In 2013 bracht Airbag het album The Greatest Show On Earth uit. Dat album kunnen we in één zin samenvatten: het beste Pink Floyd album dat Pink Floyd niet zelf maakte. Een tijdloos album dat zelfs na vele draaibeurten niet gaat vervelen. Met dat derde album vestigde de Noorse band hun reputatie en bereikten voor het eerst een groter publiek dan louter progrock liefhebbers. De opvolger Disconnected (2016) was wederom een voltreffer en borduurde voort op het recept van de voorganger. Op A Day At The Beach (2020) zette de band een wat meer experimentele koers in en kregen keyboards een wat prominentere rol.

Anno 2024 is er nu album nummer zes: The Century Of Self. De vijf nummers laten direct bij de eerste luisterbeurt al een vertrouwd geluid horen, een prachtig, sfeervol en kamerbreed geluidsspectrum dat naar een hoog niveau wordt getrokken door het fraaie spel van gitarist Bjorn Riis. Uiteraard zijn de Pink Floyd invloeden weer volop aanwezig, maar ook Marillion invloeden zijn nooit ver weg. Met een speelduur van dik tien minuten zet Dysphoria meteen de toon. Een uitgerekt nummer met soundscapes waarbij je kunt wegdromen. De productie en mix zijn prima, maar de compositie an sich wil niet echt beklijven. Dat lukt beter op Tyrants And Kings waarop gastbassist Kristian Hultgren en zanger Asle Tostrup meer op de voorgrond treden. Tostrups stemgeluid klinkt hier en daar wat deprimerend en ook de teksten helpen in dat opzicht niet echt. In deze tijd die wordt gekenmerkt door zoveel verschillende soorten crisis is dat enigszins wel begrijpelijk. Anderzijds kunnen we wel een beetje positivisme gebruiken.

Awakening start akoestisch en wordt naarmate het nummer vordert wat ruiger, een patroon of misschien beter, sjabloon dat we van eerdere Airbag albums kennen. Het nummer had niet misstaan op het meest recente Marillion album. Het begint halverwege het album wel op te vallen dat de nummers een zekere spanningsboog missen. Muzikaal is het album dik in orde, maar het wil niet echt spetteren. De stuiterende baslijn en waarop Erase drijft zorgt voor wat meer energie. Niet in de laatste plaats door de tekst lijkt de band hier beïnvloed door Porcupine Tree. Drummer Henrik Bergan Fossum ritmiek verdient op dit nummer een dikke pluim.

Slotstuk Tear It Down duurt een kwartier en is de showcase voor Riis die flink los mag gaan en herinnert aan Gilmour’s spel ten tijde van Animals. Van de compositorische kwaliteit van het nummer ben ik minder overtuigd. Net als op de hele plaat lijkt een zekere urgentie te ontbreken. Het is net allemaal te netjes, te bedaard, te gezapig. De band mist duidelijk een dwarse muzikale geest als Roger Waters (de muzikant van weleer, niet de man die te pas en onpas politieke uitlatingen doet). Liefhebbers van Airbag’s eerdere albums zullen in hun nopjes zijn met de plaat, maar stiekem zullen ze toch hebben gehoopt op wat meer avontuur en vuurwerk. Kortom, Airbag levert wederom een zeer degelijk doch voorspelbaar en risicoloos album af.