Creatief, kleurrijk, knus, eigenzinnig en rauw. Als je afgelopen zaterdag op Pedro Pico Pop bent geweest, heb je hoogstwaarschijnlijk een heel goed feestje gehad. Of je er nou als bezoeker, journalist, fotograaf, barman/-vrouw, toiletdame of muzikant stond, Pedro Pico Pop 2013 gaf iedereen een lekker gevoel.

Dat was te danken aan een paar punten. Punt één: de muziek. Zowat elk genre was vertegenwoordigd, de enige voorwaarde die de organisatie leek te stellen was dat de artiest in kwestie ballen moet hebben. Oftewel een rauw randje. Dus zowel de trash surfmuziek van het Braziliaanse Mullet Monster Maffia, de reggaerock van Jaya The Cat, als de dancedreunen van Guerilla Speakerz pasten in dit plaatje.

Punt twee: de locatie in combinatie met een kunstzinnige aankleding. Het festival vindt plaats op een verlaten fabrieksterrein, de loodsen met namen als De Smederij en De Bunker dienen als podia voor de diverse bands. Alleen het hoofdpodium staat in een tent. Op het relatief kleine en dus overzichtelijke terrein staan behalve bars en eettentjes bankstellen, kruiwagens (om laveloze bezoekers in rond te kruien), opblaasbadjes en een ‘bijna Taka Tuka eiland’, met daarop bomen van mannelijke geslachtsdelen, een koe die geen koe is en confetti om je vrienden mee te versieren. Kortom: pret alom.

Punt drie: het geweldige weer. De hele dag was er (bijna) geen wolk aan de lucht te vinden en de temperatuur was erg aangenaam. Ook stond er nauwelijks wind, wat de feestvreugde alleen maar opkrikte.

Rond twee uur mogen de meiden van Those Dancing Dolls (feeststarters bij uitstek met hun glitterjasjes, pretbekjes en lekkere deuntjes) proberen het festival in één van de bunkers goed in te leiden. Hun draaitafels staan in een tot tropisch speelstrand omgetoverde ruimte. Schommels, waterpistolen, opblaasdieren en een roeiboot zijn de hulpmiddelen. Het is nog wat rustig, maar als ondergetekende later nog een aantal maal komt kijken, blijkt deze ‘pool party’, want dat werd ons eigenlijk beloofd, toch te slagen.

Willie Darktrousers

De eerste artiesten die we zien zijn Willie Darktrousers en The Doots. De eerste is een tikkeltje eigenaardige singer-songwriter, getooid met cowboyhoed, met evenzo eigenaardige songteksten (“hij heeft een oude oude rammelende fiets / zijn ogen puilen uit z’n hersenpan / het is de hondsdolle melkman”). En ondanks dat er maar zo’n tien man staat te kijken in de keet, doet hij dit vol overtuiging. We verlaten Willie om de openingsact op het hoofdpodium te bekijken.

The Doots

In een nog tamelijk lege tent mag The Doots aftrappen: een zeskoppige band uit Apeldoorn die positief verrast met een mix van springerige rock en uitgebalanceerde ballads. Het klinkt strak en je kunt zien en horen dat dit niet het eerste optreden van de mannen is. De nieuwe EP Hit The Road is opgenomen met Guido Aalbers (o.a. Miss Montreal, Lorrainville), dus met deze boys moet het goed komen.

The Interns

The Interns is ook een band om in de gaten te houden. De tamelijk jonge gasten maken stevige, maar zeer aantrekkelijke rockmuziek. Het is absoluut geen straf binnen te blijven luisteren, terwijl de zon ook aanlokkelijk is. Single Little Bird beklijft goed en ook de andere liedjes vervelen niet. Lucid Wave, nog zo eentje. Psychedelische bluesrock met pit, geproduceerd door vier jonge jongens uit Zwolle. Genieten geblazen.

Soul Sister Dance Revolution

Dan is het tijd om te kijken bij de Haagse Soul Sister Dance Revolution, die de hoofdtent omver aan het blazen is. De jongens spelen liedjes van hun eerste langspeler Playground Kids, wat een toepasselijke naam is als je ze tekeer ziet gaan op het podium. De liedjes hebben soms wat weg van Editors of Kasabian, maar het is vooral erg aanstekelijk. Je wilt dansen, je wilt meezingen, je wilt uit je bol gaan. Vooral de langharige toetsenist maakt goed gebruik van de beschikbare ruimte en heeft zo te zien de tijd van z’n leven. Het publiek ook. SSDR, de zoveelste goede band vandaag. En we zijn nog niet halverwege.

Jaya The Cat

In De Bunker staat singer-songwriter John Hill samen met band en zangeres Chayah. Heerlijk even bijkomen van het dansen en genieten van de rustgevende muziek is ook wel eens even lekker. Even, want het begint alweer te knagen.

