×

Concert

07 april 2015

Pinguins in Paradiso 2 prettig prikkelend

Geschreven door:

Op de Dam werd de International Pillow Fight Day gretig gevierd (lees: de donsveren dwarrelden massaal in de verre omtrek door de lucht en belandden in kapsels), in het Brabantse gehucht Schijndel was festivalopener Paaspop in volle gang en in Paradiso… In Paradiso was het tijd voor Pinguins. De tweede editie van het door Pinguin Radio georganiseerde eendaagse festival raakt in de loop van de avond ook nog uitverkocht.

Pinguin Radio is populair. De zender, die louter online te beluisteren is en alternatieve en indie muziek draait, is in zijn drieeënhalf jarig bestaan uitgegroeid tot één van de meest beluisterde webradiozenders van de wereld en de best beluisterde binnen Europa.

Maar: de zender kan niet bestaan zonder de giften van de ‘Pinguins’: vrienden van Pinguin Radio. Daarom besloten de medewerkers van de zender (deels dj’s van het in 2011 ter ziele gegane Kink FM) vorig jaar een feest te organiseren in de poptempel van Nederland: Paradiso. De eerste editie van het festival was een succes: bands als Birth of Joy, Will And The People en Swim Deep vermaakten toen het publiek, dat 45 euro voor een kaartje betaalde. Eenderde daarvan was bestemd voor het feest zelf, tweederde voor de exploitatie van de zender.

Dit jaar besloot Pinguin Radio het ietsjes anders te doen: voor 25 euro was je binnen, besloot je coulant te zijn en 45 te betalen (kon gespreid), kreeg je er meteen een PiP-shirt bij. Dat de mensen achter Pinguin Radio sympathie wekken, moge duidelijk zijn: Paradiso staat vol met muziekliefhebbende ‘pinguïns’ vanavond. Klaar voor ‘no bullshit, great music’, de slogan.

PiP editie 2 vindt plaats in zowel kleine (boven-) als grote zaal en kelder. De bovenzaal vult zich snel voor Paceshifters, die om 19 uur het festival mag openen. Het rocktrio met roots in het Overijsselse Wijhe mag nog deze maand optreden op het showcasefestival Global Rock Summit in Los Angeles.

En dat blijkt weer gewoon heel erg terecht. Paceshifters trapt af met I’ll Get By, de afsluiter van laatste album Breach. Hoewel het nog vroeg op de avond is, geeft de band vol gas. Het hele podium wordt benut door de broers Seb (gitaar) en Paul (bas) Dokman en drummer Jesper Albers slaat als altijd keihard op zijn materieel. State Of Mind, Drive Me Insane, Drone, Right Now… Ieder lied wordt met evenveel venijnige overtuiging gebracht. Het publiek reageert in eerste instantie nog wat koeltjes op de bak vlijmscherpe teringherrie die over ze wordt uitgestort, maar de energie waarmee de jongens spelen, werkt aanstekelijk. Enkele jonge fans benutten de ruimte vooraan bij het podium om gretig te headbangen en ook elders in het publiek gaan de ogen verder open. Nirvana-cover Aneurysm krijgt het publiek definitief klaarwakker.

In de grote zaal is Lonely The Brave bezig aan de laatste fase van de set. De zaal staat ramvol. De Britse band die wat wegheeft van Biffy Clyro, heeft klaarblijkelijk genoeg fans. Wat we horen klinkt ook heel behoorlijk, wat dat betreft is het jammer dat we nog maar enkele nummers kunnen meepikken. De opstelling van de band is wel opvallend statig, met een aparte plek schuin achter gitarist en naast drummer voor zanger David Jakes. Met single Trick Of The Light van laatste album The Day’s War sluit de band de set af. Het publiek joelt van vreugde. Een geslaagde opwarmer van de hoofdzaal.

