Royal Republic werkt hard om fans los te krijgen
Her Bright Skies
Voorprogramma is de eveneens Zweedse band Her Bright Skies. Vijf jongens met hetzelfde kapsel dat in de categorie emo valt. De band is zowaar twee jaar langer bezig dan Royal Republic (sinds 2005) maar niet half zo populair bij het grote publiek. Dat ze fans hebben is duidelijk, hier en daar gaan vriendengroepjes totaal uit hun plaat. Ook de rest van de zaal is vriendelijk en applaudisseert braaf. Toch maakt te band niet genoeg indruk, zowel qua podiumpresentatie (zo zit de drummer er nogal stilletjes bij) en qua muziek, die is gewoon te vlak en ongeïnspireerd.
Royal Republic
De Zweedse rockband Royal Republic speelt na ruim vijf weken kerstvakantie de eerste show van het nieuwe jaar, behorend bij de tour van het tweede album getiteld Save The Nation, in het Overijsselse Hengelo. Dan willen zanger/gitarist Adam, drummer Per, gitarist Hannes en bassist Jonas natuurlijk warm onthaald worden.
Jammer genoeg is het publiek wat koeltjes. Er wordt nauwelijks bewogen tijdens de titelsong van het nieuwe album en You Ain’t Nobody (‘Til Somebody Hates You). Zelfs bij Royal Republic schijnt het publiek af en toe een duwtje in de rug nodig te hebben. Gelukkig staan de heren van Royal Republic te spelen en dat zijn echte rasentertainers. Zanger Adam Grahn heeft zo zijn trucjes om het onderkoelde publiek (en zichzelf, want zijn leren jasje blijft maar aan) warm te krijgen.
Trekkend aan z’n strakke jasje verzucht Grahn: “It’s cold in here”. Terwijl de zweetdruppels over z’n borst parelen, maant de bebaarde zanger het publiek tot wat meer enthousiasme. Een concert is pas echt goed als er een evenwijdige wisselwerking is tussen band en publiek, maar dat schijnt niet iedere bezoeker hier te snappen. Dus trekt Grahn alles uit de kast om er tóch een knalshow van te maken. Zoals de vier herrieschoppers het gewend zijn.
Grahn vertelt kitchenjokes (“neuken in de keuken, hu hu hu”), flirt met een bebrilde vrouwelijke fan (“Hey, I recognize you, but you weren’t wearing those glasses, am I right? I tell you: those glasses are really hot!”, maakt speciaal voor de Duitsers in de zaal metalversies van The Scorpions-klassiekers Rock You Like A Hurricane en Wind Of Change, ondertussen wordt de setlist van Adam gejat en doet hij quasi-boos naar een fan op de eerste rang (“It was you who took it!”). Ook irriteert ‘ie zich oprecht wanneer enkele fans overenthousiast maar totaal uit de maat beginnen mee te klappen: “I appreciate it when you do that, but then do it…” Om vervolgens te verzuchten: “I don’t want to say to you what you have to do”.
Gelukkig komt het publiek tijdens de show steeds meer uit zijn schulp en komt er tegen het einde zowaar een spontane actie uit het publiek zelf. Tijdens een break in Tommy-Gun hurkt een groot deel van het publiek als Grahn even niet kijkt. Als hij zich omdraait, is hij stomverbaasd. “What the fuck is happening here? Nu ben ik benieuwd wat er gaat gebeuren.” Wanneer de band het laatste refrein inzet, springen de fans weer op en staat eigenlijk niemand meer stil. Er wordt ouderwets gepit en eindelijk is de energie terug. De dankbaarheid is groot.
Als de band na een break terugkomt voor de laatste nummers, vraagt Adam hoeveel nummers we nog willen horen. De toeschouwers steken vele vingers de lucht in en Grahn lacht cynisch: “Don’t be ridiculous, many of you have school tomorrow”, waarna de zaal in boegeroep uitbarst. “Aren’t you all under thirty then?”, trapt ‘ie nog even na. Royal Republic sluit af met een hilarische uitvoering van X-cover I Don’t Wanna Go Out (“A very bad song”) met iets te laag afgestelde microfoonstandaards -waardoor bassist Jonas half op z’n knieën moet schreeuwen- en een bliksemsnelle The Royal, die de zaal nogmaals helemaal los krijgt.
Mede dankzij het geouwehoer van vooral Adam is de eerste show van 2013 voor Royal Republic toch een succes geworden en reist de band tevreden door naar Nijmegen voor show nummer twee. Misschien was zo’n moeizame start wel even goed voor de heren: ze stonden even weer met beide beentjes op de grond en beseften dat een uitzinnig publiek “all the time” niet vanzelfsprekend is.
