Normaal zoek je op een warme zwoele zomeravond de verkoeling op, mijn keuze valt echter op het kleine schappelijke MEZZ podium in Breda. Het is de vijfde keer dat ik The Veils live ga beschouwen en de sfeer van deze avond hangt sterk van de gemoedstoestand van frontman Finn Andrews af. In deze opwekkende grillige spanning ligt echter dus ook de kracht van The Veils. Hij speelt altijd op het randje, deze dreiging past dan ook perfect bij albums als Nux Vomica en Total Depravity, al zuigt die laatste plaat de band helemaal leeg. Je weet dus nooit wat je kan verwachten, of ze verkeren in bloedvorm, of ze gaan op het moment zelf aan de druk ten onder. Er volgt een soloplaat, een lange stilte die Finn Andrews voor het herstellen van een polsblessure gebruikt, de mededeling van zijn prille huwelijksgeluk en het verwachte vaderschap, en uiteindelijk de lang gehoopte aankondiging van het …And Out of the Void Came Love vervolg.

Ze treden meerdere malen in het geliefde Nederland op en bezoeken de grote concertzalen in Amsterdam, Utrecht, Maastricht en Nijmegen. In het verleden heb ik ze elke keer in Doornroosje gezien, nu wijk ik dus bewust naar het intiemere MEZZ uit. Als voorprogramma warmt Someone het aanwezige volk op, al stijgt de temperatuur binnen in de concertzaal zonder haar ook wel tot een hoogterecord. In eerste instantie ga ik er vanuit dat er nog geen support act geboekt is, en dat het een verrassing is wat men ons vanavond voorschotelt. Dit drietallige gezelschap noemt zich dus daadwerkelijk Someone, en is de band van Tessa Rose Jackson, voor mij achteraf gezien geen onbekende naam. In een korte eerlijke set ontroerd ze en raakt de singer-songwriter mij met haar liefdevolle oprechte songs, het is allemaal heel gemeend, en heel puur. Zeker een aanrader om ook los van The Veils een avond voor uit te trekken.

Vanwege de benauwende verhitte druk verhuis ik voor The Veils naar een hoger gelegen overzichtelijke plek op het balkon. Het voordeel van deze bescheiden locatie is dat je zelfs daar veel zicht op het podiumgebeuren hebt, en alles letterlijk kan volgen. Van de vorige samenstelling is behalve Finn Andrews alleen nog gitarist Dan Raishbrook over, toetsenist Liam Gerrard speelt trouwens wel op het onovertroffen Nux Vomica mee, waarop vanavond met het recente …And Out of the Void Came Love werk toch wel de nadruk ligt. Helaas zonder de prachtige verschijning van Sophie Burn, maar met de prima vervanger Cass Basil op basgitaar, die tevens de backing vocals vervult en Joseph McCallum die achter het drumstel plaatsneemt.

De grootste verassing is echter violist Dave Khan, waarmee Finn Andrews zijn eigen The Bad Seeds achtige begeleidingsband samenstelt, een invloed welke het best hoorbaar in No Limit of Stars terugkomt. Finn Andrews heeft ook op die andere recente Time single een bijna identiek Nick Cave stemgeluid. Deze wordt echter niet gespeeld, al vraagt iemand vanuit het publiek er wel om, ook het bekende breekbare Lavinia van het The Runaway Found debuut slaan ze over, van die plaat komt enkel The Tide That Left and Never Came Back voorbij.

Het is geen zwaar beladen gebeuren. Finn Andrews heeft er zichtbaar zin in, grapt zichtbaar geamuseerd bij het duistere griezelige gedragen Here Come the Dead van het beklemmende Total Depravity. Ook met de aankondiging van het tevens van deze plaat afkomstige bordeauxrode nachtclub swingende Low Lays the Devil en met de emotionele Swimming With the Crocodiles klaagzang gaat hij vrij luchtig mee om. Dat is een afgesloten heftige periode in zijn leven, tegenwoordig staat hij er gelukkig heel anders positief in. Mooi hoe hij dit nu relativeert, en er niet te zwaar de nadruk op legt. Het passerende Sit Down by the Fire kampvuurliedje van Sun Gangs is een van de gemoedelijkste The Veils songs, maar deze spelen ze regelmatig live.

Het is een aangename verrassing dat ze de slaap wiegende single Advice for Young Mothers to Be inzetten, toen het vreemde Nux Vomica buitenbeentje, nu een prachtig moment van herkenning. Het eerste drietal tracks zijn allemaal recent werk, met het Sixteen Horsepower getinte Bullfighter (Hand of God) als de geschikte opener, al valt deze op …And Out of the Void Came Love juist minder op, omdat deze daar later in het midden van de plaat opgesteld staat. Het ritmische donkere Undertow pakt vervolgens gelijk het innige rustmoment terug. The World of Invisible Things is een aangenaam gedeeld gevoel van thuiskomen. Het klein opbouwende Birds memoreert naar de Time Stays, We Go tijd, en krijgt net als bij Sun Gangs geen verdere navolging van ander materiaal uit die periode.

Ondanks dat de gehele set van hoog niveau is, wacht ik geduldig op de eerste Nux Vomica parel. De Not Yet tragiek krijgt het bekende country randje mee, waarna de band het uiterste van zich vraagt. De eerste zweetdruppels zijn op de gezichten zichtbaar, en zelfs het apparatuur kan deze ondraaglijke druk amper aan. Een onbewust ingelast rustmoment tijdens de show, omdat de versterkers het begeven en de in pak gehesen frontman met kenmerkende grote hoed dan improviserend alleen de zaal moet vermaken. Dit gaat hem op gitaar met The Tide That Left and Never Came Back gemakkelijk af. Als vervolgens de problemen nog niet verholpen zijn, pakt hij het moment om achter de keyboard plaats te nemen en overtuigd hij de aanwezigen met een ontroerende versie Under the Folding Branches versie.

Volledig in balans herpakken ze zich in het toepasselijke A Birthday Present, want zo voelt het wel, als een cadeautje als het voltallige gezelschap weer aansluit. Ze sluiten de avond met het onovertroffen hypnotiserende magistrale stevige Nux Vomica titelnummer af. De zaal bereikt het dampende kookpunt, en in dit geval ben ik uiterst tevreden als er geen toegift inzit. Toch betreden ze opnieuw het podium en zetten onder luid applaus de gemeende publieksgerichte Someday My Love Will Come liefdesverklaring in. Net als pianoballad Rings of Saturn een van de nieuw verworven live favorieten, toch past er op een avond als vandaag maar een geschikte gehoopte afsluiter.

Ondanks dat de overige bandleden het nodige dorstlessende vocht consumeren blijft Finn Andrews de meest coole persoon op aarde, en trekt hij dus pas bij het theatrale Jesus for the Jugular hoogtepunt zijn jas uit, en geeft zijn afsluitende performance met hemelrijkende handgebaren extra kracht. Wat een meester is hij toch, van de zenuwachtige hypergespannen persoonlijkheid van jaren geleden is geen spoortje meer zichtbaar. Hier staat een zelfverzekerde vakman.