Muziekgebouw Eindhoven heeft er sinds kort een klein zusje bij, namelijk M, voorheen de Meneer Frits ruimte. Deze kleine zaal heeft een uitnodigend open karakter, een informele ontmoetingsplek waar je vrijblijvend voor een laag bedrag kan binnenlopen. De ideale setting voor de Americana Mondays sessies. Gewoon ouderwets jezelf vermaken volgens het warme kroeg principe. Schuilend tegen de druilerige guurheid van de verlate herfstdagen. De perfecte locatie voor het uit Den Haag afkomstige Yellofox, al gun je dit zeskoppig gezelschap zeker een groter podium.

Staan Marc Mosmans en Jorieke de Vet een jaar geleden hier nog uit als support act bij Oliver Pesch, nu zijn ze zelf aangevuld met gitarist Roger Verbeek, drummer Frans Pruis, bassist Ronald de Jong en violist Pauline de Vet als gangmakers geprogrammeerd. Yellofox ontstaat in het hoofd van zingend gitarist Marc Mosmans, wat celliste Jorieke de Vet na afloop duidelijk aangeeft. Ze komt er als tweede bij om zijn ideeën vorm te geven, waarna de rest van het gezelschap volgt. Met For The Dreamers richten ze zich tot de dromers onder ons, de plannenmakers en op het vooruitdenkend individu welke het liefste in sociale kringen vertoeft. Op uitnodiging van Marc Mosmans is Written In Music op deze warme avond aanwezig, want zo voelt het, als een warm welkom. Bijzonder dat de Hagenees zich in het zuidelijke Brabant als amicaal gastheer opstelt en de toeschouwers vertrouwd vanzelfsprekend toespreekt.

Het belang van speeluren maken dragen ze ook op singer-songwriter Angie Flare over, die met haar liedjes over een verhuizing, het typische vrouwelijke bad hair day probleem en haar inspirerende trip naar Nashville het publiek als voorprogramma vermaakt. Ondanks dat ze die rol perfect neerzet komt men toch voor Yellofox. Entertainer Marc Mosmans eist een aangekondigde introductie op, waarna hij onder groot applaus de zaal betreedt. En zo hoort het ook, een artiest mag gewoon enorm uitpakken, de bezoekers zijn hier voor de band gekomen. Bescheidenheid en schuchterheid past niet bij Yellofox, daarvoor zijn het te getalenteerde muzikanten die hard voor een avond als deze werken en hier al hun energie in kwijt kunnen. Natuurlijk is de gunfactor groot, maar dat maken ze vanavond ook wel waar. Het warme saamhorigheidsgevoel, het een-op-een-contact en het speelgenot. Alles waar ik voorheen op hoopte komt bij elkaar.

Eindhoven voelt als een warm bad, misschien zelfs wel gemoedelijker dan thuisbasis Den Haag. Marc Mosmans voelt zich in ieder geval helemaal in zijn element. Er worden grappen over voetbal en Philips gemaakt, aangemoedigd om serieus met je hart te stemmen en veelvuldig voor de aanwezigheid bedankt. Ja met die interactie tussen publiek en band zit het helemaal goed. Het volledige For The Dreamers materiaal komt voorbij. En ondanks dat dit al een sterke plaat is, ligt de kracht overduidelijk bij de live performance. Marc Mosmans en Jorieke de Vet voelen elkaar feilloos aan, volgen elkaars handelingen op en plaatsen zich terecht op de voorgrond.

Marc Mosmans maakt met zijn country zigeuner look de nodige indruk en doet mij aan een jeugdige Little Steven denken. Toch wordt mijn aandacht net zoveel naar de slanke, boomlange Jorieke de Vet getrokken die exact dezelfde passie in haar indrukwekkende cellopartijen en mandolinespel legt. Het is niet zozeer de liefde voor elkaar, maar juist die liefde voor muziek waarmee ze de aandacht trekken. De mix tussen Americana, psychedelica, folk, country, bluegrass, rock en zelfs wat Keltische eighties wave loopt perfect in elkaar over. Marc Mosmans praat ontspannen de avond aan elkaar en geeft dat showeffect kleur.

Het verschil met de studio opnames zit hem in het feit dat de perfect gearrangeerde tracks nu nog meer een ziel meekrijgen. Frans Pruis slaat net een tikkeltje harder op zijn drumstel. Ronald de Jong is de coole gast die met zijn staande bas een pittige rockabilly uitstraling aan het geheel geeft. Roger Verbeek is veel meer dan een sessiemuzikant, maar op het podium dus een strak spelende gitarist. Op de plaat stelt hij zich dienend op, het podium is nog meer zijn werkveld, waar hij zich volledig op de voorgrond plaatst. Pauline de Vet heeft de pech dat ze vanwege haar toetsenwerk wat aan de zijkant opgesteld staat, maar als bij Jorieke de Vet eventjes de stroom van haar versterkte cello uitvalt, pakt ze het met haar vioolpartijen gelijk over. De intuïtie van een goede verstandhouding binnen de familiebanden, elkaar in nood helpen om verder te komen. Waarschijnlijk is dit het merendeel van de aanwezigen niet eens opgevallen, en dat siert Yellofox. Dan sta je er als eenheid in de verder foutloze set. Mag je eigenlijk in dit geval van misstappen spreken, natuurlijk niet, het is juist een genot om dat improvisatietalent te aanschouwen.

Als tijdens de toegift de nadruk op de eerste Tomorrow Will Be Gone, It’s Sad To Know But This Is Today plaat ligt, hoor je overduidelijk dat Yellofox van oorsprong een eenmansproject van Marc Mosmans is. Het is net wat kaler, ingetogen zelfs, maar ook weer wat minder eigen. Zijn stem toont vergelijkingen met de jongere verhalenverteller Leonard Cohen, en rondom mij wordt ook de naam van Cat Stevens gefluisterd. Niet de minste om mee te vergeleken te worden. Een geslaagde prachtavond. Muziekgebouw Eindhoven durft het aan om het bewust klein te houden. M geeft dat ouderwetse bruine café gevoel mee, maar dan zonder de nicotine vlekken op het plafond en de altijd maar aanwezige mistige rookwalmen en stinkende alcohollucht. Een betere band als Yellofox kun je op de maandagavond niet programmeren. Nostalgisch nagenieten na een slopend weekend; de afterparty, de cooling down, zoals het hoort, gewoon op de maandagavond.

Foto’s Edwin van Aalten