Dat Honus Honus (aka Ryan Kattner) hoog sensitieve muziek kan schrijven bewijst hij wel op de gepassioneerde Six Demon Bag kroegpianistplaat van Man Man. Toch overheerst daar voornamelijk de gekte en presenteert hij zich als een overspannen aan lager wal geraakte alcoholverslaafde muzikant die genoodzaakt verzoekjes speelt en daar een eigen onnavolgbare draai aangeeft. Tom Waits wordt door menigeen als reverentiekader genoemd, en daar kan ik mij prima in vinden.

Het mag echter nog gekker, met nog meer experimenteerdrift. Na deze memorabele tweede gedurfde Man Man plaat bezoekt hij steeds meer de manische freakpower funk manie van Frank Zappa op om in 2020 ergens in de artistieke Dream Hunting in the Valley of the In-Between te verdwalen. Het voorlopige laatste gestoorde hoogtepunt van dit uit de klauwen gelopen eenmansproject van hokus pokus magiër Honus Honus.

Na een stilte van vier jaar komt hij dan eindelijk met een geniale conceptplaat over het onzichtbare Hollywood verval op de proppen. Carrot on Strings portretteert een denkbeeldige plek waar tragische Cherry Cowboys country eenzaamheid aan de zoetigheid van de hoogtijdagen memoreert. Een schijnwereld waarin ontrouw regeert, scorende junkies zichzelf achter een uitgeschreven fictief Alibi soapopera verschuilen en deze de Amerikaanse luilekkerland misstappen vakkundig wegpoetsen.

Alsof David Lynch het script aanlevert en Honus Honus alle vrijheid gunt om zich hier grenzeloos op uit te leven. Met de mengelmoes van Carrot on Strings vult hij zijn bord weer overvol met exotische delicatessen, gepeperde salsasausjes en gezouten sub-genres. Honus Honus prakt alles door elkaar tot een smakelijk geheel, een mix van alle voor hand zijnde ingrediënten.

Het psychedelische Iguana heeft een kleurrijk Neue Deutsche Welle getint synthpop raamwerk waar de songsmid een coole stoere funkende baspartij op los laat. Honus Honus kruipt hier in het personage van een ouderwetse rockzanger en versterkt hiermee het jaren tachtig postpunkbeeld. Het gezelschap rond deze dirigerende frontman vermengt die met de nodige zweverige krautrock, retro Disney, no-wave ontoegankelijkheid, misplaatste koortjes, Duracell drumuitspattingen en melodieuze progrock verwijzingen. Iguana is een sluwe heerser die vanuit een hoge rots toekijkt hoe zijn geschepte koninkrijk als een zandkasteel imperium in elkaar stort.

Dit is dus een beetje wat je kan verwachten, het onmogelijke en meer, zoveel meer. De Cryptoad treurfolk is net zo lastig te vatten als de titel al doet vermoeden. Honus Honus bewandelt de zomerse surffunk stranden en laat zich van zijn meest gelikte kant horen. Een verleidende patser, een commercieel ingesteld idool die de vrouwen om zijn vingers windt, en ze in het openbaar bedriegt.

Een explosieve roze kauwgumballen song die kleverig slijmerig is, en welke tevens ook heerlijk zoet smaakt. Hij haalt de statische postpunk van een Franz Ferdinand aan, en voegt hier de nodige Californische zonnigheid aan toe. Het Hollywood luilekkerland waar verleidingen een vieze nasmaak hebben en waar heimweeklachten het van het genot winnen.

De spectaculaire filmische Blooodungeon glamgothic uitspattingen hebben het spannende van een heldhaftige achtervolgingsscene inclusief zwaar aangedikte stuntcapriolen. Dit is de werkwijze van Honus Honus, trotseer het gevaar en geef er een duistere wending aan. De Tastes Like Metal indiepop bezit bijna exact de zelfde identieke droge baslijnen als de Foster the People klassieker Pumped Up Kicks. Man Man bevecht het beslechtend ideaalbeeld, recyclet deze en creëert er een massa wegwerpproduct van.

Het onverteerbare met knarsende snaarinstrumenten opgeleukte Carrots on Strings titelstuk krijgt een vervolg in het hallucinerende knip en plakwerk van het verdoofd dromerige Mulholland Drive waar de strings hun rust gevonden hebben. De wijze oude cello biedt de jeugdige keyboard aansluiting en laat de gitaar heerlijk in zijn nederige luiigheid soleren. Het is een bevredigende blik over de Hollywood Boulevard vanuit de hoogste top van de levensgrote kenmerkende witte letters die het berglandschap bewonen. Een meer dan logisch inbeeldende voortzetting op de Iguana openingstrack.

Met de oldschool jaren zeventig glamrock van Pack Your Bags laat Man Man je weer aarden. Ontvlucht de idealistische dromen voordat deze in realistische nachtmerries veranderen. Het spirituele Mongolian Spot heeft iets hoopbaars kerkenbaars in zich, iets ongrijpbaars waar iedereen naar verlangt, en wat vrijwel onvindbaar is. De zwart-witte toetsen geven het een vertrouwde stamkroeg touch mee, een plek waar iedereen zich thuis voelt.

Een knipoog naar de Six Demon Bag periode, maar dan gecontroleerd en zonder de manische uitspattingen. Man Man waagt zich hierbij zelfs op het einde aan van The Beatles geleende dromerige orkestarrangementen die vervolgens net zo vluchtig naar de achtergrond verdwijnen.

Honus Honus overstijgt op de Odyssey ego sterrentrip zijn jeugdige penseelstrepen en voegt er volwassen verfijning aan toe. Hij benut het krachtige gitaargeweld om je naar een volgende krautrock dimensie te transformeren. Toch geloof ik dat het slechts een tussenstation van zijn dynamische kosmische reis is. Bij Man Man kan je niet eens van verwachtingen spreken, dat begrip komt niet in zijn woordenschat voor.

Op deze magische Carrot on Strings marathon eindsprint overtreft hij al zijn eerdere werk. Carrot on Strings is zelfs bijna een toegankelijk verteerbare schijf te noemen. Bijna, want ook Carrot on Strings blijft een overbevolkte chaotische kraakpand plaat, zonder beperkingen, maar nu wel met een ingecalculeerde doelstelling.