Wat gebeurde er naast Walt Disco nog meer op de zaterdag van Into The Great Wide Open?

Waar we vrijdag al een mooie verrassing hadden gehad met het optreden van het Portugese Maro en haar twee geweldige gitaristen, een ronduit geweldig concert, bracht de zaterdagmiddag op het Vuurboetsduin bij de vuurtoren met Caoilfhionn Rose een al net zo inspirerend ingetogen optreden.

Rose grossiert in verstilde songs waarbij ze zich in deze trio-livebezetting zowel op gitaar als toetsen begeleidt. Fraai hoe ze samen met gitarist/electronist/bassist/alleskunner Rich Williams en saxofoniste Eleoanor Coley vooral de songs van haar laatste album Constellation speelt.

Haar muziek past ideaal op deze plek en tijd waar door het prachtige zomerse weer het publiek in een zittende en relaxte sfeer hangt. Songs als de titeltrack, Momentary, Josephine, Rainfall, Simple, Fall Into Place en A Light in the Middle vinden zo moeiteloos een plek in de hoofden en harten van het flink toegestroomde publiek. Het daverende, staande applaus spreekt wat dat aangaat boekdelen.

Het blijft een opvallend band, dat Everything Everything uit Manchester. Eigenlijk in Nederland veel te klein gebleven voor de fantastische songs die ze schrijven en vastgelegd hebben. De band en de songs verdienen veel meer. De band begint goed maar wat bescheiden/afwachtend en het publiek reageert ook wat lauw. Pas als de band aanzet komt datgene los wat deze band zo goed maakt en valt ineens alles op hun plek.

De songs van hun laatste album, het geweldige Mountainhead, maar ook klassiekers als Regret klonken al heel goed maar met veel extra overtuigingskracht sluiten ze met Spring/Sun/Winter/Dread, Cold Reactor, Distant Past en No Reptiles (wat een geweldig kwartet aan songs!!) het optreden geweldig af.

Knap hoe de band trouwens een rockgeluid weet neer te zetten, ook al omdat de zoals altijd geweldige zingende Jonathan Higgs ook prominent gitaar speelt, waar een tape meedraait voor alle extra keys en dat dus niet stoort. Vooral ook omdat gitarist Alex Robertshaw het hele optreden zo geweldig speelt. Avontuurlijk, rauw en vol overtuiging.

Daarna is het wachten op Patrick Watson, de (Nederlandse) festivalheld die de avond daarvoor op de Open Plek al een fascinerend optreden heeft neergezet, zo we horen. De perfectionist (zoals je duidelijk al kan zien als het podium wordt opgezet voor hem en zijn band) speelt met zijn band, uitgebreid met vier strijkers, een set die een ruime kijk in zijn oeuvre biedt.

Beginnend met het onverslijtbare To Build a Home (de song die hij in 2007 (!!!) met Cinematic Orchestra opnam voor hun meesterwerk Ma Fleur) bouwt hij een zorgvuldige set op met dan weer ingetogen frasen, een mooie rondo met de prominent aanwezige zangeres en gitarist, waarna hij met de muzikanten om hem heen dan weer lekker stevig doorzet. Natuurlijk compleet met het onvermijdelijke megafoon intermezzo en zijn gedreven persoonlijkheid speelt Watson een gedreven set. Het optreden op het grote podium van Het Sportveld is een fraaie en emotionele.

Maar natuurlijk was daar ook Walt Disco, dat met hun ochtendoptreden aan de haven en hun jonge avondoptreden op de Open Plek al voor een absolute piek had gezorgd.

Foto Everything Everything: Sjoerd Knol