Fish
Songs From The Mirror (The Remasters)
In oktober start de afscheidstournee van Derek William Dick, beter bekend als Fish. Die afscheidstournee zal veel meer zijn dan een terugblik op zijn jaren als voorman van Marillion. En terecht, want al is zijn solowerk minder bekend dan het werk uit zijn Marillion-nalatenschap; je mag juist dat zeker niet over het hoofd zien. Om je geheugen op te frissen óf om je überhaupt voor het eerst kennis te laten maken met zijn solowerk, duikt Written In Music in de catalogus van de sympathieke Schot en bieden we je een beeld van de verschillende studio-albums van Fish. Je kon hier eerder al de recensies lezen van de EP A Parley With Angels, de albums Weltschmerz, A Feast Of Consequences, 13th Star, Field Of Crows, Fellini Days, Raingods with Zippos, Sunsets On Empire en Suits. Het is nu tijd om stil te staan bij de recensie van Fish’s cover album, Songs From The Mirror, oorspronkelijk uit 1993. Het verscheen ook opnieuw in de The Remasters serie in 2017.
Het relatieve succes dat Marillion en Fish samen hadden, met de voor progressieve rock toch redelijk fenomenale respons op Kayleigh en in mindere mate Lavender en Incommunicado, maakte dat Fish na zijn vertrek bij de band EMI niet zomaar kon verlaten. Er was sowieso een clausule van die strekking in het contract dat de band met EMI had. Naast die verplichting was in de verdere vervulling van dat contract de artistieke vrijheid beperkt. Het vertrek bij Marillion betekende dus niet alleen een strijd met zijn voormalige bandmaatjes, Fish ging ook de strijd aan met EMI.
De verlossing werd opgediend door Polydor, de platenmaatschappij die er uiteindelijk ook voor zorgde dat Fish loskwam van zijn contract met EMI en juist bij hen terecht kwam. Dat was een dure aangelegenheid en de verwachting was dat de nieuwe release ervoor zou zorgen, met een gedegen opbrengst, dat Polydor ook een goed rendement aan de zet overhield.
Helaas pakten de verkoopcijfers van Internal Exile, zijn eerste release voor Polydor anders uit dan verwacht. Fish was al erg enthousiast over het nieuwe album Suits dat hij wilde maken, maar het vlotte niet zo erg als hij zou willen. Wat er resteerde van de voorschotten van Polydor werd minder en minder en de verwachte inkomsten van de studio die hij zelf exploiteerde, waren ook al verre van wereldschokkend. Althans, niet in positieve zin.
Tegen die achtergrond wilde Fish dus graag actie ondernemen: hij snapte maar al te goed dat er iets moest gebeuren. Om toch al voor inkomsten te zorgen, stelde hij voor een album met covers te maken, van nummers die hij vroeger thuis al graag zong. Na veel vijven en zessen en de aanvankelijke vraag of het geen EP kon worden, stemde Polydor in.
Voor Fish die in die tijd zijn goede vriend Andy Field verloor, Fish, die in die tijd ook vader ging worden, die zich ook oriënteerde op acteren, een mogelijke oplossing in het verschiet die creatief en in financiële zin ook ruimte zou kunnen geven. Hoewel het acteren van Fish best interessant is, wilden zijn fans toch het liefst nieuwe muziek van hem horen. Met producer James Cassidy die hij leerde kennen bij de opnames van het Jeff Wayne album Spartacus, werd er aan de slag getogen.
Voor Fish was het ook het herbeleven en herinterpreteren van muziek uit zijn jeugd en er zijn eigen stem aan geven. Met een zeer competente band aan de start, met oudgedienden Boult en Usher op gitaar, David Paton op bas, Foss Paterson op toetsen en Kevin Wilkinson werd het album ingespeeld. Deze geremasterde versie brengt niet alleen de negen oorspronkelijke nummers van het album opnieuw tot leven maar voegt er ook alle bijkomende nummers aan toe die het oorspronkelijke album niet haalden. En zoals bij The Remasters van Fish wel meer opgemerkt mag worden, is ook deze release weer uitermate volledig met zowel demo’s, live uitvoeringen (waaronder tracks van het onvolprezen Sushi live album, opgenomen in Vredenburg Utrecht in 1993) en op een derde schijf een documentaire over Songs From The Mirror en een aantal clips van nummers van het album.
