Op 20 mei presenteerde de Italiaanse band JoyCut in het kunstmuseum van Bologna het nieuwe album TheBluWave_ middels een expo/installatie. Het album van de electro/postrock/darkwave band werd op die avond voor het eerst in zijn geheel ten gehore gebracht voor een groter publiek. Inmiddels is de officiële digitale release van TheBluWave_ een feit. De volledige titel van het album is: TheBluWave [TimesWhenSilenceIsAPoem – TheIceHasMelted – AndBleedingGlaciersFormOurTears]. Hoogste tijd nu voor het derde deel in het drieluik over JoyCut, een interview met bandlid Pasco Pezzillo.

WiM: Hoe zijn de reacties geweest? Zowel op de expo/installatie in het MAMbo als op het album?
De avond in het MAMbo was bedoeld als unieke ervaring. Alleen die dag, die tijd, die 76 minuten en die 4530 seconden. En alleen voor de 250 mensen die aanwezig waren­_ Binnenkort zal °°° i n t o t h e B L U, een korte documentaire, uitkomen, zodat anderen zich ook in ‘ons BLU’ kunnen onderdompelen. Het is nog wat te vroeg om iets gerichts te zeggen over de ontvangst van het album maar ik moet zeggen dat de recensies tot dusver ons zeker geraakt hebben. Het is een moeilijk album, het moet echt in één keer beluisterd worden tot het eind om het verhaal, de consistentie te kunnen bevatten en voelen. Je kunt de plaat niet beoordelen door snel te browsen of skippen van de ene naar de andere track, op zoek naar het refrein (dat er niet is). Dit is waarom vinyl het ideale medium is om de plaat op te beluisteren. Als je een plaat hebt en die opzet, dan betekent dit dat je er klaar voor bent, dat je op dat moment tijd hebt.

Persoonlijk vond ik de beste review waar we ooit van konden dromen die van Robert Smith, die, zoals altijd, zijn bijzondere ontvankelijkheid en steun weer liet zien. Met zijn stem als support voor ons en onze zaak bereiken we een groter, meer mainstream publiek, een publiek dat we anders niet zouden bereiken.

WiM: Jullie hebben veel getoerd sinds 2013 en als JoyCut (voor zover ik weet) in die jaren geen nieuw materiaal uitgebracht. Hoe heeft het reizen jullie beïnvloed? Kun je wat meer vertellen over de afgelopen tien jaar? Stond de muziek nog altijd centraal of waren er rustigere tijden?
We hebben de afgelopen negen jaar geen nieuwe muziek uitgebracht met JoyCut maar we hebben veel gespeeld, misschien wel te veel, al weet ik niet of je wel ‘te veel’ kunt zeggen als het gaat over muziek. Op deze reizen, op tournee, is er bij ons, doordat we zoveel beelden hebben verzameld een intense visie op de wereld ontstaan waarbij we onszelf volledig onderdompelden. Het is een flow geweest van relaties met anderen, met de meest afgelegen en fascinerende culturen. Japan heeft een plek in ons hart veroverd, het zit helemaal ‘in’ ons.

De uitnodiging van de Biënnale van Venetië, die was opgedragen aan ‘het Oosten’, gaf ons de kans een nieuwe ‘taal’ te ontwikkelen. Telkens als we ergens worden uitgenodigd, buiten een tournee om, om een eenmalige show te doen, bouwen we iets speciaals op, voor díe gelegenheid. Uit respect voor degenen die ons vragen, maar ook altijd om voor onszelf de lat weer hoger te leggen, om zo nieuwe stimulansen te creëren. In Venetië werd dat een opera in zes actes, “KOMOREBI”, waarvan de kern ook leidde tot het idee van TBW (TheBluWave).

Hetzelfde gebeurde met het Meltdown Festival, samengesteld door Robert Smith. Meltdown staat bekend als een opvallend festival met unieke shows, filologieën van hele albums, speciale samenwerkingen… Voortbordurend op de flow van de Biënnale, kwamen we daar met een complete productie. Het was een ‘cosmic opportunity’ en we wilden daarmee Robert Smith uitgebreid bedanken voor zijn sympathieke uitnodiging. We gaven hem een optreden dat vooruitliep op de nieuwe plaat. We verdeelden de show in twee delen. In de tweede ‘akte’ speelden we alle tracks die inmiddels op TBW staan.