Blood Red Shoes

Omdat singer-songwriter Jaap Boots weinig zingt als we een kijkje nemen in de kelder (lees: alleen maar praat) en het ramvol is in de bovenzaal waar Nothing But Thieves speelt, besluiten we terug te keren naar de hoofdzaal zodat we de hele set van Blood Red Shoes mee kunnen pakken. Dit duo uit het Engelse Brighton behoeft voor de meesten geen introductie meer: Laura-Mary Carter (zang/gitaar) en Steven Ansell (zang/drums) zijn sinds hun oprichting in 2005 graag geziene gasten in ons landje. Pinkpop en Lowlands werden meermaals plat gespeeld en onder andere Tivoli, Vera, Melkweg en uiteraard Paradiso moesten aan de vuige aanstekelijke garagerock geloven.

Hoewel de ernstige blik van Carter anders doet vermoeden, is Paradiso één van de favo zalen van de muzikanten en dit zegt Ansell dan ook hardop. Geopend wordt met Welcome Home, de instrumentale intro van het laatste titelloze album, en samen met megahit I Wish I Was Someone Better en Don’t Ask de juiste opwarmers. Echt los gaat het echter maar mondjesmaat. Een groepje vooraan bij de drummer is in de feeststemming die de band het liefste ziet en bouwt een vrolijke mini-moshpit. Om de rest van de immense zaal ook op z’n kop te zetten staat Ansell een aantal keer op zijn basdrum om met zijn stokken voor te doen hoe er meegeklapt moet worden en zelfs Carter doet het voor.

Uiteindelijk is het echter de vooral de afwisselende en verrassende set die het optreden doet slagen. The Perfect Mess klinkt vanavond als een klok en is vermoedelijk hoogtepunt van de set. Maar ook Speech Coma, Cigarettes In The Dark, Je Me Perds en Light It Up vallen goed vanavond. Met het postrockachtige Colours Fade sluit de band af. Met meerdere stagedivers en blauwe plekken in het publiek: is het Blood Red Shoes weer gelukt.

We proberen de Canadese opkomende band July Talk op te zoeken in de bovenzaal maar er past letterlijk geen pinguïn meer bij. Dan maar weer naar de hoofdzaal (sorry Sue) om De Staat op te wachten. Die geeft als altijd een knotsgekke robotastische show. Wellicht dat sommigen hoopten op de vinticious version van Input Source Select, maar het origineel is ook nog steeds heel lekker. Dat Torre Florim kon dansen wisten we, maar vanavond laat hij zich goed gaan tijdens Old MacDonald Don’t Have No Farm No More. Nee, we hebben geen beelden. Dan had je er maar bij moeten zijn.

Direct na De Staat snellen we naar boven, voordat we daar weer niet bij passen. Gelukkig weten we ons naar binnen te wurmen om nog een dik halfuur van PAUW te kunnen zien. Deze band uit het oosten des lands had al ontelbaar veel ‘likes’ en een enorme live-reputatie voor er ook maar een noot officieel was uitgebracht. Sinds de PAUW EP vorig jaar eindelijk het licht zag, is de fanschare geëxplodeerd. De dromerige psychedelische hippierock valt bij een breed publiek in de smaak, ook vanavond. Vanmiddag speelden de langharige muzikanten nog op Paaspop, nu mogen de dankbare gasten Pinguins in Paradiso afsluiten. Enkele blije aangeschoten veertigers roepen iets te hard door de verfijnde tripmuziek heen, maar daar maalt men weinig om. Men dwaalt ver weg in de etherische sferen die liedjes als A Siren en Shambhala creëren. Zelfs een blokfluit haalt zanger/gitarist Brian Pots tevoorschijn in het laatste nummer. Bovennatuurlijke sferen in het Paradijs.

En dan is het om 23:30 stipt over en uit met de pret. Pinguins in Paradiso vloog voorbij. Wij hopen – net als Pinguin Radio – op een vervolg in 2016.