Met haar prima nieuwe album Ibio-Ibio vanaf vrijdag 30 september in de shops was het concert van de Londense saxofoniste Camilla George en haar band een mooie aankondiging van wat we van die nieuwe composities (die we al uitgebreide hebben gehoord om op tijd een recensie te kunnen schrijven) live kunnen verwachten. Het werd een erg fijne avond.

Zoals we hier al zo vaak schreven is de opmars van de London Jazz-scene van de afgelopen jaren één van de meest indrukwekkende geweest die de jazz gekend heeft. Niet alleen iedereen die op de onderhand legendarische We Out Here compilatie uit 2017 stonden vonden hun weg naar een groot publiek, er waren vijf keer zoveel muzikanten die stonden te trappelen om met hun muziek in de schijnwerpers te komen.

Saxofoniste Camilla George vond haar eigen weg en bracht reeds in 2014 haar debuut Isang uit, gevolgd door The People Could Fly in 2018, beide albums dus flink voordat de golf aan jazztalent echt goed naar buiten trad. Met in haar band Daniel Casimir op bas en Sarah Tandy op toetsen, die nu naast George tot de grote nieuwe sterren van die jazzgolf gerekend kunnen worden. Op haar nieuwe album Ibio-Ibio spelen Tandy en Casimir (natuurlijk) ook weer mee en voor de korte vijfdaagse tour die ze momenteel onderneemt door Europa zijn ze ook mee. De al net zo goede drummer Rod Youngs er ook bij.

Het podium van het Bimhuis is een beetje onwennig podium voor de band zo blijkt. De composities van George lenen zich om op te bewegen, te dansen zelfs, maar de band blijkt geen moeite te hebben zich aan te passen en spelen een pasklare Bimhuis set vanavond. Een set met veel werk van haar debuut en al lekker lang uitgesponnen versies van een flink aantal nieuwe songs.

Gelijk vanaf de verrassende set-opener Mami Wala is duidelijk dat we een mooie avond tegemoet zullen gaan. Zowel George als Casimir, Tandy en Youngs pakken gelijk een heerlijke drive op waarvan George haar kans pakt met geweldige solo’s de compositie te verrijken. Tandy en Casimier pakken hun ruimtes voor solo’s al net zo gretig op. Iets wat nog meer gebeurt bij de titeltrack van het vorige album.

The People Could Fly krijgt een fantastische versie mee waarin Tandy al helemaal laat horen één van de grote nieuwe jazztalenten te zijn. Wat een uitdagend en ijzersterk spel laat ze steeds toch weer horen. Dat is trouwens niet anders als Casimir die op How Nehemiah got Free met veel daadkracht zijn kansen pakt om een optimale indruk te maken.

Maar natuurlijk is het George die het gezicht van de composities is en met haar verrukkelijke spel zich steeds weer frontaal in het gehoor plaatst.  Als de muzikanten met Creation – Abasi and Atai en Ekpe dan een aantal nieuwe tracks spelen wordt duidelijk dat ook die en glansrijke toekomst tegemoet gaan. George dwingt met een eerste solo gelijk respect af waarna ook Casimir en Tandy de compositie naar een imposante langgerekte uitvoeringen leiden.

Ook Abasi Enyong en Abasi Isang, beiden van het nieuwe album, krijgen in de handen van deze muzikanten nu al prachtversies mee. Opvallend toch hoe die jonge horde aan jazzmuzikanten uit Londen met lef en zelfvertrouwen spelen. Geen vrees over iets in hun spel en er gewoon voor gaan. Het publiek is verrukt en erg enthousiast zodat een toegift niet uit kan blijven natuurlijk.

Met een terugkeer van set-opener Mami Wali, in een andere versie, maakt de band nogmaals duidelijk wat een drive en overtuigingskracht ze hebben en hoe je een publiek bespeelt. Met Youngs als heerlijke aandrijver en groover hebben Casimir, Tandy en George vanavond vrij spel om het beste uit zichzelf te halen. Wij zitten erbij en mogen er optimaal van genieten.

Foto’s: Bart Grietens