7AM, een trio uit Slovenië, is er niet op uit hun muziek zodanig vorm te geven dat het iedereen pleziert. De opnamen van deze derde plaat van de band vonden plaats in de zomer van dit jaar en leken naar eigen zeggen meer op schilderen op een groot doek dan het maken van een plaat; er was veel ruimte voor spontaniteit, veranderingen en tegendraadsheid.

De band klinkt 12 nummers lang lekker ruw en stevig, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Sonic Youth, Dinosaur Jr en Swervedriver. De vocalen, van Anabel en Mico, klinken daarentegen wat lichtvoetiger en meer ontwapenend, een beetje als je vroeger vaak hoorde bij Engelse jangle/indiepop of Amerikaanse collegerock: ongeschoold en sympathiek. 7AM houdt altijd wel een voet, of in ieder geval een paar tenen, in de popmuziek. De single Ugly Life is zo’n mooie mix van pakkende Amerikanse rock en Britse indie.

Er staan nog twee singles op Benefit For Iggy’s Shirt: het fijne Everytime is innemend, vooral door het gefluit – vaak een goed idee voor een popsong en hier ook weer – maar ook monotoon en wat vervormd. Nothing Left To Say combineert twee zanglijnen, waarvan één sprookjesachtige, met zwaardere uithalen en wah wah; het is zonder meer een originele track.

De singles van 7AM zijn doorgaans toegankelijker, opener dan de andere tracks op het album. Soms kunnen die andere songs nog wat inventiviteit en creativiteit gebruiken zonder dat dit het rudimentaire, DIY karakter van de muziek geweld aan hoeft te doen. Toch blijft 7AM door het album heen zeker genietbaar: At Least I Tried is lekker dwars en schizofreen, Waste Of Time met zijn dikke baspartij, scherpe gitaren en bedwelmende zang is spannend en met het langere That’s How They Call Me laat de band wat meer muzikale diepgang en gelaagdheid horen. Het is dan ook een geschikte afsluiter, een track die laat horen dat iets complexere songs nog steeds als 7AM kunnen klinken.