Als we heel eerlijk zijn is Rival Sons het beste bewijs dat uw recensent geen voorspellende gaven heeft. Tien jaar geleden voorspelde ik een gouden toekomst voor Rival Sons. Alle ingrediënten voor succes waren ruimschoots aanwezig; een zanger met een geweldige stem, een swingende en solide ritmesectie, een fijne gitarist en lekkere grooves. De band speelde zalen plat en speelde voor grote aantallen bezoekers in het voorprogramma van Guns N’ Roses, Rolling Stones en Black Sabbath. In al die jaren nooit een negatieve review van een show of album gezien en toch staan ze eind dit jaar weer gewoon in de Melkweg en niet in Afas Live of de Ziggo Dome. Waarom lukt het Greta van Fleet wel en Rival Sons niet? Joost mag het weten. Ik heb mijn les geleerd, vandaag gaat de glazen bol in de glasbak en doe ik geen voorspellingen meer.

Darkfighter is de eerste van twee albums die de band tijdens de coronapandemie opnam. Lightfighter verschijnt naar verluidt later dit jaar. Al bij de eerste luisterbeurt valt op dat de band wat harder te keer gaat dan op voorgaande albums. Ook zijn de Led Zeppelin invloeden minder prominent en heeft de band meer een eigen geluid. Uiteraard is en blijft de stem van Jay Buchanan de belangrijkste troef van de band, zowel tijdens de felle passages als de ingetogen stukken overtuigt hij voor de volle 100%.

Het album telt acht nummers en is met een speeltijd van net geen veertig minuten aan de korte kant. In die veertig minuten hoef je je echter niet te vervelen. Na een orgelintro trapt Mirrors af met een start-stop ritme waarin zowel beukende als akoestische passages zijn opgenomen. Het zorgt voor veel dynamiek. Het nummer eindigt nogal abrupt, een eigenschap die bijna alle nummers op dit album hebben. In het uptempo Nobody Wants to Die zingt Buchanan over de vluchtigheid van het leven en de onvermijdelijkheid van de dood. Corona heeft duidelijk haar sporen in de tekst nagelaten. Scott Holiday gooit er weer een reeks riffs tegenaan en blijkt als slaggitarist toch beter en interessanter dan als solist. De rampestamper Bird in the Hand klinkt als arenarock en zal in de concertzalen wel massaal meegezongen worden. In de rustigere passages horen we Holiday op slidegitaar en detecteren we links en rechts wat country invloeden.

Bright Light en Rapture blijven overeind dankzij de sterke vocalen van Buchanan, maar maken als compositie geen verpletterende indruk. Guillotine is in dat opzicht een stuk vermakelijker omdat de band weer speelt met dynamiek, veelvuldig van tempo wisselt en de vette riffs lekker vervormd klinken. De twee langste nummers, Horses Breath en Darkside, klokken elk boven de zes minuten en vormen een donkere, enigszins melancholische  afsluiting van een album dat boeit maar toch te weinig memorabele momenten bevat om als onmisbaar te bestempelen.

Rival Sons is nu ruim een decennium bezig en levert altijd goede, onderhoudende albums af. Er wordt goed gemusiceerd en fantastisch gezongen. De band houdt haar hoge niveau constant vast. Tegelijk moeten we ook concluderen dat de kans op een equivalent van Stairway To Heaven, November Rain of Changes steeds kleiner wordt, rockbands pieken bijna altijd als de muzikanten tussen hun twintigste en vijfendertigste levensjaar zijn. Zonder hit of toekomstige klassieke evergreen zal de band vooral te zien blijven in clubs en op festivals en niet in arena’s. Dat heeft natuurlijk voordelen want clubconcerten zijn intiemer en leuker dan shows in grote arena’s. In november zien we het gezelschap dan ook graag weer op de bühne in Amsterdam.