Laten we stellen dat James Potter de erfenis van zijn Schotse landgenoot Billy Mackenzie in zijn bloed met zich meedraagt. Deze frontman was uiteindelijk niet tegen zijn geromantiseerde leed bestand en waarschijnlijk was de maatschappij er ook nog niet klaar voor. Wat is het prachtig dat Walt Disco zijn visie zo in ere houdt. Behalve het stemgeluid van James Potter heeft hij tevens invloed op het androgyne uiterlijk van de zanger. Binnen de hedendaagse LGBTQ+ gemeenschap past zijn boodschap perfect en heeft hij alleen maar medestanders. Het is zo spijtig dat Billy Mackenzie dit nooit heeft mogen meemaken, maar zo prettig dat er tegenwoordig bands als Walt Disco zijn. Andersdenkenden, bakens verzettend, wegverbreders, en vooral honderd procent zichzelf.

Natuurlijk verbergt James Potter zich nog steeds onder een dikke laag make-up, al hoort dit tevens bij de theatrale voordracht. Op het podium is de zanger volledig in zijn element. De worsteling met zijn zelfbeeld is er nog steeds, maar als volgelingen zich met je identificeren, moet je de vervolgstap zetten. En dan kom je bij het punt van geborgenheid en veiligheid. Op Unlearning stelt hij de vraag of je wel cool moet zijn, en met de menigte moet meelopen. Bij The Warping komt hij hier op terug, en benadrukt James Potter vooral dat je jouw eigen leven moet leiden. Unlearning is het leerproces om al het geleerde af te leren. The Warping is de metamorfose, de gevolgen van de verandering dragen en in het geval van James Potter deze ook uitdragen. Die verandering zet zich ook in James Potter voor, tegenwoordig wordt de zanger het liefste als Jocelyn Si aangesproken.

In Gnomes vraagt James zich af hoe zijn leven zich ontwikkeld heeft. Is het allemaal goed, of was het onecht? Net als op Braodway bespiegelt hij, waar het voetlicht je spoor volgt. Gebeurde dat niet ook buiten de aandacht, buiten de bühne en kon je dus wel je leven gewoon leiden? Seed is slechts de openbaring, het directe gevolg volgt daarna. Seed is de verplichte schoolmusical, waar de andersdenkenden een onzichtbare bijrol krijgen, juist vanwege het anders denken. The Warping is de ontplooiing van het bij personage welke leert om opnieuw van zichzelf te houden, en als dan het Before the Walls slotakkoord klinkt, roept men hem vanuit sentimenteel oogpunt als held van de avond uit.

Het is een hedendaags sprookje, waar Walt Disney verwijzingen loodrecht tegenover het Pink Floyd isolement van The Wall staan. Houtblazers en strijkers walsen lomp marcherend door Gnomes heen. De orkestleider laat een keyboard rondslingeren welke vervolgens enthousiast aansluit. Het kan allemaal, het mag allemaal. The Warping is meer seventies glamrock en minder jaren tachtig new romantics, al blijven deze sub stromingen in alles met elkaar verbonden. Een band als Roxy Music maakt die ontwikkeling van dichtbij mee. Hoe fijn is het dan dat je de plaat in de studio van gitarist Phil Manzanera verder mag uitwerken. Zo vormt funk en de Fame roem van David Bowie ook de poort naar de Come Undone disco. 24 Hour Party People, fashiondrug cocaïne naast feestdrug XTC. Smerige achterkamerromantiek in het rode spotlicht. Het Studio 54 gevoel op Ibiza. Trippend een seksuele revolutie aanwakkeren.

Leuk zo’n hoera stemming, Jocelyn Si beseft in het The Warping titelstuk dat er veel meer tegenstand is. Om acceptatie te bereiken volgt een lange weg van jaloezie, minachting en het ziekelijke misselijke verlangen naar perfectie. Ben je anders als je juist als man een vrouw wil zijn. Uiteindelijk wil je namelijk juist precies hetzelfde zijn. Ontstaat de identiteitscrisis in je hoofd, of schrijven boeken het als een mentale afwijking voor? Innerlijke schoonheid is een mooi gegeven, uiteindelijk draait het toch om de uiterlijke presentatie welke alleen van de buitenkant zichtbaar is. You Make Me Feel So Dumb, na veel tegenstand lichamelijk toegeven. De overgave, de anticlimax na de climax. De track baadt in zomerse Orange Juice gitaargolven rond. Nog een vergeten Schotse trots welke in de jaren tachtig naam maakt.

Pearl is sensuele bossanova. Is bossanova niet letterlijk tot new wave te herleiden? In principe betekent het exact hetzelfde. Black Chocolate staat voor het rassenverschil, verpakt in een trieste sprookjesverpakking. De industriële onderlaag verdrijft exorcistisch de dromerige opzet en gooit er een flinke lading aan realiteitswaanzin doorheen. Wakker worden! Jocelyn staat voor erkenning, het vrouwelijke alter ego van het boegbeeld. We kruipen in het nieuwe personage, en nemen afscheid van het verleden. Jocelyn is zacht vrouwelijk, maar ook feministisch zelfbewust.

De Schotse muziekscene heeft de oorsprong niet in de jaren tachtig, maar gaat veel verder in de tijd terug. Het met Keltische elementen vermengde The Captain staat voor trots en vaderlandsliefde. Hier maakt Walt Disco het verschil. Het is dezelfde insteek welke jaren geleden bij bands als Big Country en The Waterboys en zelfs Simple Minds tastbaar is. Stoer en traditioneel. The Willow waakt als een oude treurende reus over de liedjes. Getuige van de uitgeschreven geschiedenis, getuige van het onzekere toekomstperspectief. Jocelyn Si groeit als tekstschrijver, en aan die groei komt nog lang geen einde. Ook dit trieste nummer ademt het oude Schotland uit, ook hier zijn de folk verwijzingen overduidelijk aanwezig.

In het sterk aan de latere Scott Walker memorerende I Will Travel eert de band de dwalende zielen, de wijze voorouders, de gestigmatiseerde slachtoffers, de vergeten helden, maar ook de hardwerkende burger die zich letterlijk de dood in werkt. Een heldentocht naar het hiernamaals, inclusief de angst voor het definitieve einde. De schreeuwende noodkreet, in de dood zijn we allemaal gelijk. Ook in het afsluitende Before the Walls bemerk je de transformatie naar het Scott Walker evenbeeld, luguber en vreemd. Walt Disco is zich aan het ontpoppen, en maakt zich klaar om zich als een nachtvlinder te presenteren. Bizar toch?