De tijden dat platenmaatschappijen promo cd’s rondstuurden om zoveel mogelijk aandacht te vragen voor een album van een artiest zijn zo goed als verleden tijd. Recensenten mogen hun pennenvruchten steeds vaker op basis van streams schrijven. Voor menig recensent is dat voldoende, voor de recensent die nog steeds is gecharmeerd van de tactiele ervaring van een fysieke geluidsdrager (LP, CD of godbetert cassette) is het kommer en kwel. Gelukkig duikt er incidenteel nog wel eens een cd op.

Attacker? De speedmetalband uit de jaren tachtig? Bestaan die nog? Of weer? Dat laatste. De band die in 1985 met The Battle At Helms Deep (hallo Tolkien) blijkt begin 21e eeuw heropgericht en The God Particle is hun vijfde album sinds de heroprichting en hun zevende in totaal. Destijds brak de band niet door. De reden was simpel: er waren veel betere bands. Naast de bekende topbands waren bijvoorbeeld ook Nasty Savage, Helstar, Toxik en Forbidden veel beter.

Met The God Particle levert Attacker een album af dat vanaf de eerste tot de laatste noot herinneringen oproept aan de jaren tachtig. De razende riffs, snelle solo’s en de hoge gilzang zijn stuk elementen die terugvoeren op de periode waarin speedmetal doorbrak. Helaas is het allemaal al eens en (veel) beter gedaan door Exodus, Overkill en Dark Angel. Toch zijn er wel een paar lichtpuntjes; in Kingdom of Iron horen we zowaar nog een twin gitaarwerk dat regelrecht uit de koker van Iron Maiden kon komen en World in Flames lijkt een hersenspinsel van Dave Mustaine (Megadeth). Is dit album een aanrader voor fans van het genre? Eerlijk gezegd ben ik geneigd om te zeggen van niet. Om een album goed te kunnen beoordelen moet je het naar mijn idee minstens tweemaal integraal luisteren om een oordeel te kunnen vellen. Dat kan ik deze keer niet. De stem van “zanger” Bobby Lucas is dermate irritant dat het me niet is gelukt deze exercitie in zelfkwelling uit te zitten. Hoe is het toch mogelijk dat de andere vier bandleden niet horen dat die stem alles verpest? Helaas kan ik dit stukje tekst niet publiceren zonder toch een waardering toe te moeten kennen (de dwangbuis van het recensiesjabloon). Mijn waardering is dus gebaseerd op een partiële luisterervaring.  Mijn advies is wellicht duidelijker: warm aanbevolen voor auditief ingestelde masochisten.