Le grandeur des flamands artist, Arno, Terug naar de toekomst. Het alweer 19e solo album, Future Vintage, van de voormalig frontman van TC Matic en Tjens Coutier biedt een reis als back to the future door diverse muziekstijlen. Origineel en gedetailleerd. Van dubstep via meezingers en surrealistisch rockend tot chansons en liederen waarbij poëtische hoogstandjes als “1-2-3-4 hoedje van papier” niet geschroomd worden. Naar aanleiding van zijn nieuwe album, Future Vintage, Arno’s Grand Cru. voerde Written in Music in Amsterdam een animerend gesprek met Arno.

WiM: Het is alweer bijna 40 jaar geleden dat U de eerste stappen in de muziekbranche heeft gezet. Na TC Matic, al behoorlijk wat jaren geleden, de solo stap gezet, en nu alweer het zoveelste album. Hoe houdt u het vol?
“Ja, het is dat ik al meer dan 40 jaar in het vak zit, das ik heb het nog langer volgehouden dan iedereen denkt. Maar ik kan niet anders. Ik moet bezig zijn. De muziek is hierin mijn therapie. In welke zin dan ook. Doorgaan, doorgaan, doorgaan. Ik kan gewoon niet anders. Tot ik omval.”

“Van de platenmaatschappij zou ik eigenlijk pas in 2013 weer de studio in moeten. Maar zo plots vanuit het niets komen de ingevingen. Die vormen zich in mijn hoofd. Tekstueel heb ik ze dan al klaar. Muzikaal weet ik wat ik wil. Alleen kan ik ze zelf niet vormgeven. Daarvoor komt Serge Feys mijn toetsenist die we ook nog kennen van TC Matic, om de hoek kijken, Maar sta natuurlijk open voor ingevingen.”

WiM: Future Vintage, slaat dat op uzelf of is dat toch een verwijzing naar een drang naar het verleden.
“Beide, Ik ben Future, maar zeker ook vintage. Toekomstig en drang naar het verleden. Het lijkt wel alsof we terug gaan naar de jaren 30. De VS is bijna failliet, al weten ze het zelf nog niet. Europa wordt tegen elkaar uitgespeeld. We leven in een verrechtse maatschappij. Links is rechts geworden en rechts is links. Geld wordt over de balk gesmeten. Zonder geschiedenis geen toekomst. En zeker geen toekomst zonder geschiedenis. Surrealisme ten top. De toekomst wordt door het verleden ingehaald. Alleen heeft de mens het niet door.”

WiM: Das allemaal nogal zwaar. Wat en wie zit er achter Future Vintage.
“De mens. De moeilijk te doorgronden mens met zijn mysterieuze dwalingen. Zelf ben ik verslaafd aan de kick, aan de adrenaline. Aan het maken van muziek, van een nieuw album. Het gaat maar door, en door.”

“Omtrent Future Vintage is het niet veel anders. Je bent bezig en opeens zegt mijn broer: “Ga uw album eens opnemen in Engeland”. En voila. Zo komt Engeland om de hoek kijken. Gitaar en bas opgenomen in Bistol. Via via kwam ik bij John Parish terecht. Die komt toch met een aparte sound op de proppen. Hij heeft al het een en ander gedaan met Tracy Chapman onder andere maar ook deels in de Bristolscene, Massive Attack, Portishead.”

WiM: Waarom zouden de mensen “Future Vintage” lusten?
“Ha, Het is allemaal nogal impulsief, ik kan mezelf moeilijk verkopen. Bij mij is het “take it or leave it” en de mens in al zijn facetten”. Ieder album is anders. Andere gevoelens. Het moet niet zo zijn dat er stereotypen en twee eenheden gaan ontstaan als Haddock en. Kuifje. En ik ben zeker geen Bobbie. Qua muziekstijlen sta ik letterlijk open als een oude hoer. Alles is mogelijk. Nieuwsgierig naar alles.”

WiM: Binnen Future Vintage zijn diverse muziekstijlen te horen. Ostend Dub bijvoorbeeld springt er wel uit. Blijft Oostende trekken?
“Niet echt trekken? Ik ben er immer geboren en zal er ook regelmatig te vinden zijn, ondanks dat ik al meer dan 30 jaar geleden het Oostendse voor het Brusselse heb ingeleverd. Is dat nostalgisch? Jawel. Te gek toch. Ostend Dub. Dit nummer heb ik samen met mijn zoon gemaakt. Alle geluiden komen uit de mond. Alle technieken zijn erbij toegepast. Mijn zoon maakt namelijk dubstep. Dit is er volledig in meegenomen. Zelfs de zeemeeuwen zijn mouthmade.”

WiM: Inspiratiebronnen zoals bij If I Was. In het verleden toch iets gedaan wat niet juist was?
“Eerder dat ander mensen eens zouden moeten doen wat ze moeten doen. In mijn geval gaat dit over een liefdesverhaal. Een verloren liefde. En na lange tijd kwam ik haar natuurlijk weer tegen. Alleen moest ze erg nadenken. “Arno? Wie is dat”? Bleek het na enige tijd praten gewoon de dochter te zijn. En toen had ik weer een tekst. Zo blijft het maar voortgaan. Zelfs de muziek had ik in mijn hoofd al is die volledig door Serge uitgewerkt. Hij weet wat ik wil en hoe ik het wil laten beluisteren. Zelf kan ik dat niet. Hij voelt mij compleet aan.”

WiM: Toch weer die beeldspraak met symboliek in al je nummers. We want more en 1-2-3-4 hoedje van papier. Chanson d’amour, een drang naar het verleden. Het klinkt ook een beetje croonerachtig.
“Crooner? Ik ben gewoon verliefd op originele, oudere, obscure muziek. Muziek in al zijn facetten. Ik luister van rap naar klassiek en ban zeer nieuwscgierig naar alles. Daar haal ik dan die inspiratie verder vandaan. Ik wil alles weten. Alles. Echt Alles. En 1-2-3-4? Das symboliek uit den ouden doos, en het rijmde.”

Wim: Originele Muziek?
“Originaliteit. Dat kan alles zijn, ook een cover. Iedereen maakt covers. Van the Beatles tot The Stones. Zelfs Triggerfinger maakt ze. Als ze maar totaal anders zijn als het origineel. Ik vind het verschrikkelijk als ze gewoon worden nagespeeld. Niets aan. Iedereen kan dat.”

Wim: De huidige Vlaamse muziek. Hoe sta je daar tegenover.
“In het algemeen is de huidige muziek is erg vervlakkend. Erg braaf en conservatief. Slappe hap. Er wordt geen echte rock meer gemaakt. Het is allemaal voorgekauwd.”

“En Vlaanderen? Tja, ze zijn er wel in België, kan niet snel op een naam komen maar tis er wel meer gevarieerd dan bijvoorbeeld in Nederland. Mijn eigen smaak gaat meer naar o.a. Arcade Fire. Eighty Grand en. Maar er is genoeg.”

WiM: Ouwe koeien, TC Matic?
“Haha, Nee, das geweest. En dat laten we zo. Was ne toffen tijd. Iedereen die maar weer bijeenkomt. Das niet goed. Zeker TC Matic niet.”