‘Ik heb zoveel verhalen te vertellen, je hoofd zal er van duizelen’. Het hoofd van Kloot Per W in ieder geval wel. De ADHD zorgt ervoor dat hij overactief raakt, en zijn gedachten niet stil kan zetten. Dit heeft een voordelig effect op zijn geniale creativiteit, maar belemmert hem om zijn chaotische denkwijze te structureren en te filteren. De muzikale impulsen raken getriggerd als hij op jeugdige leeftijd met The Beatles kennis maakt. Alles wat er op rockgebied gaande is, valt tot de Fab Four te herleiden, aldus Kloot. De Vlaamse liedjesschrijver is amper 13 jaar oud als zijn persoonlijke bijbel The White Album verschijnt.

Vervolgens komen The Kinks, King Crimson en Velvet Underground in beeld. Die duistere zelfkant van Lou Reed is in al het werk van Kloot Per W terug te vinden. Zijn dwaze erotische schilderijen, het gejaagde rusteloze gevoel, zeg maar gerust de seks, drugs en rock and roll welke aan de New Yorkse artiest gelijk staat. Zelfs de Nuits Blanches albumhoes ademt dat destructieve beeld uit. Shiny, Shiny, Shiny Boots of Leather.

Samen met onder andere T.C. Matic zet Kloot Per W België op de kaart. Al vrij snel wordt er met The Misters een platencontract bij Ariola binnengehaald, gevolgd door een tournee met het zeer hoog gewaardeerde Gruppo Sportivo. Ook met Employees trekt hij de aandacht bij het grotere Polygram, terwijl het door Jean-Jacques Burnel van The Stranglers geproduceerde Polyphonic Size rechtstreeks aan Virgin Frankrijk gekoppelen. Het solowerk wordt via EMI aan de man gebracht. Breed opgezet voorbereidende werk waar de Belgische muziekscene vanaf de jaren negentig ruimtelijk van profiteert. De tijd is aangebroken om de eigenzinnige kunstenaar zelf aan het woord te laten. De vijftig jaar aan levenservaringen liggen in zijn werkatelier verspreidt, en dienen geordend te worden.

Gekluisterd tussen een wanorde aan muzikale voorbeelden die in opgestelde bergen aan albums en volgens hem logisch geordende cd-kasten achter Kloot Per W opgesteld staan voelt hij zich volledig in zijn element. De oer rasartiest is in eerste instantie een muziekliefhebber die zich tevens tot een gepassioneerde verhalenverteller ontwikkeld. Een duizendpoot die het voorrecht heeft zijn ruime encyclopedische kennis als een alchemist in songs samen te smelten die in alles tot The Beatles te herleiden zijn, want daar ligt volgens Kloot Per W de basiskennis van de rock en de pop. Op dit moment werkt de zesenzestig jarige teamspeler met bevriende muzikanten aan een Franstalige plaat welke in de afrondende fase verkeerd en die mede met behulp van crowdfunding het licht ziet.

WiM: Jouw muzikale roots zijn tot de samenwerking met Jan Hautekiet te herleiden die naar het einde van de lagere school terug gaat. Hadden jullie toen al plannen om de muziek in te gaan of dromen jullie net als klasgenoten van een carrière als profvoetballer?

Kloot: Die interesse voor de muziek is er al snel. Ik hoor Shocking Blue op de radio waarna ik ook een bandje met daarbij een zangeres wil beginnen. Jan Hautekiet speelt piano en ik kocht een gitaar en begin met de tweevinger akkoorden van Venus, You Shook Me van Led Zeppelin en Baby Come Back van The Equals. Als linkshandige gitarist ontwikkel ik een eigen techniek door mijn vingers anders te plaatsen en eerst de hoge snaren aan te slaan wat eigenlijk stukken eenvoudiger is. Al zijn sommige akkoorden lastiger te spelen en moet ik hier ook mijn duim voor gebruiken. Ik draai namelijk niet de snaren om wat veel linkshandige gitaristen wel doen.

WiM: Jullie samenwerking heeft veel van The Velvet Underground weg. Jij in de rol van een Lou Reed achtiger rocker, Jan Hautekiet net als John Cale als meer klassiek geschoolt pianist. Toeval of een bewuste keuze?

