The Church blijft ook live een super bijzondere band
Ongelooflijk hoe een band die al 35 bestaat zichzelf nog zo opvallend opnieuw muzikaal kan uitvinden. The Church, de legendarische Australische band, bewees in Paradiso dat hun nieuwe, geweldige, album Further/Deeper bepaald geen toevalstreffer is. Ook live blazen ze nog menig ander band van het podium.
Eigenlijk kon het na concertopener Is This Where You Live (afkomstig van hun debuutalbum Of Skins And Heart uit 1980) al niet meer stuk. Prachtig opgebouwd en indrukwekkend uitgebouwd klonk de song nog net zo fris en indrukwekkend. Daarna ontwikkelde zich een fascinerend opgebouwde set die nieuwe songs aan klassiekers verbond en het publiek volledig meesleurde in een tijdtrip waarin elke song tijdloos werd.
Het was duidelijk te horen dat de band met de toetreding van oud Powderfinger-gitarist Ian Haug, als vervanger van oudgediende Marty Wilson-Piper, een nieuw leven begonnen is. Iedereen is weer volledig gefocust op muziek maken en de band speelde dan ook beter dan ooit. Dat Peter Koppes een geweldig en invloedrijk gitarist is was al langer duidelijk en vanavond maakte hij dat wederom optimaal duidelijk. Na een langdurige samenwerking met Wilson-Piper, zo belangrijk voor het rijke gitaargeluid van The Church, blijkt hij met Haug nieuwe diepten en emoties te hebben gekregen. Prachtig om te horen. Ook drummer Tim Powles heeft zichzelf krachtig hervonden. Hoewel het drumgeluid wat vreemd in de zaalmix zat hoorde je in zijn strakke ritmes en mokerslagen een grote drive en urgentie. Zanger/bassist Steve Kilbey zingt nog steeds zonder slijtage. Zijn van oudsher toch al wat ‘gebroken’ stem klinkt zelfs krachtiger dan ooit en de killer basslines die hij onder de songs doorduwt blijven geweldig.
Natuurlijk lag de nadruk vanavond op de songs van het nieuwe album Further/Deeper. En wat een fantastische songs zijn Vanishing Man, het van dat geweldige gitaarloopje voorziene Laurel Canyon, Delirious en het heerlijk weerbarstige Toy Head toch. Albumafsluiter Miami bleek zoals verwacht, de grote nieuwe live-kraker. Maar het waren ook oude songs als Myrrh, Sealine, Metroplolis en een indrukwekkende The Disillusionist die duidelijk maakten waarom The Church een legendarische status heeft. Daar hadden ze niet eens hun grote hit Under The Milky Way voor te hoeven spelen. Hoe mooi en fris hun uitvoering van vanavond ook klonk.
The Church bouwde hun legende op door een sprankelend en breed uitwaaiend gitaargeluid te combineren met originele songs die met de stem van Kilbey een volledig eigen kleur krijgen. De band is met de komst van Haug een prachtige nieuwe fase ingegaan. Niet alleen een nieuwe song als Miami, met dat heerlijk dikke gitaarwerk, maar ook een oude klapper als concertafsluiter Reptile laten dat duidelijk horen. Dat de band juist ook live zo boeiend is komt omdat ze hun songs briljant weten op te bouwen en outro’s heerlijk lang weten op te rekken.