Je kunt erover twisten, over covers, over nut en noodzaak van een albumrelease met alleen maar covers. Neem je dan ook mee hoeveel ziel en zaligheid een artiest erin legt om zo’n album te maken? We kunnen het erover eens zijn én snel, dat het niet de mooiste nummers zijn die Fish ooit zelf schreef. Dat ligt al in de definitie van covers begrepen. Tegelijkertijd, het nader beluisteren van het album schetst op zijn minst een beeld van de invloeden van Fish, in muzikaal opzicht én dus ook ervaren hoe de muziek van Fish zich nog wel eens door de tijd slingert. De rauwe kant van de rock én ook swingende rock horen we terug evenals meer contemplatieve nummers die misschien ook wel aansluiten op de poëtische kant van Fish. Question van Moody Blues klinkt hier zowel rauw met de dubbele gitaar sound als aardig bombastisch, dat rauwe geldt ook voor Alex Harvey’s Boston Tea Party, Hold Your Head Up van Argent en The Who’s The Seeker, Solo van Sandy Denny en Fearless van Pink Floyd en Bowie’s Five Years brengt Fish in een reflectieve setting.
De dubbele gitaar benadering werkt sterk bij een aantal nummers, de sfeer van een nummer kan er flink door versterkt worden. En dan bieden de nummers zelfs iets extra’s ten opzichte van de originelen. Niet dat deze covers beter zijn dan de originelen, maar plaats de covers eens in perspectief. Het geeft er soms iets verrassends aan. Het enthousiasme van Fish over de nummers hoor je terug in de manier waarop hij de teksten benadert, met hoeveel gretigheid hij de teksten zingt. Bij Five Years is de versie bombastisch en hoor je Fish balanceren tussen een ingehouden benadering, meer het onderkoelde dat Bowie ook in zijn stem kon leggen én de gretigheid waarmee Fish het nummer wil zingen. Je kunt je zowat verplaatsen in de jonge Fish en in hoe hij naar de muziek luisterde en hoe hij zich de nummers eigen wilde maken.
Het is een album met covers dat je laat nadenken over de invloeden van Fish, dat je laat horen hoe gretig zowel hij als zijn band waren bij de opnames van het album. Hoezeer het album ook een functioneel aspect in zich had, de band speelt gewoon uitermate strak. Ja, de benadering van de nummers is misschien wat eenvormig, maar de aanpak werkt hier: de dubbele gitaarbenadering pakt voor een belangrijk deel strak uit én daar waar de reflectie voorop moet staan, gebeurt dat. Misschien is dat nog het minste het geval bij Five Years, maar Solo en Time And A Word met medewerking van Yes’ Steve Howe laten dat zeker ook horen.
En, voor de fijnproevers, Caledonia heeft gitaarpartijen van zowel The Sensational Alex Harvey Band’s Zal Cleminson en Thin Lizzy’s Brian Robertson. Het is misschien niet het beste album dat Fish ooit opnam, maar dat neemt niet weg dat het een aangenaam album met covers is dat zeker voor de liefhebbers van Fish zeer de moeite waard is. Natuurlijk weer met het remasteren door Calum Malcolm en met als zeldzaamheid niet het artwork van Mark en Julie Wilkinson maar van een andere kunstenaar. Kevin McIntyre’s The Guddler siert de hoes. Het is het beeld van een man die met de hand een vis uit het water vangt, vanuit rust, een vergelijking die Fish maakte met het leren ontdekken van muziek in zijn jeugd.
Voor alle releases uit deze reeks geldt dat je ze niet in de detailhandel vindt. Wanneer je geïnteresseerd bent in aanschaf van de titels, ga dan naar www.fishmusic.eu. Daar vind je de meeste titels nog op voorraad. Suits en Sunsets On Empire komen opnieuw beschikbaar in een oplage van 1500 stuks.