Le Grand Sbam is met Vaisseau Monde de gekte voorbij. Met een overschot aan geschoold talent gaat men over de grenzen van de gangbare muziekbeleving heen. Dit is totale wanorde in een structuurloze gedachtegang, waarbij elk muzikale laatje tot voorbij het schroevende keerpunt wordt opengetrokken, en geforceerd teruggeplaatst wordt. Desnoods met veel duw en wringwerk om het weer passend te krijgen, en lukt dat niet, dan is dat ook prima. De band is in principe het kunstenaarscollectief Poil, gemuteerd met vrouwelijke aanhang in het nog vervreemdende Le Grand Sbam. De Yin Yang kant van de mensheid met zware schizofrene denkideeën. Het gehele gestoorde proces waardoor ze het uiteindelijk zelfs soms nog melodieus opdienen. Waar elke poging tot iets wat op een song lijkt monddood tot kakofonische tegenspartelende collages gemaakt wordt. Met twee geschoolde vrouwelijke sopraanstemmen die wonderbaarlijk genoeg een soort van harmonische samenzang weten over te brengen en een neurotische vibrafoon speelster als spannende aanvulling.

Hierdoor is het allemaal wel heel interessant. Meer dan gewoon maar heen klooien, en kijken waar dit alles naar toe leidt. Compromisloos je mede bandleden gruwelijk in de weg zitten, en hun dwarse pogingen tot componeren door onnavolgbare dwaasheid vermoeilijken. Dit is van deze Fransen het lang verwachte antwoord op de No Wave beweging, die eind jaren zeventig vanuit New York de boel op kleine schaal ontwricht. Maar dit is net zo goed een free jazz antireactie op de muzikale verloedering en eenzijdigheid. Met Zappa en Gong als logische inspiratiebronnen van deze avantgardistische smeltkroes. Dins O Sbam gooit opera en punk in een pepermolen, waardoor er een pittig, lastig te verteren product uitrolt. Een resultaat wat niet verkoopt, maar waar wel van geproefd wordt. De omlijsting is wat stroever en zwaarder. Ze kloppen niet netjes bij de metal aan, die deur dreunen ze keihard open. Het respect overrulen en eisen ze deze stoere groepering op. Ze zitten met hun totaal eigen sound in niemands werkveld, waardoor het wel geaccepteerd zal worden. Les Lotus Ont Fleuris, Je Suis Assis à Côté D’un éléphant Aux Oreilles Usées heeft een psychedelische naam, waarbij men alleen maar aan een cocktail van geestverruimende middelen kan denken. Terwijl het ene bandlid heerlijk high mellow aan het worden is, zit de andere in een dreigende bad trip. En onderweg komen ze elkaar als toevallige passanten ergens tegen. De opbouw is sprookjesachtig, avontuurlijk en bevreemdend. Sneeuwwitje en de boze heks in een, beangstigend zelfs.

Kouïa is zo onwaarschijnlijk duister, dat ze zich zowat als duivelse vrouwelijke aanhangers van de blackmetal presenteren. De in zwart geklede woeste heren zoeken bij het luisteren hiervan in de schoot van moederlief bescherming. Als een waar gehoor slachtveld wisselt Le Grand Sbam demonische vocalen met logge harde klanken af. Verboden voor tere zieltjes. Deze onvoorspelbaarheid maakt het allemaal ongelofelijk boeiend. Met Woubit splijten ze de geluidsgolven uiteen. Als geraffelde gescheurde donderwolken overschrijden ze de volgende grens. Waar Poil nog ongecontroleerd klinkt, vinden ze nu wel de balans om daadwerkelijk iets toe te voegen. Hoe minimalistischer de opbouw, hoe effectiever het uitpakt. Met het afrondende Vishnu Foutrôline stoppen ze er de nodige funkende fusion in, met als basis iets wat in de verte wat van een dromerig slaapliedje weg heeft. Poil is betiteld als lastig en moeilijk te behappen, het vervolg in Le Grand Sbam is een stuk kleurrijker en net zo apart vooruitstrevend. Rare mensen, die Fransen.