Joe Hicklin is een stadsdichter, de nachtburgemeester van Birmingham en vooral de intense gesproken woord rappende, croonende, schreeuwende zanger van het Big Special duo. Met hun choose life Trainspotting getinte voordracht zijn zij de nieuwste naam in een alsmaar groeiende postpunk lichting. De kwaadaardige zaadjes ontkiemen zich in de zijstraten van de achterbuurt van Birmingham, waar dit tweetal opgroeit en samen het snode plan smeedt om het verscheurde afgerafelde Groot Brittannië te veroveren.

Toch komt het succesverhaal niet zomaar uit de lucht vallen. Joe Hicklin start in 2015 zijn muzikale loopbaan met de minimaal opgepakte singer-songwritersplaat The Flesh and Bone. Er is niks mis met dit commerciële bluesfolk pop album waarop de lichtelijke maniakale verbale uitspattingen van de zanger al hoorbaar zijn. Het is dus niet verkeerd om alsnog naar het kale The Flesh and Bone op zoek te gaan, zeker als je breed georiënteerd bent, die roots graag wil terug horen en jouw interesse in prachtige luisterliedjes ligt.

Stel dat het publiek hem dan had opgepakt, dan zou de geschiedenis van Big Special een totaal andere wending hebben gehad en zou dat gezelschap misschien zelfs geen bestaansrecht hebben. Nee, de vocalist heeft geen behoefte om zijn dagen in lokale pubs te slijten en als twee jaar later IDLES hun eersteling Brutalism uitbrengt ontstaat er een kentering in de hersenspinsels van Joe Hicklin. Zo kan het dus ook. In de aansluitende acht jaar krijgt de zanger met de nodige tegenslagen te maken, wat hem in een geharde straatvechter verandert. Postindustrial Hometown Blues schept een realistisch negatief beeld over het gebrek aan kansen dat de Brexit jongeren voorschotelt, de vergiftigende pandemie en de respectloze kijk op muzikanten die amper bestaansrecht hebben.

Juist die demonische depressies zorgen ervoor dat Big Special zichzelf boven de middenmoot uit worstelt en dat hebben ze helemaal aan zichzelf te danken. Deze spreekbuizen van de arbeidersklasse geven dat onbegrip een weerwoord. Het zijn opruiende geuzenhelden die de boosheid van de generatie Alpha verschoppelingen demonstratief op de kaart zetten. Doordat Big Special dus gebruik maakt van spoken word passages en rap en die in een dansbaar new wave disco decor plaatst hebben ze bijna meer raakvlakken met Sleaford Mods en Arab Strap (toevallig ook duo’s) dan met het grijze alsmaar groeiende postpunk rioolratten leger.

Alleen maar lof voor Joe Hicklin dus, en dan heb ik zijn maat Callum Maloney nog niet eens genoemd. Het is echter het aandeel van de drummer dat het grote verschil maakt. Met de harde beats, Radio Gaga synths, industrial noise, gestoorde punkende zangpartijen van Shithouse trokken ze een jaar geleden al mijn aandacht. Hier broeide iets wat langzaamaan tot ontploffing dreigt te komen. De eerste van een zestal handgranaten waarmee ze voor de Postindustrial Hometown Blues release als hooligans al de nodige onrust zaaiden, het waren precisiebommetjes, doelgericht geplaatst. Shithouse is glamcamp in een Franz Ferdinand jasje. Met de Assepoester en Mickey Mouse verwijzing een aanklacht tegen de veramerikanisering, een ongeloofwaardige kleurrijke Disney maatschappij met de nodige droomillusies en voedingsarme fata morgana’s.

Postindustrial Hometown Blues opent echter met de nadreunende Black Country Gothic oerknal van Callum Maloney. Cyberpunkers op een Krautrock vakantietripje waar ze op geestverruimende middelen los gaan en een verstorende verstrooide chaos achterlaten. Engeland is met stront bemest en Big Special roert pijnlijk in die stinkende voedingsbodem. No Future 2.0 anno 2022, waar dromen genivelleerd worden en waar roem nog slechts een donker heimelijk onbereikbaar verlangen is. Met stroperige zich herhalende psychedelische grungeriffs schakelen we vervolgens naar de I Mock Joggers mantra over. I Mock Joggers bespot de meelopers van de maatschappij, de zielloze volgelingen die netjes in de rij lopen. Een reflecterende nachtduistere Parklife vertelling met de nodige Damon Albarn verwijzingen.