Kloot: Nee, ik zie dat anders. Ik vertegenwoordig The Velvet Underground leden. Het geraffineerde krachtige drumwerk van Moe Tucker is voor mij even belangrijk als de experimentele gitaarakkoorden van Lou Reed. Moe Tucker is zo onnavolgbaar dat er soms meerdere drummers voor nodig zijn om haar partijen na te spelen. Jan Hautekiet voegt inderdaad vooral zijn klassieke (jazz) geschooldheid toe en was er toen minder mee bezig om songs uit te pluizen.

WiM: Als muzikant en liefhebber ga naar de oorsprong van de rockmuziek terug zoals deze zich halverwege de jaren zestig ontwikkelt. Primitief met minimale mogelijkheden. Heel erg Do It Yourself. Gaat jouw eigen voorkeur van opnemen ook hier naar uit, of trekt de grote studio met uitgebreide moderne technieken jou juist ook?

Kloot: Ik heb in het begin geen flauw idee wat ik moet doen om muzikant te worden. Ik vraag mij zelfs af of ik dit bij de gemeente ergens als beroep moet aangeven. Als broodmuzikant grijp je alle kansen aan om geld te verdienen. Daardoor begin ik al vroeg met het omzetten van muziek op cassettetape om deze aan de man te brengen. Do It Yourself via de basisprincipes zonder inmenging van platenfirma of distributiekanaal. Misschien ben ik daar zelfs wel de eerste in die dit allemaal in eigen beheer doet. Alles zelf maken als One Man Band, de teksten uitwerken, het hoesontwerp, echt alles.

WiM: Wat geeft jou de meeste voldoening. Het live spelen of het opnameproces?

Kloot: Als een ambitieus persoon vind ik het opnameproces wel heel tof, daar zit wel de meeste creativiteit. Al is het samenspelen met anderen ook natuurlijk geweldig. Het een vult het ander aan.

WiM: Aan welk creatief proces heb je de meest dierbare herinneringen?

Kloot: We krijgen de mogelijkheid om platen in de fameuze ICP studio te Brussel op te nemen waar ook Echo & the Bunnymen aan hun gelijknamige vijfde album werken. Met de voormalige T.C. Matic gitarist Jean Marie Aerts als producer zijn dat prachtige inspirerende tijden. Daar staan alle soorten versterkers, gitaren en basgitaren opgesteld die je je maar kan indenken. Een breder assortiment dan wat er in de winkels te vinden is. Een geweldig ervaring waar je zoveel van opsteekt. Een ander hoogtepunt is een geimproviseerd optreden als triphop loops en scapes begeleider van Simon Vinckenoog. Compromisloos mijn ding doen, heerlijk!!

WiM: Je bent veel in de weer met het uitbrengen van covers. Wat is precies het idee hierachter? Mis je iets bij het origineel wat je wil toevoegen of is het vooral een groot eerbetoon aan de oorspronkelijke artiest?

Kloot: Het is absoluut een mooi eerbetoon, niet zozeer bedoeld om het beter te doen, maar wel als persoon zijnde iets van mijzelf neer te zetten. Ik heb weinig met de standaard coverbands die zich zelfs helemaal als de oorspronkelijke artiest kleden. Ik ben iemand die graag covers speelt, maar ik maak die songs tot iets eigens. Dit is iets totaal anders dan nummers naspelen.

WiM: Je zegt dat in principe alle pop en rock tot The Beatles te herleiden is, of bekijk je dit zelfs nog breder? De absurde humor in I Am The Walrus, Strawberry Fields Forever en Yellow Submarine zijn zelfs bij Monty Python zichtbaar. Hoe groot is de invloed van The Beatles op jouw schilderkunst?

Kloot: Niet zo groot, The White Album en Rain (de B-kant van Paperback Writer) zijn wel het werk geweest dat mij als muzikant het meest inspireert. Ik heb er moeite mee als men hierin niet die genialiteit terughoort. Het zijn toch de architecten van de popmuziek die het hele muzikale landschap veranderd hebben, en ook nooit in herhaling vallen. Ik ben qua schilderkunst een liefhebber van Johannes Vermeer omdat hij zo impressionistisch werkt en dat zelfs 200 jaar eerder dan de rest. Ook waardeer ik het surrealisme van René Magritte, wat eigenlijk een anarchistische anti reactie op de Franse surrealistische school is en als laatste uiteraard de pop art van Andy Warhol.

