De timing kan nauwelijks beter: de prachtplaat That Golden Time is nog maar enkele weken uit en Villagers is al in Nederland voor concerten in Amsterdam en Rotterdam. Natuurlijk kunnen frontman Conor O’Brien en band rekenen op volle zalen; de albums die Villagers uitbracht sinds 2010, platen vol hoogstaande, in het hart treffende veelkleurige folk, leverden de band gelukkig een flink publiek op.

Het verfijnde, smaakvolle en authentieke geluid van het Ierse Villagers en de doorvoelde, prikkelende teksten vormen een weldaad in de snelkookpan van de wereld van vandaag. That Golden Time bleek onlangs een nieuwe voltreffer van O’Brien, een wederom fraai klinkende plaat met diepgang en menselijkheid. Ingetogen pracht die zich na enkele luisterbeurten ontpopt tot een substantieel kunstwerk.

Live komen de songs van Villagers helemaal tot hun recht vanavond. O’Briens zang en akoestische gitaar worden omringd door drums, bas, toetsen, elektronica en klarinet. Eigenlijk kan het optreden al na enkele minuten niet meer stuk: de titelsong van de laatste plaat komt zo zuiver en ontroerend binnen dat het publiek na vijf minuten al in vervoering is geraakt.

Het nieuwe materiaal kan zich moeiteloos meten met de hoogstaande back catalogue. Het geluid is mooi, de band is beheerst en ijzersterk en het gemak waarmee O’Brien – ondanks een kleine vingerblessure – zingt en speelt is indrukwekkend. Dus komen nieuwere songs als de single You Lucky One, het kleine I Want What I Don’t Need en het indringende No Drama (‘People make it complicated …’) mooi binnen. Vooral bij laatstgenoemde, een stemmige, sfeerrijke song die helemaal van deze tijd is, maakt O’Brien veel indruk achter de microfoon. Hij is, net als zijn medemuzikanten, vanavond duidelijk weer helemaal in zijn element.

Boegbeeld O’Brien laveert van ingetogen naar uitbundiger. Regelmatig staat hij als een kind te trappelen, zoals bij het aloude Pieces, dat een aantal keer flink aanzwelt vanachter de toetsen en door O’Briens uithalen verder wordt opgestookt. A Trick of the Light uit 2018 is gestut op lekkere stevige drumklappen maar blijft stijlvol. Behind That Curtain, van het laatste album, begint als een pijnlijke analyse van het huidige tekort aan ware communicatie en barst daarna los in een kakofonisch, stroboscopisch slotakkoord.

Zoals gezegd, de discografie van Villagers is een schatkamer. Dus komt ook het album Darling Arithmetic uit 2015 voorbij. Everything I Am Is Yours start deze terugblik op verfijnde wijze. Hierna volgt het altijd weer mooie, sfeervolle Courage, dat verfraaid wordt door klarinet. Het is bepaald niet de eerste, noch de laatste keer dat de zaal laaiend is. So Simpatico, van het weelderige, kleurrijke Fever Dreams uit 2021 is live een nóg warmer warm bad. Natuurlijk ontbreekt het meer opzwepende, piano aangedreven Nothing Arrived (2013) ook vanavond niet.

Na een dik uur slaat het zwaardere The Waves om in een extatische, noisy climax (‘Approaching the shore …’). Villagers verlaat onder luid applaus het podium na een indrukwekkende set. De band komt terug met To Be Counted Among Men, een ‘deep cut’, aldus O’Brien. Het is lang geleden dat de band deze kleine, ingetogen track van het eerste album live speelde. Met nog twee innemende tracks van de nieuwe plaat en de single uit de beginjaren, Becoming a Jackal, verwent Villagers de zaal nog wat extra. Een lekker voedzame toegift na een compact maar vooral prachtig concert. De klasse van Villagers kwam vanavond optimaal tot uiting.