Chris Tangelder was in de jaren ’80 en ’90 theaterprogrammeur van podium ’t Beest in Goes. Later dook hij op als programmeur in de Roepaen in Ottersum, Limburg. Nu komt hij met Tangelder Presenteert naar zalen in den lande.

Zo organiseerde hij dit dubbelconcert op zaterdag 4 november in het internationaal befaamde jazzpodium Porgy en Bess in Terneuzen. Dat laatste is geen grapje; nationaal en internationaal bekende jazzmuzikanten kennen Porgy en Bess, al was het maar vanwege het aandachtige publiek en de gastvrijheid.

Peter Bruntnell (1962) is een in Nieuw-Zeeland geboren, maar in Engeland woonachtige singer-songwriter. Zijn familie komt uit Wales. Sinds 1995 bracht hij ruim tien albums uit. Zijn meest recente album is Nos Da Comrade (Welsh voor goedenacht kameraad).

Zijn stijl wordt omschreven als Britse Americana. Bruntnell creëert dromerige, wonderbaarlijk goede melodieën. Erg bekend is hij niet in Nederland. Ten onrechte; want in de Amerikaanse alternatieve gitaarscene wordt hij wel gewaardeerd. Onder anderen Peter Buck van REM en Kurt Wagner van Lambchop zijn fan van z’n werk. Zijn sound en heldere melodieën doen mij wat denken aan Teenage Fanclub, maar of dat zo is moeten mensen zelf maar uitmaken.

Bruntnell en de sologitarist speelden op Fender Jazzmasters, met die typische open, maar volle klank. Het geluidsvolume was zeer beheerst zonder dat het slappe hap werd. De singer-songwriter maakte er geen geheim van dat hij geen fan is van bullebakken als Donald Trump. ‘He’s a fucking bully and we all hate him’, verklaarde hij kernachtig. Ook op z’n single Mr Sunshine wordt de huidige president stevig op de hak genomen.

De sologitarist, drummer en bassist namen de achtergrondvocalen voor hun rekening, waardoor de sterke, melancholieke songs nog extra diepte en dynamiek meekregen. Jammer dat er slechts een man of veertig was komen opdagen.

Quiet Hollers was van een ander laken een pak. Deze uit Louisville, Kentucky afkomstige band maakt eveneens wonderbaarlijk mooie nummers, maar grijpt nog sterker terug op Amerikaanse folk en country(-rock).

De show was bovendien beduidend wilder, wat contrasteerde met het hoofdzakelijk zittende publiek. Voor het podium stonden enkele rijen stoelen en het hoofdzakelijk iets oudere publiek maakte daar graag gebruik van. Misschien een foute inschatting van de organisatie van dit jazzpodium.

De besnorde en getatoeëerde voorman Shadwick Wilde trok als een soort manische hipster met zijn bokkensprongen alle aandacht naar zich toe. Gekte, vervreemding en melancholie zijn belangrijke ingrediënten van hun muziek. In hun clips gaan de mannen gekleed in konijnenpakken en andere uitdossingen, maar vrolijk is hun muziek allerminst.

De violist/gitarist moest bij dit optreden zittend spelen vanwege een gebroken been. De band speelt klaarblijkelijk in een wat wisselende samenstelling. Genoemde muzikant en de toetsenist/zanger zijn wel vaste waarden, uiteraard naast voorman Wilde.

Quiet Hollers kon volgens kenners wel eens een grote naam worden. Luister maar eens naar Aviator Shades, Côte ‘d Azur of de single Mont Blanc. Schitterende songs. De band is waarschijnlijk al vaker in ons land geweest. Zanger Wilde sprak en zong zowaar een klein beetje Nederlands. ‘Sinterklaas kapoentje’ uit de mond van een Amerikaan wel heel bijzonder.

12 november speelt Quiet Hollers in Paradiso. Dat ook een verre uithoek van het land nog werd aangedaan, en dat voor een tientje entree voor twee te gekke bands, was wel bijzonder.