De single Poundland of Hope and Glory is een puik visitekaartje van Therapy? anno 2023. De tekst wijst op het gevaar van desinformatie in deze (bijna) ‘post truth world’. Het Noord-Ierse drietal spreekt zich doorgaans stevig uit over maatschappelijke tendensen die hen niet aanstaan. Vertrouwd ook zijn de stevige riffs, de strakke, opzwepende drums en de pakkende vocale partijen van frontman Andy Cairns, die samen met bassist Michael McKeegan al bijna 35 jaar het vuur brandend houdt. Poundland of Hope and Glory is een van de toegankelijkere songs op Hard Cold Fire, al betekent dat bij Therapy? dat er hier en daar natuurlijk nog steeds flink wordt huisgehouden.

Het eerste Therapy? album in bijna zes jaar laat (weer) een heftige mix horen van rockriffs, bijna industriële sferen en vurige punkdynamiek. De band wijkt wat dat betreft niet zo gek veel af van het eerdere werk, al zou je na al die jaren, en op basis van de hoes, die je met wat fantasie eerder uit de proghoek ziet komen, wellicht een milder album verwachten. Die ‘mildheid’ bewaart de band echter voor een enkel nummer en wat sfeerverhogende, temporiserende passages door het verder stevige en compacte album heen.

They Shoot the Terrible Master is de opener die de fans niet zal teleurstellen. De entree van het album is dus geplaveid met vertrouwde sferen: brandend beton. Heavy riffing en een open en dynamisch geluid, het is typisch Therapy?. Woe stuitert en hakt lekker door, al schept de band halverwege wel even ruimte, iets waar het drietal hun heftige, niet allemaal even memorabele tracks soms net even interessanter mee maakt. Joy was de eerste album teaser en gezien het wat klaaglijke maar pakkende refrein en de riffs die gemakkelijk binnenkomen is dit niet onlogisch; de track is vlot te behappen.

Bewildered Herd is een van de betere tracks. Een ander tempo, een andere ritmiek en weer een lekker industrieel gitaargeluid; het is wat in het verleden tragere tracks als Die Laughing en Bad Mother juist tot de interessantere maakte. In dit geval gooit de band er nog een spoken word sample doorheen en dat werkt goed. Therapy? houdt het tempo lager met Two Wounded Animals, een track die leunt op superstrakke, fijne riffs. De lichtzinnigheid is ook hier ver te zoeken, iets wat de titel al deed vermoeden: ‘Shorn of identity / Shelter / Security /All I want is my dignity / To feel human once again.’

De hoogtijdagen van Therapy?, qua following en profiel, lagen vooral halverwege de jaren negentig, toen de band met de albums Troublegum en Infernal Love menig jongerencentrum, concertzaal en festivalpodium deed ontbranden. De band klonk aggressiever en harder dan de meeste indierockbands van die tijd en speelde in die jaren dan ook twee keer op Monsters of Rock in Donington. Als je de sinistere praatzang en de riffs van Mongrel hoort, komt die hardrock- en metal-associatie weer even dichtbij. Toch is hier het refrein weer relatief ‘poppy’. Het is Therapy? ten voeten uit; de band brengt anno 2023 en bijna 15 albums verder nog steeds die eigenzinnige mix van rock, industrial, punk, metal en indie die nergens helemáál in doordrukt, maar die door die brede benadering een flink (indie)rock-publiek aan zich weet te binden.

Met Ugly, een stampende track vol dramatiek en een hese schaduwstem die Cairns in de coupletten begeleidt, serveert Therapy? een even onontkoombare als voorspelbare knaller. Dan is het afsluitende Days Kollaps beter. Een ontspannen tempo, subtiel zoemende gitaren en een ruimtelijker geluid in de uitloop, met een mooie rol voor de bas. De band had voor een interessantere en gevarieerdere luisterervaring nóg wel een dergelijke track mogen opnemen voor dit Hard Cold Fire. Hoe dan ook, het is mooi om te horen dat Therapy? nog verre van belegen is en dat ook een kort album als dit zeker nog een paar opwindende, sterke tracks voortbrengt. En zo blijft de setlist van dit onuitputtelijke trio natuurlijk ook lekker fris. In oktober komen ze naar de Lage Landen voor een aantal ongetwijfeld zinderende concerten.