Toen kwam Covid, stilte, wanhoop, de dood van geliefden, de lockdown. Ik pakte het album weer op. Ik speelde de muziek, ‘verstoorde’ het album, remixte het. Ik gaf het een tweede leven voordat het ooit een echt eerste leven had gehad. Het ging diep, het brak mijn hart. Het was therapeutisch, psycho-analytisch, ontroerend en bijzonder, uniek werk. En hier is het dan. Een pure creatie, die niet langer van ons is. Daarom vragen we om er goed voor te zorgen_

WiM: Hoe zijn jullie destijds met JoyCut gestart? Wie zijn belangrijk geweest voor jullie, een invloed geweest gedurende lange tijd? Zijn jullie geïnspireerd door bepaalde groepen, schrijvers, artiesten, politici, media-personen de afgelopen tien jaar?
We zijn gefascineerd door het unieke vermogen van de mensheid om te reageren op tegenslag en om instinctief tot de meest passende oplossingen te komen (vrijwel altijd spiritueel gedreven, zelfs als het gaat om wetenschappelijke theorieën). Daarom vind ik dat, vanaf de Griekse filosofen, tot Darwin en Ungaretti, we het verhaal van de mens moeten vertellen. De mens in zijn creatieve proces, zijn pionierswerk en het ‘onvermogen’ met status quo om te gaan. Dit verhaal moeten we altijd blijven vertellen, niet alleen door middel van literatuur maar ook door muziek. Figuren als Alex Zanardi (voormalig autocoureur, nu handbiker, red.) bijvoorbeeld, zijn een soort Unesco erfgoed, geweldige schepsels.

JoyCut werd geboren met de ambitie om de kwetsbare en beschadigde natuur in muziek om te zetten. De roep van de onderworpenen, de minder gelukkigen, de kwetsbaren, waar we onszelf onder scharen.

In het bestaan van JoyCut zijn de verwijzingen naar, en dankbaarheid voor, vruchtbare culturen, en de referenties aan goede en slechte invloeden altijd aanwezig geweest. Dit album is een samenkomst van artistieke wegen. Al die wegen zijn verbonden met het idee achter BLU, het is een oneindige literatuur vol van identiteitsreferenties: Glove’s Blue Sunshine, Blue Monday van New Order, de Blauwe Periode van Pablo Picasso, Miles Davis’ Kind of Blue, Blauw Naakt van Matisse, Nick Drake’s Way to Blue en Raymond Queneau’s roman The Blue Flowers (vertaald door Italo Calvino).

We luisteren nog steeds naar veel muziek, we pikken vooral dingen uit het verleden op. We ontdekken de toekomst door de geschiedenis. Een verleden dat tijdloos is, in zijn eigen experimentele en pionierende tijdperk van toen, in de vorm van geluid of poëtische taal: van Luciano Berio, Morricone, de Italiaanse songschrijvers tot Bowie, de new wave van Joy Division, de eeuwige liefde voor The Cure; van de ambient scene van Harold Budd en Brian Eno tot de 4AD scene; van de industriële muziek van Einstürzende Neubauten en Nine Inch Nails tot recente giganten als Johan Johansson.

WiM: Laten we het album erbij nemen. Kun je iets meer over de ideeën en gedachten achter de volgende songs vertellen?

PLATO|Shirakaba_

Shirakaba is de mooie en unieke Japanse witte berk, maar het woord verwijst ook naar de Shirakaba-ha (⽩樺 派, de Society of White Birches), een invloedrijke Japanse literaire coterie die van 1910 tot 1923 het literaire magazine Shirabaka publiceerde. De Witte Berk, net als het Vlindereffect, kun je linken aan lang bestaande culturen en de traditie van hoogstaande normen en waarden. Hetgeen van ons Europa, van de Europese droom over is, is hetgeen dat Griekenland heeft vernietigd maar niet haar oude cultuur, de lessen van onze ware founding fathers. We zijn allen Grieken. Zoals Virginia Woolf ons er in On Not Knowing Greek aan herinnert: ‘Het zijn de Grieken waar we ons tot wenden als we ziek zijn van vaagheid, van verwarring, van het Christendom en zijn troost, van ons eigen tijdperk. En Plato is de glimlach van de zon, gezien als het hoogste goed in een niet aflatende strijd tegen het radicale kwaad. Maar pas op, het is hoeft niet te beteken dat morgen de zon ook weer opkomt…

De compositie is een hymne voor de kwetsbare balans in ons hele bestaan. Een stem die uiteindelijk een roep wordt… een waarschuwing die ons eraan herinnert dat niets voor eeuwig is en dat geldt dus ook voor dat wat we voor lief nemen. In het geval van de zon zou het leven zelf eindigen. Metaforisch: als we onze ogen voor de laatste keer sluiten, is het de duisternis die regeert. Laten we, zolang als we nog kunnen, onszelf openen naar het licht, lachen naar de zon en ‘haar’ lach verwelkomen.