De normalisering van de ordinary people met hun vaste persoonlijke Desperate Breakfast lockdown ochtendrituelen. Een spanningsarm zinloos bestaan zonder uitdagingen waar beukende drums je wakker schudden en een beetje roering in het kopje thee veroorzaken. Joe Hicklin kan zich nog zo tegen deze standaardisering verzetten, uiteindelijk leiden zijn allergische jeukende frustraties niet tot de gehoopte veranderingen. Een continu terugkerend generatieconflict waarin idealisme de uiteindelijke verliezer is. This Here Ain’t Water dramatiek perst de laatste emotionele hardwerkende druppels uit het emotionele gekwetste lijf van Joe Hicklin die zich hier als vergelijkbare soulzanger Brandon Flowers in zijn betere geloofwaardige The Killers jaren presenteert. We zijn hongerig, dorstig, maar de middelen om deze behoefte te lessen ontbreken. De vernietigende werking van media, politiek en het vluchtgedrag in beschikbare genotsmiddelen.

De verdovende My Shape (Blocking the Light) trance moet voor verlichting zorgen. Drugs gerelateerd escapisme, een opgewekte mindfulness met de troostende verzachtende Joe Hicklin voordracht en neurotische beangstigende tripgoth beats die je juist dieper die magnetische afgrond in trekken. Het dansbare ritmische Black Dog / White Horse heeft iets van het croonende Arctic Monkeys werk, een lichtgewicht tranentrekker song over de liefde en deze met suïcidaal gedrag beantwoorden. Ja, helemaal vrolijk wordt het nergens. Een klein liedje over schaamte, genade, schuldgevoelens met bijna dierlijk gefloten intermezzo’s. Na een kort shoegazer intro en diep nagalmende spookzang volgen de kinderlijke Broadcast: Time Away dromen van een jeugdige Joe Hicklin die nog in een idealistische toekomst gelooft. Een gelukzalige wereld gevuld met kansen, mogelijkheden en een positief perspectief.

Bij het manisch prekende Ill klampt Joe Hicklin zich aan religie vast, en als die niet het verlossende effect geeft, ligt daar altijd nog de beschikbare medicatie binnen handbereik. Een heerlijke verheerlijkende drugstore cowboy track met typerende Big Special uitspattingen. De theatrale opgefokte Mongrel voordracht staat als outsider wat verkeerd opgesteld. Het kan dienen als opruiende opwarmer of geslaagd nawoord, nu is het letterlijk een middenmoter, die daar niet geheel tot zijn recht komt. Het meer blikkerig computergestuurde Butcher’s Bin zet de maatschappelijke onderklasse als hedendaags verkoopwaar neer. Joe Hicklin in de rol van opruiende lontje ontstekende Firestarter. Slavenhandel in de nieuwe gouden eeuw. Materialistische grootverdieners werpen een stuk vlees in een kooigevecht en kijken geamuseerd minachtend toe hoe de menigte zich bloeddorstig verslindt.

Dust Off / Start Again haakt op het uitbenen van de maatschappelijke mislukkelingen in. Parasieten die als bloedzuigers mensenrechten minimaliseren en de scheve verhoudingen versterken door als ongedierte flink aan de uitkeringen te knabbelen en geschikte huisvesting onmogelijk te maken. Bij gebrek aan cement kan je van modder geen woningen en luchtkastelen bouwen. De grijpgrage armen werpen zich als kolossale takken boven het uitschot uit. Ze creëren een donkere verstikkende Trees schaduw over de sociale zwakkelingen. De junkies, de zwervers en de overige daklozen vormen een steeds grotere strijdmacht aan de zelfkant van het bestaan. Big Special mobiliseert deze minderheid tot een meerderheid, een slagvaardig volk, maar trekt daar vervolgens abrupt de stekker uit.

For The Birds is de dromerige onvermijdelijke bezinnende pianoballad die alle eerder geuite emoties tot een vredig geheel kanaliseert. Onnodig? Zeker niet, een bewustwording die tot het overweldigende Dig! leidt. Het slotakkoord van de lijdensweg. We begraven het verleden en in die eerder aangehaalde rottende bodem ontstaat uiteindelijk nog een zuurstofrijke voortzetting van het bestaan. Het is allemaal zo cliché, maar hangt het leven niet als clichés aan elkaar? Postindustrial Hometown Blues is de zoveelste verrijking van het postpunk klimaat, waarin bands steeds meer een eigen identiteit opbouwen.