Zou de beatslawine van Dr. Avalanche de toehoorders in de uitverkochte grote zaal van het Paard bedelven of wordt het een fikse teleurstelling met dito bult? Dat was op voorhand de vraag die voorlag. Ondermaatse optredens van The Sisters of Mercy aan het eind van het vorig jaar kwam de band op fikse kritieken te staan. Hoe zou het vocaal bijvoorbeeld gesteld zijn met sombermans en oprichter Andrew Eldritch en staat het oude vertrouwde industrial dark wave geluid van de band nog steeds als een huis?

Een ander punt van veel gehoorde kritiek is dat de Sisters, alle beloftes ten spijt, nog steeds geen nieuw album hebben uitgebracht. Wanneer je namelijk een recente release in 2021 van de BBC-sessions 1982-1984 buiten beschouwing laat dateert de laatste pennevrucht van The Sisters of Mercy uit 1990. Dit op een flinke handvol singles na die alleen live met het publiek en de fans worden gedeeld. Het veertig jarige bestaan heeft tot nu toe slechts vijf albums opgeleverd waaronder twee compilaties. Op vragen naar nieuw materiaal geeft Eldritch altijd aan dat hij geen plannen heeft om nummers in welke vorm dan ook uit te brengen omdat die die noodzaak er nu eenmaal niet is. De kaders zijn dus vooraf duidelijk.

Het publiek was verwachtingsvol en er hing spanning in de lucht die deze verwachting omarmde. Deze spanning zit ook in veel van de nummers van The Sisters of Mercy. Sommige kun je zonder enige twijfel zelfs iconisch noemen. First and Last and Always heeft, evenals Temple of Love en This Corrosion ook die anthem-achtige sfeer die veel van het materiaal van The Sisters of Mercy zo kenmerkt. De eerder gememoreerde vrees over de stem van Eldritch werd helaas bewaarheid. Alhoewel de beide gitaristen ook vocaal probeerden om Andrew Eldritch bij te staan lukte dit niet of nauwelijks.

Ben Christo en Dylan Smith zijn geen onverdienstelijke gitaristen maar een en ander kwam behoorlijk plichtmatig over en beide heren kwamen vaak niet verder dan vrij clichématig spel met bijbehorende poses. Het positieve aan deze jonge aanwas, waarmee Eldritch zich sinds een aantal jaren heeft omringd, is dat zij zorgen voor het broodnodige nieuwe songmateriaal. Van de nieuwe nummers zoals But Genevieve en Black Sail was I Will Call You een van de meest recente die gespeeld werd in het Paard. Het nieuwe materiaal gaat naadloos over in de uitloopgroef van nummers als Alice, dat daterend uit 1983, zo’n Joy Division-achtige sfeer oproept.

Het donkere, broeierige en al uit 1985 daterende nummer Marian is door zijn tweetaligheid (het nummer gaat halverwege over in het Duits) nog steeds erg bijzonder. Toen de vaart erna er eenmaal inzat werd deze er halverwege de set weer uitgehaald doordat de band van het podium afliep. Deze rare knip in de set waarna de band zwaaiend, na enkele minuten, het podium weer betrad was opmerkelijk te noemen. Ook de ‘moody’ instrumentale bijdrage van de twee gitaristen voegde niet heel veel toe alhoewel dit wel op veel bijval vanuit het publiek kon rekenen.

Alhoewel The Sisters of Mercy het niet op hun setlist hadden staan werd een een ieder bij buitenkomst in Den Haag verrast door een wit dun laagje sneeuw. Vervolgens huiswaarts, enigszins ‘Driven Like The Snow’