Zaterdagavond 2 april speelde de Engelse band Wax Machine in de Piek. Zes jonge muzikanten uit de badplaats Brighton, waar wel meer bands uit de alternatieve hoek vandaan komen. Jazz, wereldmuziek en folk leken de boventoon te voeren. Support act Frankie daarentegen, is een Brabantse jongeman die samen met zijn begeleiders van Mooon flink uit de sixties psychedelische snoeptrommel trakteerde.

Met een dikke 40 bezoekers was het bepaald geen volle bak, maar de vrijwilligers die de Piek draaiend houden hadden dit opgelost door tafeltjes en stoelen neer te zetten. Een deel van het publiek was al wat ouder en kon dat vast wel waarderen.

Support act Frankie toonde zich overigens blij verrast met de opkomst. Bij een optreden in Friesland moesten ze het stellen met drie man publiek. Hij had nog nooit voor zoveel mensen opgetreden als hier in Vlissingen. Een opsteker dus.

Frankie bracht een kort maar krachtige, sterk op de late sixties geïnspireerde set. Voorheen wa hij bekend als Frankie Fuzz van de Ballet Bombs. Hij zong zowel in het Engels als in het Nederlands en is behoorlijk beïnvloed door vroege Britse (freak-)folk van Donovan, psychedelische geluiden van de vroege Pink Floyd en vooral ook door Boudewijn de Groot in z’n beginjaren.

Compleet met psychedelisch beschilderde SG gitaar, een sixties orgeltje en zelfs authentieke kapsels en kledij varieerden Frankie en de mannen van Mooon tussen liefelijke pop en woest scheurende garagerock. Het gebodene viel duidelijk goed.

Wax Machine is een eveneens zeer jonge Engelse band, die weliswaar qua sound en stijl terug grijpt op de jaren zeventig, maar daar zeker een eigentijdse draai aan geeft. In Nederland is Wax Machine nog niet zo bekend, maar Podium de Piek bood dit Engelse zestal graag een kans om zich aan het Zeeuwse publiek te tonen. Hierna vertrok de band naar Duitsland. Dit was de enige show in Nederland.

Muzikaal bevindt Wax Machine zich in de voorhoede van een groeiende psychedelische scene. Maar liefhebbers van vroege Pink Floyd, Soft Machine en Gong kwamen bij deze muziek aan hun trekken. Freak folk, Canterbury-stijl progrock, psychedelica, krautrock, spirituele jazz, Afrobeat en andere tropische muziekinvloeden. Je zou er zelfs de feeërieke klanken van Vashti Bunyan in kunnen herkennen. Drie jaar geleden bracht de band Earthsong Of Silence uit, vol avontuurlijke, psychedelische en uiterst muzikale songs en klanken.

Hoewel hun sound en stijl onmiskenbaar Brits aan doen, is bandleider, zanger en gitarist Lau Ro afkomstig uit Brazilië en opgegroeid in Italië. Z’n tienerjaren bracht hij door in Brighton, in zijn woorden een magische kustplaats waar je invloeden van andere culturen en een hoop vreemde (muzikale) vogels vindt. Zodoende is Wax Machine weer een samensmelting van andere lokale creatieve bands, als Rokurokubi en Strange Cages. Isobel Jones voegde haar zoetgevooisde, vervreemdende vocalen en fluitspel toe. Luister maar eens naar nummers als Mysty Mountains of Patterns.

Naast freakfolk en psychedelische klanken staken ook jazzinvloeden dikwijls de kop op. Jazzy ritmes, rockachtige hooks en dat met fluitspel. Met Lau Ro als serieus kijkend, maar zeer muzikaal middelpunt, een contrabassist die ook trompet en fluit speelde en fluitiste Isobel Jones een tikje ongenaakbaar links op het podium bood Wax Machine een soms betoverend mooie avond.

Het was goed om te merken dat er belangstelling blijft bestaan voor eigenzinnige muzikanten.

Foto’s: Eva Groenendijk