Afscheid van John Mayall, Brits bluespionier van het eerste uur

De late jaren zestig in het Verenigd Koninkrijk kunnen gezien worden als de basis voor de ontwikkeling van de rock. Gevoed door het luisteren naar JB Lenoir, Elmore James, Freddie King en andere zwarte bluesmuzikanten, trok de dertigjarige John naar Londen om professioneel muzikant te worden. Toch een aardige stap als je bedenkt dat hij al zijn militaire dienstplicht had vervuld en een opleiding tot grafisch designer had afgerond. Maar in de opkomende muziekwereld lagen misschien wel kansen voor een jonge gedreven musicus die naast zang ook nog eens mondharmonica, piano en gitaar kon bespelen.

De eerste versie van zijn Bluesbreakers mocht in 1964 fungeren als de tourband voor John Lee Hooker. En in die incarnatie van de band zat ook niemand minder dan Mick Fleetwood die later tot grotere bekendheid uitgroeide met Fleetwood Mac, zeker niet de laatste later tot grootheid uitgroeiende bandlid want in 1965 kwam na zijn vertrek bij de Yardbirds Eric Clapton bij de Bluesbreakers. Met hem namen ze het eerste album van de band op Blues Breakers With Eric Clapton. Nu terugluisterend naar dat album valt op hoe grandioos goed het is. Subtiel ingevoegde toetsenklanken, sterk bas- en drumspel, meer dan eens gebruik makend van de mondharmonica, John’s sterke zang én Clapton’s gedreven gitaarspel. En ga er maar aan staan, grotendeels live ingespeeld, die solo’s van de hand van Eric.

Vóór het album gerealiseerd was, was Eric kort nog even op tour en werd zijn plaats ingenomen door Peter Green. Inderdaad, van diezelfde band als Mick Fleetwood later. Kan het mooier nog? Jack Bruce speelde toen bas en toen Green vertrok schoof Mick Taylor aan als gitarist. En die kennen we weer van zijn rol in de Rolling Stones. Naast de gitaristen wisselden ook de andere muzikanten zich af. Ondermeer Aynsley Dunbar als Jon Hiseman en Keef Hartley drumden in de Bluesbreakers. Het mooie is ook dat je dus juist nog steeds kunt luisteren naar opnames met ook Peter Green en met Mick Taylor. Het mooie van de Bluesbreakers was dat ze zich niet enkel bedienden van enkel blues met gitaar, nee, zowel toetsen als blazers kwamen ook op de eerste albums zeker voorbij.

Het is zeer zeker de moeite waard die oude opnames nog eens terug te luisteren. Je hoort de klasse van de band in de verschikkende incarnaties en daarin blinken de Bluesbreakers wel uit. Het is daarnaast een genot om de gitaristen in hun jongere jaren te beluisteren. In 1968 kwam er een einde aan de toenmalige versie van de Bluesbreakers. Hij nam met medewerking van een aantal oudleden nog wel Blues From Laurel Canyon op waar hij naar op vakantie was gegaan. In 1969 verhuisde hij ook naar California. Het album is nog nadrukkelijk geworteld in de blues en heeft dus ook een bezetting die daar uitstekend bij paste. John durfde echter ook te experimenteren. De albums Empty Rooms en U.S.A. Union bijvoorbeeld zijn beide ingespeeld zonder drummer, Zeer de moeite waard om ook te beluisteren!  Voor Back To The Roots nodigde hij zowel Eric Clapton als Mick Taylor uit en ook dat is een erg prettig album om nog eens in te duiken.

Tussen 1985 en 2008 bracht hij opnieuw meerdere albums uit met de Bluesbreakers en met uiteenlopende gasten. Meest opvallend daarbij is Along For The Ride,dat hij met een keur aan gasten opnam en waar het onder meer genieten is van de nummers die hij opnam met Billy Gibbons, Gary Moore en Early In The morning dat met Chris Rea, Andy Fairweather-Low en Steve Miller werd ingespeeld. In 2008 nam hij definitief afscheid van de Bluesbreakers om zichzelf muzikaal uit te laten dagen in samenwerkingen met andere muzikanten. Hij bleef zijn muzikale idioom trouw en bracht dus ook met behoorlijke regelmaat albums uit. Met op zijn 85e nog het prachtige Nobody Told Me met gasten als Joe Bonamassa, Steven van Zandt en ook Todd Rundgren en Alex Lifeson. Hij maakte zijn laatste album in 2022 en tot dat jaar bleef hij ook touren, dus tot aan zijn 88e.

John Mayall – Evil and Here to Stay (feat. Alex Lifeson) [Official Audio]

Zeker in zijn jonge jaren met de Bluesbreakers, met veelvuldig touren en een stel jonge zeer getalenteerde jonge honden op leadgitaar bouwde hij zijn reputatie binnen de blues op. In de manier waarop hij jonge mensen kansen gaf binnen de muziek -en dus echt niet de minste- toonde hij zich een bijzonder fijn en warm mens. Als je nog eens bedenkt hoe zeer hij de blues omarmde op zijn albums, met ook zeker zeer fraaie langspelers erbij in die langjarige periode en tot op welke leeftijd hij actief was, dan kunnen we wel stellen dat we met John Mayall niet alleen een pionier van het eerste uur verliezen, tegelijkertijd nemen we ook afscheid van een zorgvuldige curator en ambassadeur van de blues die de eerste dominosteen voor veel navolgers heeft laten vallen. Zijn betekenis voor verspreiding van de blues is dan ook levensgroot. Bedankt voor je gedrevenheid, John en voor je muziek. We hebben er zeer van genoten.

Eric Clapton bedankte jou in een mooi korte optekening van jullie vriendschap en van wat je voor hem betekende. Om jou passend te eren, hierbij nog het heerlijke Steppin’ Out:

STEPPIN' OUT (1966) by John Mayall's Bluesbreakers