WiM: Het zit je terecht nog steeds dwars dat je met de finale van Humo’s Rock Rally in 1986 niet de erkenning krijgt die je verdiend. Toch is jouw invloed op jongere artiesten in die tijd groot. Een aantal jaren later staan bands als dEUS, Evil Superstars en Metal Molly ook in de finale. Dit zijn ook niet allemaal winnaars maar wel artiesten waar je nu mee samen speelt. Is die erkenning voor elkaar door Humo’s Rock Rally ontstaan?

Kloot: Ik krijg daar bij Humo’s Rock Rally de hoogste waardering als beste act met het mooiste nummer, dus ze hadden mij als winnaar moeten erkennen. Voor een broodmuzikant opent dat uiteraard deuren en levert het altijd meer speelmogelijkheden op. Toch krijg ik toen wel het budget om in de hoog gewaardeerde ICT studio te Brussel met mijn band in een week tijd een plaat op te nemen. Dus we gaan daar goed voorbereid naar toe om alle tijd zinvol te benutten en niet eindeloos tot midden in de nacht door te spelen. Mijn generatie heeft zeker de basis voor artiesten als dEUS gelegd, maar dan als voorbereidend werk waardoor ze wel een kader opbouwen. Verder speelt het een rol van wat vroeger nog niet mainstream is, vijf jaar later wel die status kan hebben.

WiM: Je hebt zelf een verleden als popjournalist en bent actief bij Studio Brussel geweest waardoor de binding met nieuw talent groot is. Heb je toen ook jonge muzikanten ontdekt die bij jou inspirerend werken?

Kloot : Niet vaak, eens in de vijf jaar kom je artiesten als Beastie Boys tegen die er bovenuit steken.

WiM: Er is veel veranderd om muziek aan de man te brengen. Vroeger waren het tapes, vinyl en compact discs. Tegenwoordig vooral Spotify, YouTube en Bandcamp. Zie je deze ontwikkeling als een aanwinst, of juist niet?

Kloot Het is allemaal heel dubbel. Een Smartphone brengt niet de beleving welke je wel op grote boxen terughoort. Je mist de verfijning en de emotie die tijdens de studio opnames in de muziek gelegd worden. Natuurlijk zijn dit de hedendaagse mediums om de muziek aan de man te brengen.

WiM:Wil je zelf als een invloedrijke cultfiguur gezien worden of is de drang om een eeuwige klassieker af te leveren juist sterker aanwezig?

Kloot Een cultfiguur is iets wat anderen van je maken. Natuurlijk wil ik ook een klassieker schrijven, het levert je als artiest zijnde een comfortabel leven op doordat je veel mensen bereikt. Dit is toch wel de droom van elke muzikant.

WiM: De Sound Of Silence actie wordt door de Corona stilte opgevolgd. Welke invloed hebben de bezuinigingen in de cultuursector en het niet op kunnen treden op jou?

Kloot Vooral het niet op kunnen treden, waardoor je inkomen mis loopt. Als “wilde” artiest heb ik altijd mijn eigen koers gevaren. Hierdoor heb ik mij niet door de cultuursector laten leiden.

WiM: De EP Nuit Blanches is een monument voor het nachtleven. Heb je op jouw leeftijd meer angst voor de nachten? De donkere nacht symboliseert vaak ook de dood, of staat die rusteloosheid daar los van?

Kloot: Het gaat zeker over de dood, het ouder worden en afscheid nemen. Die donkere kant welke iedereen heeft wordt niet vaak belicht. Daarom zing ik ook in het Frans, dan kan ik mijn gevoelens mooier uitdrukken. Het klinkt beter en het komt ook stukken geloofwaardiger over. Als tweetalige artiest is dit een belangrijk deel van mijn opvoeding. Het is wel vreemd dat het bijna 45 jaar duurt voordat ik deze plaat maak. De Nuit Blanches track zelf gaat over oudere mannen die respectloos op latere leeftijd naar een jonge minnares zoeken om deze te domineren. Ze willen uiteindelijk een voldoening uit hun leven halen maar durven geen vrouwen aan te spreken en zoeken hun heil in de prostitutie en de internetpornografie. Het is feitelijk gebaseerd op Eros en de eenzame man, een boek van Louis Paul Boon.Je T’ai Toujours Aimeé is letterlijk vertaald als een gedoofde peuk (Le Vieux Mégot) afscheid nemen van het leven. Nogmaals een laatste blik op je ogen, een laatste blik op je uiterlijk en dan is het klaar.