Het is de laatste track op de plaat. De laatste nummers op onze albums hebben altijd de rol van brug gehad. Een verbinding tussen het geluid van de voorgaande periode en dat van een mogelijk toekomstig geluid. In dit werk zitten alle onderscheidende codes van het huidige werk en het voorgaande werk. Maar er is ook een projectie richting ‘leegmaken’. Het is een onderzoeksproces dat nog in gang is. Het nummer ontstond aan de piano, verfraaid door Mauro Malavasi’s trompet en Vince Pastano’s dromerige gitaren… Het kón alleen maar de afsluitende track zijn. De gitaren zijn geïnspireerd door To Wish Impossible Things (The Cure) en ze laten je drijven in een sluimerende spanning. Deze track is een open vraag. In zijn dynamiek, tussen ontstemde orkestraties en elektronische narratieven, op analoge wijze bijeengebracht, suggereert het zowel gewichtigheid als lichtheid. Een laatste omhelzing vol liefde en genegenheid om een moment van vrede en emotie achter te laten.

Siberia [BeforeTheFlood]_

Tracks als Siberia [BeforeTheFlood] en Antropocene zijn gewelddadige uitbarstingen, schreeuwend van wanhoop ǀ We ervoeren zowel fysiek als mentaal pijn om een stem te geven aan de beschadigde natuur, haar onmiskenbare schreeuw, schijnbaar zonder stem, die onder de oppervlakte tot ons spreekt en ons vastpakt.

‘Klimaatverandering is geen onoverkomelijk probleem als het beschouwd wordt als een aanpassing van het biologische systeem om te bestaan en voort te bestaan. Het is wel een ramp voor de mensheid die eindelijk tenminste de eerste stap heeft gezegd door het ‘klimaatcrisis’ te noemen. De mensheid riskeert mass extinction.’ Toen ik bezig was met de albummix, was de Siberische bosbrand overal in de media. Maar er zijn continu bosbranden. Niemand spreekt erover. Wel, ondanks de beelden, de milieucatastrofe, dieren op de vlucht, een verwoest ecosysteem is de wereld niet tot stilstand gekomen; deze wereld is alleen geïnteresseerd in de doelen van een kleine groep.

Er is muziek, er zijn composities in de geschiedenis van JOYCUT die erin slagen lucht te geven aan woede die diep verborgen zit. Het is een ritueel dat aan het licht brengt wat de redelijkheid niet binnen kan houden. Het ‘gebeurde’ eerder in DEUS, in DARKSTAR, en op dit album ‘gebeurt’ het met SIBERIA en ANTROPOCENE. Er is geen compositie die ooit helemaal gepland of geprogrammeerd kan worden. Daarom, als de stemming in staat is om de innerlijke verontwaardiging te laten horen, het ongemak…

Die emotionele push onder ogen zien is een erg pijnlijk psychofysisch proces. SIBERIA is hiervan het bewijs. Het begon allemaal met een melodie die al een tijdje rondslingerde en die vaak weer naar boven kwam. Totdat ik in staat was ‘m volledig te grijpen. We creëerden om ons heen de natuurlijke omstandigheden die het een stem konden geven. Blazers, hypnotiserend bas, opnames van vuur, een piano verdronken in een erg lange delay, samen met al de distortion en saturation. Want dat is hoe een dier zich voelt als het veroordeeld is, dit is hoe een oud bos zich voelt als het schreeuwt en schreeuwt, dit is hoe we ons voelen als de zorgzaamheid van de bomen ons is ontvallen. Ik wilde de destructie wel met hoop laten eindigen… We kunnen de mens naar zijn laatste fase brengen, de natuur vernietigen… maar vroeger of later… zal een vorm van leven het licht zien, een plant in het gruis zal ruimte vinden… De laatste noten in het nummer, los van al het andere… roepen deze delicate overtuiging op. Het is een wens, opdat onze gevoeligheid ons uit de slaap van de rationaliteit en rede kan doen ontwaken.