De van oorsprong Amerikaanse band (Boston) Jaya The Cat mag de hoofdtent gaan vermaken. Pedro Pico Pop noemt het genre van de heren drunk reggae. Waar het op neerkomt is een aangeschoten gekrioel van mensen die losgaan op de stevige baslijnen en raspende stem van zanger Geoff Lagadec en een band die inderdaad aan de (sterke) drank is.

traumahelikopter

Na wat rondbanjeren in de zon, bier naar binnen klokken en trampolinespringen bij het strandfeestje, maken we ons op voor een beetje rampetampen bij het Groningse traumahelikopter. De drie jongens hebben niet veel nodig: een half drumstel en twee gitaren en hun optreden kan beginnen. Jammer dat het ditmaal tamelijk rustig is in de tent, vooraan staat bijna niemand. Dat wordt dus geen crowdsurfen of stagediven. Vermakelijk is het ook nog zonder die capriolen. Alle liedjes zijn simpel, hard, recht in je smoel en dansbaar. Toch verlaten we vroegtijdig de bloedhete tent om op krachten te komen voor wellicht de hardste act op Pedro Pico Pop: John Coffey.

John Coffey

Wat moeten we nog over ze zeggen? De vijf vrolijke Utrechters (waarvan welgeteld één snorloos) breken overal waar ze spelen de tent af met hun felle mix van screamo, punk en rock ‘n roll. En ze spelen veel. Vandaag staan er in totaal drie shows op het programma. En dat terwijl ze de avond ervoor nog een festival in Italië aandeden. Je kunt dus in ieder geval niet zeggen dat het ze aan werkethos ontbreekt. John Coffey blinkt bovendien uit in interactie met het publiek. Na een mislukte poging van de zanger tot crowdsurfen (hij knalt bijna meteen op de vloer) stappen hij en gitaristen Alfred van Luttikhuizen en Christoffer van Teijlingen de vloer op om het publiek te verstrikken met hun kabels. Het antwoord van het publiek komt er in de vorm van goede moshpit en gesmijt met zwembanden en strandballen. En alsof dat niet genoeg is wordt tijdens traditionele afsluiter Romans het podium opengesteld voor iedereen die maar zin heeft mee te schreeuwen in de microfoon. Mission accomplished.

De beetje vreemde eend in de bijt (want: best wel gelikt) Handsome Poets mag maar liefst een uur spelen. In de stampvolle tent spelen de nette heren natuurlijk hun hits Dance (The War Is Over) en Sky On Fire en het is duidelijk dat er genoeg liefhebbers te vinden zijn op Pedro Pico. Waar er bij John Coffey bloed, zweet en bier vloeide, vloeien hier vooral oorvriendelijke noten door de tent. Ongevaarlijk, maar wel leuk.

We houden het vroegtijdig voor gezien om te checken hoe De Fabriek erbij ligt. Aan het begin van dag was het nogal leeg en tam in de donkere hal waar diverse dj’s de undergroundliefhebbers bedienen, nu staat er een gezellig clubje bij Guerilla Speakerz. Grote projectieschermen brengen ietsje licht in de duisternis. Ietsje. Door naar De Bunker, voor Mullet Monster Maffia.

Dit Braziliaanse trio is bij ondergetekende (nog) onbekend, maar na het optreden vanavond is dat voorgoed verleden tijd. De vuige surftrash van deze stoere mannen met doordringende  blikken is ontzettend lekker. Hard en ruig, maar ook ont-zet-tend dansbaar. Geweldig goed.

Villa Zeno

Na een korte sneak-peek bij Beef, die toch wat tegenvalt, – komt het door te veel bier, komt het doordat we moe zijn, komt het doordat de muziek te relaxt en dus slaapverwekkend is in combinatie met teveel bier en moegedanste benen? Wie zal het zeggen? – lopen we naar De Smederij voor de driekoppige Villa Zeno. Ondertussen gappen we snel een bankstel mee zodat de beentjes even kunnen uitpuffen. Villa Zeno bevalt ons momenteel beter. Het is lekker. Het is rock ’n roll, het is blues (hammondorgel!), het is soul. En het is ruig, concluderen we wanneer we een bebloed zakdoekje zien liggen bij de voeten van de toetsenist.

BlackboxRed

Voordat we de laatste act in de hoofdtent gaan opzoeken, lopen we zelf ook kans op een bloedneus bij het lo-fi grungeduo BlackboxRed. Denk Blood Red Shoes, denk Bombay Show Pig. Maar dan minder melodieus en met meer furie. Zangeres Eva van Netten heeft een woeste blik tijdens het gitaar en synthesizer spelen en de drummer ramt hard. Na het optreden roept het publiek om meer en dat krijgt het ook. Tot twee keer toe.

Dan is het toch echt gedaan met headbangen en gaan we Knarsetand van dichtbij bekijken. Dit bonte gezelschap rond producer Martijn Holtslag brengt een cocktail van wereldmuziek, ska, dupstep, drum ’n bass en wat nog meer niet allemaal. De zacht en beheerst zingende zangeres oogt timide en Holtslag zweept de boel dan ook af en toe op door achter zijn keyboard vandaan te komen en vanaf de rand van het podium te klappen en roepen. Knarsetand doet je niet knarsetanden, in tegendeel. De op het eerste oog/oor onwaarschijnlijke mix van stijlen is heel goed te verteren.

Een prima afsluiter van een supergeslaagd festival. De spierpijn en moeheid die zich onontkomelijk meester maken van ons lichaam, nemen we voor lief.