Ouderwetse stamppot van classic hardrock in de Nobel
Hoe een herfstige donderdagavond te besteden? Bankhangen? Voetbal kijken? Of onbestendig weer trotserend naar Gebr. De Nobel in Leiden voor een avondje Hard Rock ‘n’ Roll? Dat laatste bleek achteraf verreweg de beste keuze…
De avond werd geopend door het Australische Dead City Ruins. Deze band uit Melbourne wordt raakvlakken toegedicht met Black Sabbath, AC/DC, Motörhead en Guns ‘n’ Roses maar is zeker geen kloon of mix. Wat het wel is, is bijzonder lekker in het gehoor liggende rock die het met name live erg goed doet. Klinkt simpel, maar doe het ze maar eens na. De Australiërs zijn al sinds maart in Europa voor optredens en nemen binnenkort een nieuwe plaat op in de Verenigde Staten. Van dit aanstaande album werden in De Nobel reeds drie nummers gespeeld. En dat deden ze met verve. Op een gegeven moment baande de zanger zich een weg door het publiek en klom op de bar. Het kwam spontaan en niet gemaakt over. Zelden zo’n leuke opener gezien. De sfeer zat er direct goed in.
Set Dead City Ruins:
- Riff Raff
- Till Death
- Nieuw nog titelloos nummer
- D.I.B.
- Raising The Dead
- Happenzella
- Where You Gonna Run
Vervolgens was het de beurt aan Dead Lord dat sinds twee weken haar tweede album Heads Held High uit heeft via Century Media. Dit Zweedse kwartet dat sinds 2012 actief is, past naadloos in de 70’s rock revival van de laatste jaren. Wat bij Dead Lord vooral opvalt is de sterke songwriting die bij vlagen leidt tot een Thin Lizzy-achtige vibe. Erg gaaf om live te beleven. De Stockholmers combineren no-nonsens groovy drums met ouderwetse retro riffs en onderscheiden zich, als kers op de taart, met buitengewone jaren 70 gitaar twins. Deze twins doen, naast Thin Lizzy, ook wel aan oude Iron Maiden denken. Het bleek deze dag de verjaardag van zanger/gitarist Hakim Krim te zijn en dit werd op het podium gevierd met een meer dan uitstekend optreden.
Set Dead Lord:
- Farewell
- Ruins
- Because Of Spite
- No Prayers Will Help You Now
- Strained fools
- No Regrets
- Onkalo
- The Bold Move
- Hank
- When History Repeats Itself
- Mindless
- Hammer to the Heart
Na een grappig bedoeld, tenenkrommend, Muppet Show intro begon Audrey Horne aan het laatste optreden van de avond. Bij de eerste noten blijkt direct dat we hier te maken hebben met voortreffelijke muzikanten. Sommigen van hen hebben, opmerkelijk genoeg, een verleden of zelfs heden bij black metal bands als Gorgoroth en Enslaved. Audrey Horne, de naam is afgeleid van een personage uit David Lynch’s Twin Peaks, geeft echter een lesje heavy melodische klassieke rock ten beste. Om het wat nader te duiden, men neme een blender en flikkert daar Van Halen, Kiss, Deep Purple, Thin Lizzy, Ozzy Osbourne, Iron Maiden, Faith No More en Alice In Chains in. De smoothie die daaruit volgt gaat er prima in. Helemaal met wat alcohol erbij. De Noren hebben er zin in en spelen een uitgebreide show die geen moment verveelt. De spelvreugde spat ervan af en zanger Toschie zoekt constant contact met het publiek. Dit alles maakt een sympathieke indruk. De enthousiaste live beleving en spontaniteit voegt veel toe aan de muziek van de mannen uit Bergen. Kortom: live blijkt Audrey Horne op z’n best.
Set Audrey Horne:
- Blaze Of Ashes
- High and Dry
- Bridges And Anchors
- Volcano Girl
- Gravity
- Cards With The Devil
- Threshold
- Straight Into Your Grave
- Firehose
- Out Of The City (Thin Lizzy cover)
- Pretty Little Sunshine
- Waiting For The Night
- This Ends Here
- Redemption Blues
Concluderend was dit een topavondje voor liefhebbers van klassieke rock en hardrock. Een stijl die generaties bindt en overschrijdt. Met drie relatief jonge, kwalitatief hoogstaande bands die de wetten van rock ‘n’ roll begrijpen. In een gezellige zaal met relaxt publiek. Volgende keer ben ik zeker weer van de partij. Proost!