Lisantrope_

Opgedragen aan Pasquale Pezzillo, geboren op 2 april 1920, op zijn honderdste verjaardag. Dromer, pionier, strijder, echtgenoot, vader, grootvader. 100-jarig tijdens de pandemie van 2020. LISANTROPE is een woord dat hij in zijn jeugd had verzonnen. Een code van 10 letters, corresponderend met 10 getallen. Het is een klassieke song die als vanzelf kwam. Plotseling en zonder onderbrekingen. Gespeeld en opgenomen. Gezongen met de diepst mogelijke liefde. Lieve grootvader, je zult altijd bij me zijn.

Francis&Violet_

Francis en Violet zijn gewoon twee geliefden. Twee bedroefde geliefden. Bedroefde geliefden kussen langer en tederder. Hun gezichten worden één, als een versmelting van schaduwen. De surrogaat-werkelijkheid van steden, opkomende ideologieën, stereotiepe gezichten en gezichtsuitdrukkingen, zij vertegenwoordigen het tastbare bewijs van wild nihilisme. In deze compositie zijn er ‘pogingen om af te stemmen’ die omgezet worden in een gezamenlijk geluid. Totdat het zijn volledigheid bereikt als het drumorkest samengaat met een Afrikaanse melodie. Zoals BLUOTOKYO en KOMOREBI, sluit deze track een trilogie van composities af die gelinkt zijn. Zoek naar het licht in de verborgen ravijnen van de marginaliteit, geef een opmerkzaam, sensitief gezicht aan de dynamiek van het bestaan. Het is geschreven op de piano en gemoduleerd met elektronische ‘interventies’, klarinet en hobo, taiko, dundun en analoge saturations. Distortions, feedback en heel lange reverbs. Het is een track vol van dynamiek en suggestie. Het vraagt veel luisterbeurten om de hele productiestructuur te onthullen.

Ungaretti_

Wellicht de track die het dichtst bij een liedje staan qua vorm, dichtbij een cultuur van geformatteerd luisteren. Wat Ungaretti, de dichter, betreft, is deze ervaring gelinkt aan het hermetische van de teksten, in een open ruimte die ieder geluid laat groeien tot in het oneindige. Ungaretti was, en is nog steeds, het enige individu dat iets kan vertellen zonder te vertellen, die kan laten zien zonder te tonen, die je in zijn ingewanden leidt en je verscheurd achterlaat door de afgrond van het menselijk lijden. Een schok, verborgen in de loopgraven van een zinloze oorlog die helaas tot de dag van vandaag het bewustzijn van mensen vermoordt. Wonden blijven pijn doen.

De vasthoudende, niet aflatende zoektocht naar een delicaat, krachtig maar ook kwetsbaar spoor, niet overheersend maar altijd aanwezig, droeg bij aan de vorming van harmonieuze patronen in de muziek. Die patronen hebben het geluid ‘opgewekt’ en het geluid nieuw leven ingeblazen. De zang moest afstandelijk zijn en verrassend serieel, gebroken, als een vergeten code op een tape, die rondgaat in cirkels.

WiM: Als je luistert naar TheBluWave en over de plaat leest, zou je kunnen zeggen dat jullie je niet beperken tot clubs en concertpodia maar ook optreden in kunstcentra, musea, bijeenkomsten en klimaatgerelateerde evenementen. Hebben jullie ook weer (internationale) tourplannen?
Weet je, we geloven dat muziek overal verwelkomd moet worden. De ‘behuizing en de inhoud’ moeten wel bij elkaar passen. Soms is een klassieke zaal niet genoeg. Maar we moeten ook niet de misvatting hebben dat je alleen door in bepaalde clubs en op bepaalde festivals te spelen gewaardeerd en besproken kunt worden. Voor ons moet muziek niet alleen de benodigdheden van het geluid aanhangen; we kijken er ook naar met een plaatsbepalend, verhalend gezichtspunt.

Bepaalde andere, alternatieve ruimtes moeten worden ‘veroverd’. Hierom zijn we dus ook shows op verschillende locaties aan het plannen, van het theater tot de klassieke club maar ook cultuurcentra, musea en verlaten plekken. We zullen doorgaan met de MAMbo-installatie waar het maar mogelijk is. Ondertussen kan ik al een paar locaties voor later dit jaar aankondigen:

