Iedereen die de muziek van Pink Floyd waardeert en dit album geen kans geeft is een dief van zijn eigen luistergenot. Airbag’s vorige album The Greatest Show On Earth was al een fantastische plaat en het goede nieuws is dat Disconnected minstens net zo goed is. De zes nummers beginnen allemaal als “gewone” rocknummers, maar ontwikkelen zich via lange instrumentale stukken tot onvergetelijke, epische juweeltjes. Zanger Asle Tostrup is op wereldreis geweest nam dat is duidelijk terug te horen in de teksten over persoonlijke vrijheid, vervreemding en ontsnapping uit het keurslijf dat een gemiddeld arbeidsleven vaak met zich meebrengt.

Disconnected gaat naadloos verder waar The Greatest Show On Earth ophield. In zekere zin speelt de band daarmee op safe, maar op dit hoge niveau is dat zeker niet verkeerd. Het progressieve en symfonische rockpubliek is anders dan de naam doet vermoeden toch behoorlijk conservatief. Desalniettemin had een beetje meer compositorisch lef niet misstaan. Tijdens de akoestische start van Broken zou je bijna zweren Anathema aan het werk te horen tot Riis het met zijn gelaagde, emotionele spel een niveautje hoger tilt. De ster van de band is en blijft ontegenzeggelijk gitarist Bjørn Riis. Hij is overduidelijk een leerling van Gilmour in stijl en geluid.

Muziek kan je in vervoering brengen. Voor de een zijn het de klanken van een viool, voor een andere het timbre van een sopraan. Een handvol gitaristen is er ook toe in staat. Bjorn Riis is een gitarist die aan dat rijtje muzikanten kan worden toegevoegd. De Noor met het uiterlijk van een bouwvakker, heeft zich ontwikkeld tot een gitarist die zijn meester David Gilmour meer dan eens overtreft. Wat hij op dit album laat horen is werkelijk fenomenaal goed. Riis heeft zijn baan opgezegd om meer tijd door te brengen met zijn gezin en –voor ons luisteraars belangijker- zijn muziek. Dat belooft wat voor de toekomst want zijn solodebuut was ook al zo’n fascinerend goede plaat.

Waarom krijgt dit album niet de volle mep (5 sterren)? Die score impliceert dat het niet beter kan. Op details kan het echter nog beter; een saxofoon zou het muzikale palet hier en daar versterken, achtergrond-zangeressen kunnen de soms wat kleurloze zang versterken, een beetje meer variatie in tempo kan evenmin kwaad. Het is geneuzel in de marge want Disconnected is een geweldige plaat die hoge ogen gaat gooien in menig jaarlijstje en tot in lengte van jaren, wat zeg ik, decennia gedraaid zal worden.