De donkere dagen voor kerst, ergens in de vooravond van een decemberdag in 1987. Frits Spits kondigt in De Avondspits een onbekende Ierse zangeres aan, die hem met een indrukwekkend nummer Troy genaamd betovert. Vervolgens valt heel Nederland voor haar en als dan de video op televisie voorbij komt heeft iedereen het de volgende dag over dat breekbare meisje dat klein teder begint en daarna haar emoties het overige werk laat doen. Want laten we eerlijk zijn, Sinéad O’Connor is een brok emotie. Troy is guur, kil en koud als de aftellende decemberdagen. De feniks zal herrijzen en zich tegen haar moeder, het geloof en de mannenmaatschappij verzetten.

Al voor de release van The Lion And The Cobra wordt Sinéad O’Connor tegengewerkt. De trotse toekomstige moeder mag niet met een zwangere buik voor de albumhoes poseren. Hoe dierbaar dit toekomstige geluk ook is, de platenmaatschappij gaat er niet mee akkoord. Haar kinderen gaan voor alles, en bewapend met baby rompertje betreedt ze het Pinkpop podium. Deze indrukwekkende Troy performance overtuigt de twijfelaars. Het is niet te vatten hoeveel impact dit moment heeft. De wereld staat eventjes stil en wordt met de neus op de feiten gedrukt. Sinéad O’Connor is het boegbeeld van het vrijgevochten feminisme, maar kan die rol amper dragen. Kwetsbaar gekleineerd en onbegrepen. Haar strijd tegen het conservatieve geloof, waarbij ze het gevoel krijgt voorgelogen te worden levert haar vooral in de Verenigde Staten tegenstanders op.

Ze is tevens de vrouw met de gemeende ontroerende traan. Sinéad O’Connor begrijpt Nothing Compares 2 U van Prince als geen ander, en draagt de song met zoveel liefde uit. Sinéad O’Connor wil alleen maar liefde geven, vooral aan haar nageslacht. Geliefd, gesteund en omarmd door collega’s als The Edge, Massive Attack, Moby, Peter Gabriel, Matt Johnson en John Grant, waarmee ze geslaagde samenwerkingsverbanden aangaat. Echter The World Won’t Listen, dus ze sluit zich steeds verder van die boze wereld af. Voor mij is haar meest fascinerende nummer echter Feel So Different, de openingstrack van I Do Not Want What I Haven’t Got. De zin God grant me the serenity to accept the things I cannot change staat voor de onmacht, dat eeuwige gevecht met haarzelf wat van haar een verbitterde vrouw maakt.

Men wil haar nog steeds als die krachtige persoonlijkheid portretteren, de zwakte schuilt in de toenemende depressies. De prachtige opbloeiende wilde bloem in knop is geknakt, gebroken en breekt definitief als haar zoon Shane door zelfdoding om het leven komt. Ze verwoordt haar verdriet vanuit haar geraakte moederhart: ‘Ik leef sindsdien als een ondood nachtdier. Hij was de liefde van mijn leven, het licht van mijn ziel. We waren één ziel uit twee delen.’ Van binnen sterft ze, er blijft alleen maar leegte over. De donkere zomeravond van 26 juli 2023 staat voor altijd in het teken van dit verschrikkelijke bericht. Grijs. Dublin in a rainstorm.

Toch zal Sinéad O’Connor voor mij altijd die prachtige onschuldig ogende verschijning blijven, een prachtmens, puur en warm. In haar Rememberings biografie vallen de stukken al op de juiste plek, maar de prachtige Nothing Compares documentaire van Kathryn Ferguson die haar vooruitziende feministische blik op de maatschappij terecht met die vrijgevochten heldenstatus beloont. Dichter bij Sinéad O’Connor zal je nooit komen. Een erg gedetailleerd waardig eerbetoon. Er is een groot zangeres overleden, zonder Sinéad O’Connor is girlpower een nietszeggend begrip. Onderschat haar invloed niet, Sinéad O’Connor heeft er mede voor gezorgd dat man en vrouw tegenwoordig binnen de hedendaagse muziekscene gelijkwaardig naast elkaar staan.