Haar ijzersterke derde album Ibio-Ibio komt eind deze week pas uit maar afgelopen week speelde saxofoniste Camilla George al met haar (fantastische) band in Nederland waar we kans om haar te spreken hadden. Natuurlijk lieten we die kans niet lopen meteen een zo fijn album in het verschiet.

We vragen haar als eerst naar het ontstaan van de nieuwe plaat. ‘Zoals zovele albums die nu uitkomen werd het album gemaakt tijdens de pandemie en dus in verschillende fasen opgenomen’, zo vertelt ze. ‘Gelukkig wel met alle muzikanten en vocalisten die ik wilde want iedereen was ineens weer terug in Londen en niet constant onderweg. Naast Daniel Casimir op bas,  Shirley Tetteh op gitaar en Winston Clifford op drums die ik tot mijn vaste bandleden reken waren dat ook Sheila Maurice-Grey op trompet, Rosie Turton op trombone, Renato Paris op zang en Sarah Tandy op toetsen. Daarnaast kregen we ook nog hulp van de Senegaalse koraspeler Kadialy Kouyate en de geweldige Amerikaanse drummer Daru Jones.

‘Maar het was nogal frustrerend dat het album eigenlijk al eind 2020 af was en het uitbrengen daarvan maar werd uitgesteld omdat er wel een tour achteraan zou moeten komen. Twee jaar ‘op een plaat zitten’ is natuurlijk veel te lang. En daar komt nog bij dat ik deze plaat juist heel graag naar de mensen wilde gaan brengen. Het voelde tijdens het maken al als de belangrijkste plaat die ik wilde maken. De muziek voelt als een extra verdieping in waar ik als muzikant wil staan, naartoe wil. De titel Ibio-Ibio gaat terug naar mijn geboortegrond in Nigeria waar een stam vandaan komt die tot de oudste van Afrika gerekend wordt: de Ibibio. Verwant aan de Anang is het een stam waarbij gemeenschap en saamhorigheid het belangrijkst is. Iets wat in deze vreemde tijden absoluut een houvast voor me is en me hoop en troost biedt. Ibio-Ibio is een bijnaam voor de Ibibio die kort betekent en refereert aan onze snelle manier waarop we handelen. Het blijft een rare gedachte dat juist die oude stammen zoveel wijsheid over hoe te leven uitdroegen en hoeveel juist die gedachten nu nodig zijn om enige rust te krijgen.’

We krijgen het over de London jazzscene (ik zag haar ooit optreden op mijn eerste avond in de legendarische Total Refreshment Center in Dalston) en hoe deze de pandemie doorgekomen zijn. ‘Ik ben heel blij dat er flink wat jaren waren voordat de pandemie er was waar we de scene al flink naar de mensen over de hele wereld hadden gebracht. De fundering bleek dus steviger als we allemaal gedacht hadden. Natuurlijk is die twee jaar pandemie voor heel veel muzikanten heel zwaar geweest. Niet kunnen optreden betekend geen geld maar ik denk dat onze muzikale opleiding/opvoeding via de Tomorrow’s Warriors ons zoveel zelfvertrouwen heeft gegeven dat we ook dit wisten te handelen. Gary (Crosby) en Janine ((Irons) bieden al drie decennia jonge muzikanten een kans zich te ontplooien’.

‘En dan niet alleen muzikaal maar ook sociaal. Ik kwam als 11-jarige saxofoniste bij de Warriors terecht en zij hebben me echt alles geleerd, juist ook over waar ik vandaan kom en dat ik daar open en trots over mag praten. Gary en Janine en alle mensen die hen helpen zijn zo belangrijk voor een zo grote groep muzikanten geweest. Zonder hen was ik vast al geen muzikante meer geweest. En de Londen jazzscene was er zonder hen niet geweest. Ik ken zoveel muzikanten van daar vandaan: Shabaka (Hutchings), Moses (Boyd), Cassie (Kinoshi), Nubya (Garcia), de mannen van Ezra Collective, Binker (Golding), Eska, Soweto (Kinch), Denys (Baptiste) om er maar een paar te noemen.’

Het krijgen het over de politiek invloed van de Warriors. ‘Zoals ik je net al vertelde was hun invloed op je sterker voelen, niet alleen als muzikant maar ook als mens, erg belangrijk in onze ontwikkeling’, vertelt George verder. ‘Toen ik door het jazzcircuit ging touren, eigenlijk dus door het gehele land, dus vooral tussen mijn debuut Iseng (2014 en mijn tweede plaat The People Could Fly (2018) in zou gaan uitkomen werd ik me daar sterker van bewust. Ik ontdekte toen in wat voor multiculturele bubbel ik in Londen eigenlijk zit. De smeltkroes aan mensen die ik in deze stad om me heen heb is zo anders en zo niet representatief voor wat er in de rest van het land speelt. Het is dat we als band waren geboekt en er foto’s waren rondgestuurd met ons daarop, maar het racisme was zo overduidelijk dat ik er toch van schrok’.

‘Programmeurs of eigenaren van clubs die onze foto niet bij de deur hadden hangen of er iets anders van maakten (zelfs tot aan een aankondigingsposter met een foto van een halfnaakte zware vrouw met een rok van bananenbladeren….). Het was echt bizar en zo waar je niet meer aan denkt als je in Londen woont. Maar laten we niet vergeten hoe kort geleden zwarte mensen nog geen stemrecht hadden in Amerika of hoelang de slavernij nog maar terug is. Ik leerde kortom bij Warriors mijn verleden kennen en omarmen en alle muzikanten die daar vandaan komen zijn niet bevreesd zich uit te spreken over allerlei politieke zaken. Iets wat juist nu heel belangrijk is’.

‘Met de Brexit is Engeland er niet beter op geworden, dat lijkt me duidelijk’, zo praat George verder. ‘Als je bijvoorbeeld ziet hoe ontzettend veel geld er werd uitgegeven aan de begrafenis van de koningin (we spreken elkaar de donderdag na de begrafenis op maandag) denk ik tegelijkertijd aan alle mensen die er nu, ondanks het feit dat ze 40 uur of meer per week werken, aan onderdoor gaan. De inflatie gaat door het dak, de energierekeningen gaan nog hoger worden, de huren gaan omhoog en de regering lijkt alleen maar druk met zichzelf. Ik ben heel erg benieuwd hoe we hier uit gaan komen.’

Ze wordt getext door Daniel Casimir die aangeeft dat ze morgen heel vroeg moeten vertrekken en lacht. ‘Het is hier al net zo als dat ik heb gehoord over Schiphol in Amsterdam. Lange wachtrijen om te kunnen vliegen en nu we weer paspoorten moeten laten zien en allerlei andere checks wordt het alleen maar langer. Die Brexit heeft het niet echt gemakkelijker gemaakt’, lacht ze. ‘Gelukkig hebben we de muziek en ik hoop echt dat mijn nieuwe plaat de mensen ook hoop zal geven, ze ook aan het dansen zal krijgen. Van oudsher is jazz ook bedoeld om te dansen dus laten we dat ook alsjeblieft gaan doen. Mijn muziek is tenslotte een mengeling van jazz, funk, soul, hiphop en afrobeat (dat kan natuurlijk niet anders als iemand uit Nigeria komt) en daar hoef je echt niet voor te blijven zitten.’