbaar bewust niet te vaak voor die hemelhoge uithalen, maar blijft ze veilig in die grimmige mineurstemming laagte hangen. Dat de zangeres deze kwaliteit wel degelijk bezit, bewijst ze in het slepende verregende Murmurs.

As the Moon Rests is onheilspellend, progrock grenzen doorbrekend, randje industrial noise, maar dan niet destructief genoeg om de gecontroleerd verhalende A.A. Williams te temmen of te breken. Sporadisch breekt het ontwakende zonlicht toetsenwerk door de allesverstikkende duisternis heen. Soms werken de langdradige epische songs niet geheel in het voordeel, en raak je de connectie kwijt. Het is wachten op die climaxmatige uitbarsting, die uiteindelijk wel weer komt. Absoluut prachtig allemaal, maar die overkill hoeft in het vervolg niet meer.