Londen, Colors Hoxton
Brussel, Botanique Rotonde
Paris, Point Éphémère

WiM: Jullie traden op bij een Sardientjes demonstratie (protestbeweging tegen de opkomst van het populisme en de Lega partij in het bijzonder). Dat moet heel bijzonder zijn geweest. Wat is het effect van de Sardientjes beweging geweest op de bevolking, de maatschappij en de manier waarop politiek wordt bedreven?
Aanvankelijk, vooral in Bologna, voordat ze een nationaal fenomeen werden en zelfs voordat ze politiek betrokken raakten, vertegenwoordigden de Sardientjes een sociale antistof tegen het populisme, de opkomt van rechts in het land. Dankzij de rallies hebben ze zich kunnen organiseren en zijn duizenden en duizenden mensen op de Italiaanse pleinen een sociaal lichaam geworden. Door eenheid, het delen van ongemak en een politiek vacuum konden ze gedurende één jaargang een brug slaan over het gat dat was ontstaan door het ontbreken van vertegenwoordigers tussen burgers en regering. Dit duurt voort.

Covid heeft het samenzijn vernietigd. Het heeft de raison d’être van de Sardientjes’ filosofie weggevaagd, precies waar de beweging van onderaf, zoals Fridays for Future, zich mee profileerde. De dag dat we voor hen speelden in Bologna waren er meer dan 40,000 mensen. 40,000 mensen verenigd door hetzelfde gevoel van misselijkheid over corrupte en decadente politiek. 40,000 mensen in een enkele stad, onpasselijk van de teleurstellingen van de afgelopen jaren. Onze eerste minister wordt niet door het volk gekozen. We zijn overgeleverd aan krachten van anderen. Onze geschiedenis, eeuwenoude cultuur, net als Griekenland, in dienst van de ‘good guys’.

Eerst de ecologische transitie, dan de digitale, samen met de gezondheidscrisis en de oorlog die zo krachtig wordt aangewakkerd. Ze doen een beeld ontstaan van een toekomst die is toegewijd aan erg snelle strategische veranderingen, zonder de betrokkenheid van de mensen, de mensen die onderworpen zijn aan angst.

De toekomst voor hen die niet akkoord willen gaan is erg moeilijk. Hoe dan ook, we kunnen het ons niet veroorloven ons de mond te laten snoeren. Meer dan ooit moeten we vechten voor onze rechten die, zoals ik me herinner, onvervreemdbaar zijn, die een voorwaarde voor het bestaan zijn, die vóór de wet of ieder specifiek decreet komen.

WiM: Jullie hebben gewerkt met onder meer de Chemical Brothers en, zoals besproken, Robert Smith. Hoe hebben zij jullie leren kennen?
De Chemical Brothers boden ons de kans samen te toeren in Italië en dat hebben we gedaan, maar we hebben nooit – artistiek – met hen samengewerkt. We praatten voornamelijk backstage over voetbal, en Guardiola’s Manchester City.

Hetzelfde met Robert Smith. Met hem is er echter wel een persoonlijke, emotionele band. We hebben het hier over mijn onbetwistbare idool, de artiest die me verliefd deed worden op muziek en die, nadat ik de eerste keer naar zijn muziek had geluisterd, me vanuit mijn hart deed zeggen: ‘Dit is wat ik wil doen in het leven’.

Het is een mooi, wonderlijk verhaal. We werden uitgenodigd voor zijn Meltdown Festival in Londen, dat hij samenstelde. Een selectie die uiteenliep van bands als wij, tot die bands die al meerdere generaties met elkaar verbonden hebben. We waren uitgenodigd als headliners, ondanks dat we volledig onafhankelijk waren, zonder label, zonder een sterke structuur achter ons, behalve onszelf.

Door de jaren heen is er tussen ons een relatie van vertrouwen en diep respect ontstaan. Ik zou nooit om een samenwerking durven vragen, tenzij hij er zelf mee zou komen. Ik voel te veel liefde voor Robert als persoon om voor iets als futiel eigenbelang de relatie te verpesten, een relatie die verder gaat dan alleen het feit dat we allen muzikanten zijn. Het enige wat ik kan doen is om in zijn spoor het vertrouwen te behouden om met een sterke attitude muziek te maken. Een attitude van principes en kracht, gevormd door de noodzaak het systeem omver te gooien en de marktregels te ondermijnen.

Als producer heb ik gewerkt met Jason Albert, Bocelli en anderen. Maar mijn plek is, voor altijd, in JOYCUT.

