Het is opvallend te zien dat Andy Cairns zo op het eerste oog eigenlijk nauwelijks is veranderd in vergelijking met zo’n twintig jaar terug, wanneer zijn band Therapy? wereldwijd hard aan de weg timmert en succes heeft met de respectievelijk in 1994 en 1995 verschenen albums Troublegum en Infernal Love, terwijl het in 1992 verschenen Nurse het pad al plaveit voor het succes van die twee platen.

Cairns (50 inmiddels) zit lekker in zijn vel en is zichtbaar tevreden met het stijf uitverkochte Victorie. Alkmaar en omstreken is massaal warmgelopen voor de band die zoveel furore heeft gemaakt in vooral de jaren 90. Waar festivals als Pinkpop en Rock Werchter probleemloos worden platgespeeld. ‘Make some fucking noise!’, is dan ook niet aan dovemansoren besteed.

In de loop der jaren heeft de band diverse bezettingen gekend, rondom Cairns. Tegenwoordig is Therapy? live een viertal, waarin met name drummer Neil Cooper excelleert. Cairns weet dondersgoed dat hij met het straffe optreden van Cooper goud in handen heeft en geeft hem dan ook geregeld de honneurs die hij verdient.

Cairns is enthousiast over Victorie, de Alkmaarse popzaal waaraan de stampende rocksong Insecurity wordt opgedragen, afkomstig van het vorig jaar verschenen, goed ontvangen Disquiet.

De band heeft sinds de oprichting in 1989 vrijwel nooit stilgezeten en met een zekere regelmaat albums uitgebracht. Evenwel met wisselend succes. Er komt meer werk voorbij van Disquiet, terwijl het accent toch met name ligt op werk van het inmiddels klassieke Troublegum, dat wereldwijd meer dan een miljoen keer over de toonbank is gegaan.

Dat Cairns (foto) zo positief is over Victorie is sympathiek en absoluut welgemeend, hoewel de hunkering van popminnende Alkmaarders naar een nieuwe poptempel in hun stad begrijpelijk blijft. Het huidige Victorie heeft absoluut zijn charme, maar kent ook nogal wat beperkingen. De tekortschietende akoestiek is daar één van. Net zo nijpend is de gedateerde klimaatbeheersing. Wie bewegingloos achter in de zaal staat, nog voordat de band is begonnen met spelen, terwijl het zweet van zowel voorhoofd als rug gutst, weet genoeg. De continu bewegende massa voor in de zaal verliest sowieso deciliters vocht, zonder het toilet te bezoeken. Niet voor niets is het daar heerlijk rustig tijdens het concert, terwijl dat niet te danken is aan de bierconsumptie, die hoog is.

Het stoomt en knalt in Victorie, waar alles wat de Noord-Ierse powerrockers aanraken in goede aarde lijkt te vallen. Zeker in de voorste rijen dus. De kokende rockschuur brult uit volle borst mee tijdens hits als Isolation, Trigger Inside en het live wat versneld gespeelde Diane. Ook de korte ode aan The Stooges, in de vorm van het ingekorte I Wanna Be Your Dog, wordt prima op waarde geschat.

Je vergeeft Cairns alras dat lang niet alles meer even zuiver wordt gezongen. Therapy? beschikt na al die jaren nog overduidelijk over de gunfactor, omdat het, op een aantal fantastische rocksongs na, natuurlijk nooit een briljante rockband is geweest en Cairns geen sublieme vocalist. Laten we eerlijk zijn. Therapy? is wél een oprechte, hardwerkende band, met het rockhart precies op de juiste plaats. Die weet wat liefhebbers van metal en goudeerlijke powerrock het liefst te zien en te horen krijgen. Tel die gunfactor daarbij op en the magic happens: zowel band als publiek beleven nog net als tijdens de hoogtijdagen een vrolijke, aangename avond. Zonder meer. Therapy? kan in deze vorm nog jaren mee.

Foto: Milo Lambers