Het creatieve brein van een kunstenaar gaat vaak pas werken als de omgeving in ruststand verkeert. Niks is mooier dan de stilte van de nacht, een zwijgzame partner die klanken tegen de door schilderijen vervulde muren in de huiskamer van de artiest weerkaatst. Ze dempen de geluiden en laten ze vervolgens in de atmosfeer rondcirkelen totdat ze gevangen op tape gezet worden. Kloot Per W is een geroutineerde rasartiest, hij heeft het allemaal meegemaakt. De hoogtijdagen van de psychedelische jaren zeventig, het verrotte straatleven van de punk, de grunge, de house en uiteraard de Belpop.

Maar ook vooral de nachtelijke onrust waar chansons en blues in een oude doorleefde geest samenkomen die zichzelf op de Nuits Blanches EP voor de zoveelste keer opnieuw uitvindt. De liefde voor de duistere uren, de hang naar goedkope en oppervlakkige nachtclubromantiek. De ups en downs van het sterrendom. De eenzame hotelkamers met gevulde minibars, het uitbundige publiek, de verlate kroegen. Maar vooral die kick van de roem, die eeuwige roem.

Kloot Per W staat er al jaren middenin, dwars van alle hypes bewandelt hij zijn eigen onuitputbare wegen. Ondanks zijn gepensioneerde leeftijd denkt hij er niet aan om rustiger aan te doen. De nieuwe generatie Belgische muzikanten hebben helden nodig die dicht bij ze staan, voorbeelden die deze belangrijke ervaringen delen. Kloot Per W is zo’n cultfiguur.

Samen met voormalige Evil Superstars en dEUS bandlid Mauro Pawlowski werkt hij al jaren aan een verbreding van zijn persoonlijke muziekencyclopedie. Het ene moment uitbundig, manisch, dwaas en onnavolgbaar, vervolgens warm en intiem in een ouderwets zwart-wit decor. Nuits Blanches behoort overduidelijk tot die laatste groep. De voertaal is Frans. Het bekt gewoon lekkerder zo, en de Franse taal heeft dat amicale theatrale dat zich hier buitengewoon goed voor leent.

Het Nuits Blanches titelstuk is een sentimenteel gedragen passage uit het leven van deze oude rocker, met prachtig roodfluweel gitaarspel welke de treurende akoestische akkoorden van het intro langzaam in de schaduw verdwijnen. Het zijn nog niet eens zozeer de woorden van Kloot Per W die respect afdwingen. Het is zijn hele voordracht waarin zoveel kracht en overtuiging in te vinden is, levenservaringen die niet eens extra geaccentueerd dienen te worden.

Je T’ai Toujours Aimeé is ritmisch, daglichtvriendelijker. Al worden de zuidelijke invloeden ook hier door een flinke dosis aan schemerduister gitaarwerk overmand. Een klassieker waarbij hij in die rijkelijk gevulde persoonlijke catalogus van Kloot Per W teruggrijpt. Het is een remake van een bijna veertig jaar oude versie die oorspronkelijk met zijn Polyphonic Size band wordt uitgebracht. Nu zonder de zang van The Stranglers bassist JJ Burnel maar door de Belgische chansonnier gedragen.

De piano en viool combinatie versterken de treurnis in de prachtige praatzang van het zwaardere Tout Abandonné. Een melancholisch verslag waarbij een oude man al symbolisch fietsend uit het leven vertrekt, zijn laatste reis vervolgend. Na de slapeloze nachten zoekt hij de eeuwige rust op. Nuits Blanches is een concept gericht op ouderdom en sterfelijkheid. Het nostalgisch terugkijken op jongere jaren, maar ook de realistische bewustwording van het heden als mogelijkheden tot onmogelijkheden vervagen.