WiM: Is TheBluWave een bewuste start van een nieuwe fase in JoyCuts leven of voel je dat niet zo? Zijn jullie al nieuwe wegen aan het verkennen? De muziek lijkt minder vocaal dan voorheen. Hoe verhoudt het album zich tot jullie eerdere werk?
Het album staat op zichzelf en dat zal altijd zo blijven. Het is gemaakt om te overleven, te blijven, om de tand des tijds te doorstaan. Het kan nooit ook maar worden benaderd door hetgeen we in de toekomst gaan doen. De afgelopen drie jaar heb ik een nieuw hoofdstuk geschreven dat alleen naar buiten zal komen als TBW zijn plek heeft veroverd en gekregen. TBW is de realisatie van onze ambities. Een dubbelalbum vol geluiden. Vol muziek. Buiten iedere marktlogica. Uitgebracht op een zondag, met een heel lange titel, om digitale platforms te verstoren. Een volledig levend album, werkelijk, echt, delicaat en gewelddadig. Het is een testament.

Vergeleken met de andere werken zit het zo vol met pijn en hoop dat ik alleen bij de gedachte eraan al geraakt wordt. Ik had eerst niet eens hoop het helemaal voor elkaar te krijgen. Je moet weten dat voor een band als wij er nooit zomaar een nieuwe plaat is of een nieuwe toer. We hebben helemaal geen ondersteuning. Rechtop kunnen staan is het meest lonend. Vooral als we het kunnen doen met de waardigheid waarmee we het doen. Een waardigheid gericht op muziek, we zijn hier om te dienen en dat is het.

WiM: Het is opvallend dat je naar het boek Blue van Michel Pastoureau verwijst in de persinfo. Kun je nog eens uitleggen wat blauw betekent in het kader van de plaat en waarom het zo belangrijk is voor jullie?
Pastoureau zegt dat BLU de kleur is die tussen de twaalfde en veertiende eeuw het gangbare chromatische systeem overhoop haalde. Voorheen draaide dat om wit, rood en zwart. Blauw is dezelfde kleur die in de periode van de Verlichting en nog meer tijdens de Renaissance een symbool werd voor gevoelens, melancholie, vrijheid, idealen en dromen. Allemaal ideeën, suggesties die het gewicht van dit vierde album illustreren.

Het is de volgende stap in een artistiek pad verbonden met, zoals gezegd een eindeloze literatuur vol van referenties om te bewaren: Glove’s Blue Sunshine, New Order’s Blue Monday, Pablo Picasso’s Blauwe Periode, Miles Davis’ Kind of Blue, Matisse’s Blauw Naakt, Nick Drake’s Way to Blue en Raymond Queneau’s roman The Blue Flowers, vertaald door Italo Calvino.

Hoe dieper het blauw wordt, hoe sterker het de mens naar het oneindige trekt, verklaarde Kandinski al. Blauw is het idee van vrede die een vleug van indringend verlies verkrijgt zodra het in zwart overgaat: het beschrijft volledig de urgentie van het heden, ons geluid dat altijd zoekt naar licht in de duisternis en dat om het te vinden zichzelf voorbereidt in de afgronden, de ruïnes, de hel van de grootste angst.

De hoofdtitel is bedoeld om onszelf te profileren in ons eigen muzikale genre, net als een Manifest. Onze planeet is de blauwe, een planeet op zijn knieën, ons huis, een onvervangbare plek. De schrijfwijze BLU, in plaat van blue, is een verdediging van (Italiaanse) linguïstische identiteit die in een mondiale samenleving geweld is aangedaan. Engels blijft, tegenwoordig, een code die, zoals we het allen gebruiken, over heel de wereld, net als Latijn destijds, gedoemd is om helaas steeds minder belangrijk en betekenisvol te worden. Hierom, als teken van respect voor alle talen in de wereld, is het belangrijk om de eigen taal ook te gebruiken, wereldwijd. De blu wave is een vloeibare, organische, overstromende, superovervloedige uitbeelding van ons nevelige, vochtige en verdampte wereldsysteem.

WiM: Is er nog iets dat je ons zou willen vertellen of zou willen onderstrepen?
Dit album is voor al onze geliefden, de kwetsbaren, de breekbaren, de gemarginaliseerden en de uitgeslotenen. Er zit hoop in actie. Schoonheid is overal. In de meest verborgen ravijnen. In het donker. In de marges. In de ogen van degenen tegenover ons. Als twee mensen elkaar ontmoeten, ontmoeten twee verhalen elkaar. En als we samenzijn, onze gezamenlijke geschiedenis schrijvend, wint de hoop altijd. Hoop verandert alles wat het aanraakt.

Bandfoto: Margherita Caprilli