Pinkpop 2012 – zondag 27 mei
Met Keane, Soundgarden en Linkin Park als headliners is dag twee van Pinkpop 2012 op papier een soort ‘tussendoordagje’. Maar muzikaal blijkt de tweede Pinkpopdag behoorlijk interessant! Ron Loontjens (RL) en Edgar Kruize (EK) doen verslag.
‘Behoorlijk interessant’, dat is het bij vlagen. Want er gebeurt even vaak weinig imposants op de Pinkpop podia. Bands als Hungry Kids Of Hungary, The Bosshoss en The Wombats komen en gaan en zijn luttele minuten na hun sets alweer vergeten door de massa die vooral lekker in de zon aan het luieren is. Het is Racoon die voor het eerst de massa echt op de been en aan het meezingen krijgt. Opvallend, want hun komst naar Pinkpop werd met scepsis begroet door velen. Maar nu ze er staan, aangevuld met blazers en strijkers, zijn de vier Zeeuwen toch weer goed voor een van voor naar achter meezingend veld dat hen vol liefde ontvangt. De muzikale gezapigheid van hun oeuvre ten spijt. (EK)
De meningen over The Kyteman Orchestra zijn extreem verdeeld. De een vindt het van ambitie en bombast uit zijn voegen barstende optreden (enorm koor, een heuse ouverture als opener, loeizware arrangementen) een onbetwist hoogtepunt, de ander vindt het een sterk staaltje schooltoneel dat als ‘hogere kunst’ verpakt wordt, met veel serieus kijkende muzikanten die moeten doen voorkomen dat de de boel als gebakken lucht doorprikt wordt. Feit is wel dat voor- én tegenstanders van de eerste tot laatste minuut ademloos naar het fenomeen Kyteman en zijn professioneel musicerende orkest staan te kijken en dat er daadwerkelijk iets ‘gebeurt’ op het Pinkpop terrein. (EK)
Kyteman kwam, zag, overwon en gaf muziekles aan een ieder die maar wilde luisteren. Met invloeden van over de gehele wereld, heeft Kyteman een prestatie van jewelste neer gezet. Het lijkt alsof hij Trilok Gurtu als percussiespeler heeft ingehuurd en verdere Indiase invloeden ala Ravi Shankar erbij heeft gehaald. Het klopt. Het lijkt een sprookje, Niet het verhaal alleen, maar de happening op het podium. Kyteman lijmt alle losse onderdelen zorgvuldig aan elkaar tot er een magnifiek en indrukwekkend geheel ontstaat. (RL)
Over de programmering is veel te twisten. Volgorde, plek van optreden…. Maar geen act was dusdanig op haar plaats als Sharon Jones & The Dap Kings in de tent, direct na afloop van het topzware Kyteman. De opzwepende soulshow van Jones, met haar professioneel en ui-ter-ma-te strak spelende begeleidingsband, swingt, beukt, rockt, toetert en blaast iedere bezoeker in de tent omver. Sharon Jones & The Dap Kings laten zien dat professionaliteit speelplezier niet in de weg hoeft te staan. Het is een uitermate goed op elkaar ingespeelde machine, die als een stoomtrein voortdendert. Sharon Jones is de onverwachte, maar onbetwiste koningin van Pinkpop. (EK)
20 jaar na de eerste keer Pinkpop, doet Soundgarden in de originele bezetting het festival weer aan. Chris Cornell en consorten zijn weer bijeen, en dat is te horen. Grunge zoals het behoort te zijn. Het jankend gitaarwerk van Kim Thayil, stuwende baslijnen van Ben Shepherd en de voortdijnende drumpartijen van Matt Cameron, natuurlijk aangevuld met de goed bij stem zijnde frontman vervolmaken deze gig van Soundgarden, die gretig aftrek vind bij het meer volwassen Pinkpoppubliek. Het klinkt allemaal iets trager en sleetser dan weleer. Is dat erg? Nee, het is dreigender. Het is donkerder. Afwachtender. Zo komt Black Hole Sun in deze versie veel sinisterder en donkerder over dan in de originele versie. Zo heeft Soundgarden het jongere publiek, welk waarschijnlijk voor Linkin Park naar Pinkpop was gekomen, nog het een en andere kunnen bijbrengen. (RL)
Met de release van het album Strangeland, zijn Tom Chaplin en consorten – beter bekend als Keane – terug. Helemaal terug. Vreemdgenoeg wordt Keane desondanks op het kleinere 3FM podium achter op het Pinkpop terrein geplaatst. Het gevolg is dat het publiek tot bijna helemaal achteraan de eettentjes opeengepropt staat mee te blèren op alle songs, tot de nieuwste ballads aan toe. De zichtbaar met zeer veel plezier spelende Tom Chapman genoot van iedere seconde die hij op het podium stond. Aangevuld met additionele bassist/achtergrondzanger Jesse Quin trakteert het trio Keane het publiek op alle hits en een aantal nummers van het nieuwe album Strangeland. En ja, met het huilende meisje tijdens Bedshaped is alles goedgekomen. (RL)
Na eerder in 2003 en 2007 op Pinkpop te hebben gestaan, mocht Linkin Park dit jaar voor het eerst een festivaldag afsluiten. Ondanks dat Linkin Park niet kan bogen op het aantal klassiekers als The Cure en Bruce Springsteen, hebben ze van alledrie de afsluiters dit jaar wel de meeste top 10 noteringen in de Nederlandse hitlijsten in de achterzak. Zodoende spelen ze het hele terrein, gevuld met teeners en begin tweeny’s, volledig plat. Heel even lijkt het alsof de groep zijn kruit verschiet met een explosief begin van de set waardoor het middenstuk nogal van de set nogal braafjes overkomt. Voor Linkin Parkse begrippen dan. Dit maken ze volledig goed door een knallende slotset waarin het fanatiek driftige eigenschap van de band volledig naar voren komt en ook One Step Closer en In The End over het publiek wordt uitgestort. Ondanks de waanzinnige act, blijft Linkin Park een wannabe semi gothic raprock teeny trekkende rockband die toch gevoelsmatig het ‘gewicht’ niet heeft voor deze festivalplek. Tof? Ja! Afsluitingswaardige act? Nee! (RL)
